Δεν είναι μόνο τα ιστορικά εστιατόρια της πόλης που συντηρούν την πατίνα του κλασικού στα της γεύσης πεπραγμένα. Παράλληλα και πολύ πριν από αυτά, υπήρξαν εξίσου ιστορικές ταβέρνες και μαγειρεία (50+ ετών), που συνεχίζουν ακάθεκτα μέχρι σήμερα. Σαν τα παρακάτω.
"Καραβίτης"
Η προπολεμική ταβέρνα στο μεγαλείο της. Αγγίζει τον έναν αιώνα ζωής και από το Παγκράτι σε διακτινίζει στην παλιά Αθήνα. Από το μακρινό 1926 που ξεκίνησε σερβίρει κλασικά κλασικότατα ορεκτικά και πιάτα της ώρας, το χειμώνα πάντα με φόντο τα παλιά κρασοβάρελα, το καλοκαίρι σε μια θαυμάσια αυλή με φροντισμένα δέντρα.
"Λελούδας"
Αντιστέκεται στη φθορά του χρόνου αλλά παραμένει επίκαιρο σχεδόν έναν αιώνα μετά το ντεμπούτο του. Ο "Λέλουδας" στην off Brodway γειτονιά του Βοτανικού, κοντά στο μετρό του Ελαιώνα, ακολουθεί από το 1928 τον δρόμο της νοστιμιάς χορταίνοντας με θαλπωρή τους εκατοντάδες ανθρώπους που έχουν περάσει από την οικεία σάλα με τα δρύινα βαρέλια (που δεν είναι μόνο διακοσμητικά). Ο κατάλογος απρόβλεπτος όπως και ο κόσμος που συχνάζει εδώ, από εργάτες, φορτηγατζήδες, ρεμπέτες όπως ο γνωστός Ρούκουνας, άνθρωποι των τεχνών, ποδοσφαιριστές, ποιητές, καθηγητές πανεπιστημίου, ακόμη και επώνυμοι που θέλουν να βρουν την απομόνωσή τους σε μια γωνιά.
Οι γενιές αλλάζουν αλλά ο "Λέλουδας" και τα ελληνόστροφα πιάτα της μοιρασιάς, παραμένουν το ίδιο σπιτικά. Στην πρώτη γραμμή οι εξαιρετικές πρώτες ύλες που καθορίζουν τις διαχρονικές σταθερές όπως τα τραγανά κεφτεδάκια, τα κοκκινιστά ρεβύθια με ρέγγα στον φούρνο και τις πατάτες γιαχνί. Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να προσπεράσει τον ελαφροτηγανισμένο μπακαλιάρο με τη σκορδαλιά που είναι όσο αλμυρός χρειάζεται για να "τραβιέται" το κρασί.
"Δίπορτο"
Αυτό το υπόγειο κουτούκι μοιάζει σαν καρέ από την εποχή του Μεσοπολέμου. Θρυλικό πια σποτ της Πλατείας Θεάτρου αλλά και της πόλης ολόκληρης, το "Δίπορτο" προχωρά με καύσιμο τη ρετσίνα από το κατρούτσο και όχημα τις φασολάδες, τα γιουβέτσια, τις σαρδέλες και τα γιαχνερά, μαζί με τη διάσημη ρεβιθάδα και τους μεζέδες της ημέρας, βασισμένους σε υλικά φρεσκότατα και οδηγό τη γεύση της Ελλάδας προ Τσελεμεντέ.
"Αθηναϊκόν"
Υπάρχει ένα χειρόγραφο του Λευτέρη Παπαδόπουλου που αναφέρει τα εξής: "Οι Λευτεριστές ήταν ένας σύλλογος που δεν ήταν σύλλογος, ήταν μια παρέα που μαζευόταν κάθε Σάββατο μεσημέρι στο 'Αθηναϊκόν', πρώτα στη Σανταρόζα και μετά στη Θεμιστοκλέους, έτρωγε, έπινε και γελούσε".
Το αυτό, κοσμεί ακόμη τους τοίχους ιντελεκτουέλ ουζερί στη Θεμιστοκλέους, που χρονολογείται από το 1932. Μετά τη μετεγκατάσταση των δικαστηρίων από την πλατεία Ομονοίας, το "Αθηναϊκόν" άλλαξε στενό στην περιοχή (το 1985, στα χέρια ήδη των άλλοτε εργαζόμενων του μαγαζιού Αργύρη Πορφυρίου και Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου), κρατώντας όμως μία φινετσάτη διακόσμηση με εσάνς παραδοσιακού.
Διαβάστε Επίσης
"Κληματαριά"
Από το 1927 έδιναν κι έπαιρναν τα καρτούτσα, οι φασολάδες, οι ρέγγες, οι γαρδούμπες και τα μαγειρευτά στην "Κληματαριά", το οινομαγειρείο που έστησε ο κύριος Γεροδήμος κάτω από τη Βαρβάκειο, δίπλα στα δερματάδικα, τα τσαγκαράδικα, τα εργαστήρια και τις βιοτεχνίες του Ψυρρή.
