Αν αναρωτήθηκες ποτέ πώς θα ήταν ένα new age γαλλικό μπιστρό, προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις και τις ιδιαιτερότητες του κέντρου της Αθήνας, τότε πιθανότατα πολλές από τις απαντήσεις να τις βρεις στο αρτι αφιχθέν "Ami gastrotheque", που "υπογράφουν" οι Γιώργος Μελισσάρης, Γιώργος Κανελλόπουλος και Δημήτρης Μπαμπούρης.
Προσθέτοντας το δικό του αισθητικό κομμάτι στο πολυσυλλεκτικό μωσαϊκό εντός του τριγώνου που σχηματίζουν οι Απόλλωνος, Βουλής και Σκούφου, τραβά αρχικά το βλέμμα με τις κομψά σκορπισμένες στο χώρο αντιθέσεις του, που παραδίδουν ένα αποτέλεσμα που γλυκαίνει το μάτι: Μικρό εσωτερικό με λίγα τραπέζια/ μεγάλη, άνετη μπάρα - μάρμαρο/ ξύλο - τραπεζάκια της γαλλικής bistro culture/ αθηναϊκή περαντζάδα.
Γενικότερα, υπάρχει μία πολύ σωστή χρήση υλικών και χρωμάτων, μέσα και έξω από τη μεγάλη τζαμαρία που δίνει στον οποιονδήποτε τη δυνατότητα να κάνει χάζι, είτε το mix and match αλλά πάντοτε προσεγμένο clientele, είτε με τους πάσης φύσεως περαστικούς, την ίδια στιγμή που έχει τη δυνατότητα να αλληλεπιδρά με αμεσότητα προς το εξαιρετικά ευγενικό και ενημερωμένο σέρβις.
> Διάβασε ακόμη: "Ποιο εστιατόριο θα ήθελα να έχω ανοίξει": 4 σεφ και restaurateurs απαντούν
Τα παραπάνω, μαζί με το feeling φρεσκάδας και προσμονής που γεννά κάθε αξιόλογο new entry στην πόλη αλλά και τη γοητευτική αύρα που σχεδόν αβίαστα κουβαλούν μέρη αυτής της γκάμας, δημιουργούν τις προϋποθέσεις ή ακόμη και την επιθυμία να εξελιχθεί σε ένα μέρος που (θα) σου αρέσει να πηγαίνεις ξανά και ξανά.
Το concept υπηρετείται ξεκάθαρα και στην κουζίνα του, που έχει φροντίσει να δίνει το έναυσμα από νωρίς το πρωί με μπαγκέτες και κρουασάν από το "Τρομερό Παιδί" (κατ' αντιστοιχία ένας καλός παριζιάνικος φούρνος, προσαρμοσμένος στα αθηναϊκά δεδομένα).
Προχωρώντας, ο φορμαρισμένος σεφ Παναγιώτης Ζώκος (κρίνοντας από τα νέα πιάτα του "Brasserie Lorraine" αλλά και τη σταθερότητα του "SpitJack") έχει δημιουργήσει μία κάρτα που εύκολα θα σχημάτιζε μειδίαμα στα χείλη τόσο ενός Έλληνα, όσο και ενός Γάλλου.
Επί του πιάτου, οι "αποδείξεις" πατούν στιβαρά στη γαλλική σχολή, με τα -μεγαλύτερα ή μικρότερα- twists του σεφ Ζώκου να γαρνίρουν έξτρα ποσότητες ενδιαφέροντος. Προτάσεις όπως η πληθωρική κρέπα στα πορτοκαλί χρώματα του mimolette, το σωστό ταρτάρ (με τη γλυκύτητα και την τραγανότητα από υφές καλαμποκιού), η έξυπνη προσαρμογή της πεσκανδρίτσας a la meunière και το θαυμάσιο -και value for money- entrecôte Café de Paris δείχνουν πως το "Ami" έχει μπει ήδη σε σωστή τροχιά.
+ Οι τηγανητές πατάτες: Λεπτοκομμένες, με άκρως τραγανή κρούστα στο εξωτερικό και μαλακές σχεδόν σαν πουρές στο εσωτερικό.
- Το κατά τα άλλα ισορροπημένο σε αρώματα και εντάσεις ριζότο (με κολοκύθα, χειροποίητο λουκάνικο Ευβοίας, μανταρίνι και τσίλι), χρειαζόταν λίγη περισσότερη πυκνότητα.
