"Είμαστε μόλις ένα φοβισμένο nanosecond, η φύση αντιθέτως είναι αιώνια" λέει κάποια στιγμή ο ιδιοφυής τελετάρχης και δημιουργός του κορυφαίου fine dinning εστιατορίου "Hawthorn" στο ομώνυμο απομονωμένο νησί, ο τρελαμένος σεφ Julian Slowik (Ralph Fiennes), δίνοντας ένα ψήγμα της φιλοσοφίας του και έναν υπαινιγμό για το conceptual δείπνο που πρόκειται να απολαύσουν 12 μόνο άτομα πληρώνοντας το ποσό των $ 1250 ο καθένας. Είναι η πρώτη ουσιαστικά φορά που ο κινηματογράφος χρησιμοποιεί σαν πλαίσιο για την πλοκή μιας ταινίας ένα, fiction φυσικά, εστιατόριο που θα μπορούσε να συγκαταλέγεται μέσα στα 50 καλύτερα του κόσμου. Διότι παρότι χρησιμοποιεί άψογα τους κώδικες και την εικόνα στης σημερινής high end γαστρονομίας, το "Μενού" είναι ένα γαστρονομικό θρίλερ, μια τερορίστικη γκουρμέ δραμεντί που πρωτοτυπεί θεματολογικά, και το μόνο συγγενικό φιλμ που θα μπορούσα να σκεφτώ είναι το εξαιρετικό αλλά και πολύ διαφορετικό "Πρόσκληση σε Γεύμα από Έναν Υποψήφιο δολοφόνο".
Το στόρυ για το σενάριο το εμπνεύστηκε ο εκ των σεναριογράφων του "The Menu" Will Tracy, όταν σε ένα ταξίδι του στη Νορβηγία πήρε το πλοίο για να πάει στο εστιατόριο "Cornelius" στο νησί Bjørøyhamn. "Είμαι λίγο κλειστοφοβικός και καθώς κάθισα να φάω είδα το πλοίο που με έφερε να φεύγει απ΄ τον μόλο. Είναι ένα μικρό νησί και καθώς θα έμενα υποχρεωτικά τουλάχιστον τέσσερις ώρες εκεί, αναλογίστηκα τι με περίμενε αν κάτι πήγαινε στραβά" δήλωσε ο Tracy. Στο "Hawthorn" οι δώδεκα τυχεροί (;) φθάνουν με σκάφος το οποίο στη συνέχεια επιστρέφει στην ακτή. Όταν κατά τη διάρκεια του δείπνου ένα ζευγάρι πάει να φύγει, του κλείνουν το δρόμο και όταν ο άντρας λέει στην σκληρή, αινιγματική maître d' ότι θα καλέσει ελικόπτερο μαθαίνει ότι δεν υπάρχει σήμα για να τηλεφωνήσει!
Βλέπετε αυτό το δείπνο δεν είναι ένα συνηθισμένο δείπνο. Ακόμη και αν το φιλμ παίζει με τα ακραία όρια της πραγματικότητας, τα πιάτα που έρχονται στα τραπέζια είναι φτιαγμένα μ έναν τέλειο ρεαλισμό 3άστερου εστιατορίου και φθάνουν μπροστά στους συνδαιτυμόνες πανέμορφα και κάθε άλλο παρά mock up αφού οι ηθοποιοί τα έτρωγαν στη διάρκεια των γυρισμάτων. Τίποτα βέβαια δεν είναι τυχαίο εφόσον το μενού στο "Μενού" επιμελήθηκε η 3άστερη chef Dominique Crenn (καλύτερη γυναίκα σεφ στον κόσμο το 2016) και δίδαξε τον Fiennes. Το ίδιο το εστιατόριο τώρα μοιάζει πραγματικά σαν ένα από τα καλύτερα του είδους στην παγκόσμια γαστρονομική σκηνή. Η κουζίνα θυμίζει εκκλησία, τόπο λατρείας της γαστρονομίας του σεφ, μ΄ έναν αληθινό σταυρό στην πλάτη της! Οι μάγειρες που δουλεύουν εκεί είναι αφοσιωμένοι στο θεό τους, τον τελειομανή σεφ Slowik, και κρέμονται από τα χείλη του. Ο ίδιος άλλωστε εμφανίζεται αποφασιστικός και απόμακρος, φορώντας στολή με κολάρο χωρίς γιακά που θυμίζει ιερέα. Δεν ακούς βαβούρα, οι άγριες φωνές απλώς λείπουν και ο Σεφ ελέγχει τα πάντα μ΄ ένα νεύμα, μια ματιά, ένα μουρμουρητό διορθωτικής παρατήρησης ή εμψύχωσης. Η σάλα έχει έναν αυστηρό μοντερνισμό που ρέπει στον μινιμαλισμό και η θέα στη θάλασσα είναι απαράμιλλη. Ο Slowik χτυπάει δυνατά τις παλάμες του για γυρίσουν όλοι στον διευθυντή της γαστρονομικής περφόρμανς, και ο ήχος ακούγεται σαν πυροβολισμός. Καλεί το κοινό του να μην τρώει απλώς αλλά να γεύεται, "do not eat, taste!" τους λέει.