Μερακλής ο ίδιος, θέλησε να το μετατρέψει σε διασκεδαστήριο, ο Βαμβακάρης και ο Παπαϊωάννου πέρασαν από εκεί με τις ορχήστρες τους και μαζί με τους μπουζουκο-μπαγλαμάδες ήρθαν κι οι μηνύσεις και το σχετικό κυνήγι από τη χωροφυλακή. Μέχρι σήμερα συνεχίζει, προφανώς για να πιάσει και να ξεπεράσει τον έναν αιώνα ζωής.
"Παπαγιάννης"
Παραδοσιακό μαγειρείο που υπηρετεί τη σπιτική κουζίνα από το 1967, όταν και τα αδέρφια Παπαγιάννη το σύστησαν στο κοινό. Μεράκι και φροντίδα είναι εμφανή σε κάθε πιάτο μιας μεγάλης γκάμας: Δοκιμάζεις μοσχάρι και αρνί κοκκινιστό, γιουβαρλάκια, κολοκυθάκια γεμιστά, γιουβέτσι, αρνίσια εντόσθια ριγανάτα και αγκινάρες α λα πολίτα.
"Αξώτης"
Σειρές από κρασοβάρελα και εσάνς παλιάς -ή πιο ορθά, παλιακής- Αθήνας, ανοξείδωτο old school ψυγείο, παλιά αντικείμενα και φωτογραφίες στους τοίχους. Η off Broadway ταβέρνα στο Πολύγωνο, σερβίρει από το 1956 -όταν και ήταν στέκι οικοδόμων- και φημίζεται για τα παϊδάκια, τη χωριάτικη με την ωραία φέτα και το αφράτο, σπιτικό μπιφτέκι.
"Οικονόμου"
Για το δημοφιλές οινομαγειρείο των Άνω Πετραλώνων, η ιστορία ξεκινά πίσω στο 1930. Έκτοτε, οι συνταγές του έχουν ταξιδέψει μέχρι το σήμερα, με τα ταψιά και τις κατσαρόλες να μαγειρεύουν ανελλιπώς, με βάση τις εποχές, από λαδερά και λαχανοντολμάδες μέχρι στιφάδο και αρνί με πατάτες στο φούρνο.
"Κουτούκι του Μαραθωνίτη"
Πίσω στη δεκαετία του 1970 και εντός της πιο σκοτεινής περιόδου της χώρας, η λεωφόρος Υμηττού δε θύμιζε σε τίποτα τον σημερινό κεντρικό δρόμο του Παγκρατίου. Σε εκείνο ακριβώς το χωροχρονικό πλαίσιο, ο παππούς Φώτης Μαραθωνίτης δούλευε κομπρεσέρ - ανάμεσα στα πολλά έργα που ενεπλάκη, τα θεμέλια της πολυκατοικίας στο υπόγειο της οποίας άνοιξε την ταβέρνα του.
Fast forward στο σήμερα, το 'Κουτούκι του Μαραθωνίτη' έχει περάσει στα χέρια της τρίτης γενιάς της οικογένειας, με τον εγγονό Δημήτρη Κυμπουρόπουλο να είναι αυτός που συνεχίζει το έργο. Στην ταβέρνα συναντά πια κανείς πολλούς μεζέδες και κρεατικά αλλά και την ιδιότυπη οινική κληρονομιά του παππού Φώτη.
Διαβάστε Επίσης
"Φιλίππου"
Από το 1923 λειτουργεί ο "Φιλίππου" στο Κολωνάκι και την Ξενοκράτους. Ξεκίνησε ως υπόγειο κρασοπουλειό, εξελίχτηκε σε ταβέρνα και από το 1968 λειτουργεί ως εστιατόριο. Το έργο του Κώστα Φιλίππου συνεχίζουν πια η Πατρίσια και οι κόρες τους, Σύνθια και Μαριάννα, για ένα μέρος που σερβίρει την αλήθεια του στο πιάτο, με βασικά συστατικά την οικογενειακή θέρμη της φιλοξενίας του και την comfort νοστιμάδα της γεύσης του.
"Μαύρος Γάτος"
Ζωγραφιές που φιλοτέχνησε τη δεκαετία του ’60 ο ζωγράφος Ντόρης Παπαγεωργίου στους τοίχους -πληρώνοντας με την τέχνη του το φαγητό που έτρωγε στην ταβέρνα- μαζί με τα ντυμένα στο λευκοκόκκινο καρό τους τραπέζια συνθέτουν το σκηνικό στο ημιυπόγειο της ιστορικής αυτής ταβέρνας, που εξακολουθεί να γράφε ιστορία (από τη δεκαετία του 1960). Βασικός λόγος γι' αυτό, τα αρνίσια παϊδάκια που στέκονται πάντοτε στο ύψος τους: αληθινά, όχι από μπούτι, λεπτά και νοστιμότατα από το λιπάκι που τα στεφανώνει.
"Πέππας"
Καλοβαλμένα τραπεζοκαθίσματα και προσωπικό μονίμως χαμογελαστό και πρόθυμο. Μαζί με πάντοτε νόστιμα εδέσματα. Το σκηνικό είναι γνωστό εδώ και σχεδόν μισό αιώνα (ο "Πέππας" υφίσταται από τα μέσα των 70s) στη Σταμάτα, για ένα μέρος που μεριμνά για μεγάλης μερίδες και φροντισμένα κρεατικά.
Ακολούθησε το Αθηνόραμα στο Facebook και το Instagram.