Τι περιλαμβάνει το μενού… Αφού στην ξενάγηση των συνδαιτυμόνων στο νησί, μαθαίνουμε ότι όλα τα λαχανικά και τα βότανα προέρχονται από το έδαφός του, και το κρέας μόνο από γαλακτοπαραγωγικές αγελάδες φυσικά, κάθε πιάτο είναι άκρως conceptual μέχρις υπερβολής. Σερβίρει λ.χ. breadless bread plate, πιάτο ψωμιού αλλά χωρίς ψωμί (!) μόνο με σάλτσες δίνοντας μια χωρίς νόημα εξήγηση. Εκεί είναι που έρχεται η πρώτη αντίδραση από τη Margot (Anya Taylor-Joy) η οποία συνοδεύει τον Tyler (Nicholas Hoult) fan του σεφ και foodie, και θέλει να επιστρέψει στην κουζίνα αυτό το εμφανώς επιδεικτικό πιάτο. Είναι η ίδια που όταν έμαθε την τιμή του μενού αναρωτήθηκε "Rolex θα φάμε;". Βρισκόμαστε μόνο στην αρχή των απρόσμενων συμβάντων αυτού του δείπνου. Το σασπένς, η αδρεναλίνη, ο τρόμος θα κορυφωθούν με κάθε πιάτο στη συνέχεια, επιφυλάσσοντας μια άγρια περιπέτεια γεμάτη εκπλήξεις που σοκάρουν και που δεν τις χωράει νους του θεατή.
Στο "Μενού" ο σεφ εκδικείται το κοινό του νοιώθοντας αποκλεισμένος και καταπιεσμένος στο νησί που εμπνέει τη γαστρονομική του δημιουργία όχι από τον δυσπρόσιτο τόπο, αλλά από την σνομπ nouveau riche νοοτροπία της πελατείας του που δηλητηριάζει και τον ίδιο. Ανάμεσά τους συμπεριλαμβάνονται ένας ξεπεσμένος ηθοποιός, τρία νεόπλουτα στελέχη που στο αφεντικό τους ανήκει και το εστιατόριο ως μπίζνα και όχι όραμα, μια κριτικός γεύσης που έχει με τα χρόνια γίνει σούπερ αλαζών, ένα πάμπλουτο ζευγάρι που παρότι έχει φάει πολλές φορές στο "Hawthorn" αδυνατεί να θυμηθεί έστω και μία σπεσιαλιτέ του σεφ( η ποινή του άντρα γι αυτό θα είναι πολύ σκληρή), και παραδόξως η μεθυσμένη μητέρα του σεφ. Το φιλμ τα χώνει σ αυτή την ξιπασμένη νοοτροπία που είναι αλήθεια ότι ευδοκιμεί στα fine dining ρεστοράν, και όπου λόγω κόστους συχνάζουν πολλοί αποκλειστικά για επίδειξη χωρίς να συγκινούνται από την υψηλή εδώδιμη τέχνη που τους προσφέρουν. Το φιλμ είναι πολύ σενιάν και η κάθαρση θα έρθει στο τέλος πολύ , μα πολύ καλοψημένη. Το μόνο εισιτήριο διαφυγής είναι το τέλειο cheeseburger που φτιάχνει ο σεφ Slowik σ΄ ένα ξέσπασμα συναισθηματισμού και αναμνήσεων...
