Υπάρχει ένα τοπόσημο στην κλασική εικονογραφία της Αθήνας, αυτήν που έχει για στέμμα την Ακρόπολη και για στολίδια το Λυκαβητό, τον Άρειο Πάγο, το Ναό του Ηφαίστου και τα λοιπά, που λόγω και της τοποθεσίας του στις παρυφές του Κέντρου, είναι κομμάτι παραγκωνισμένο στη συνείδηση κατοίκων (κυρίως) κι επισκεπτών (λιγότερο) της πόλης: οι Στύλοι του Ολυμπίου Διός. Το καδράρισμα που του επιφυλάσσουν, όμως, οι μεγάλες, περιμετρικές τζαμαρίες του "Pasithea", του εστιατορίου στην ταράτσα του ολοκαίνουριου ξενοδοχείου "The Athenaeum", έρχεται για να αποκαταστήσει αυτήν την αδικία, φέρνοντάς τους στο επίκεντρο του οπτικού πεδίου, με την Ακρόπολη και τον Λυκαβηττό πλέον να πλαισιώνουν τη λιτή, ευθυτενή τους χάρη. Κι είναι πραγματικά μια απόλαυση να τους χαζεύεις από εδώ, αιώνιους κι αγέρωχους κι αναπάντεχα πιο επιβλητικούς απ’ όσο τους έχεις ίσως στο μυαλό σου, με αυτόν τον ποταμό από φώτα που κυλάει ασταμάτητα κάτω απ’ τα πόδια σου, στο κυκλοφοριακό δέλτα που σχηματίζουν οι εκβολές της λεωφ. Βουλιαγμένης στην Καλλιρόης και την Αρδηττού, να δημιουργεί ένα κοντράστ σύγχρονου – άχρονου όλως αναζωογονητικό.
Υπήρχε κι ένας άλλος ποταμός που κυλούσε εδώ αρκετά χρόνια πριν, ο Ιλισσός, απ’ την ιστορία του οποίου παίρνει το όνομά του και το εστιατόριο, μια και στα νερά του κατοικούσε, σύμφωνα με τη μυθολογία, η Πασιθέα, μια από τις 50 Νηρηίδες (θεά της χαλάρωσης, σύζυγος του Ύπνου και μητέρα των Ονείρων, παρεμπιπτόντως). Με τη θέα της Πασιθέας για σκηνικό, λοιπόν, και τη δροσιά της φθινοπωρινής Αθήνας να διατρέχει το χώρο (όσο η θερμοκρασία επιτρέπει ακόμη να είναι ανοιχτά τα μεγάλα παράθυρα), το "Pasithea" μπαίνει στη λίστα μας ως μια εκτός ραντάρ επιλογή ιδανική για τις φορές που θέλουμε να φρεσκάρουμε την οπτική μας για την πόλη, ίσως και μ’ έναν τρόπο να αισθανθούμε ως τουρίστες στο Κέντρο της. Αυτήν την αίσθηση εξυπηρετεί και η κουζίνα του νεαρού σεφ Ευάγγελου Νίκα, με προϋπηρεσία σε σημαντικά εστιατόρια του εξωτερικού, που προσφέρει εδώ μια tourist chic ματιά στην γεύση της Ελλάδας, εστιάζοντας σε μια fine elegant μαγειρική πρόταση με ελληνική πρώτη ύλη για βάση και παιχνιδιάρικη προσέγγιση στην παράδοση.
Το ρεπερτόριο περιλαμβάνει σταθερά hits του σύγχρονου εστιατορικού συνταγολογίου, ιδωμένα όμως από πρίσμα δημιουργικό, όπως το ταρτάρ από λαβράκι που εδώ συνδυάζεται με κάπαρη, μυρωδικά και καυτερή πράσινη πιπεριά, για ωραία βοτανικότητα στο στακάτο δάγκωμα (που θα ήταν απολαυστικότερο με φρέσκο πελαγίσιο ψάρι), ή τα ντολμαδάκια, που σερβίρονται εν είδη χορτοφαγικού sushi, γαρνιρισμένα με μαρινάτο γαύρο για λίγη παραπάνω ένταση στη μπουκιά. Στα ζυμαρικά, ανάμεσα σε προτάσεις όπως τα με απάκι και λαχανικά, ή το κριθαρότο με γαρίδες και μαραθόριζα, ξεχωρίσαμε το ριζότο "γεμιστά" ως το πιο ενδιαφέρον των όσων δοκιμάσαμε (αν και λίγη σχέση έχει με γεμιστά - ξετυλίγεται περισσότερο ως ριζότο μυρωδικών, με ωραίες εντάσεις από το γαλοτύρι που το "δένει), ενώ στα κυρίως, το φιλέτο λαβράκι με σάλτσα κακαβιάς και ταραμά, αλλά και το σιγομαγειρεμένο χεράκι αρνιού με πουρέ πατάτας – μελιτζάνας, κορινθιακή σταφίδα και φασολάκια, δείχνουν κουζίνα με διάθεση και τόλμη, έστω κι αν έχει κάποια κενά στην αυτοσυγκράτηση. Στα γλυκά, η μους σοκολάτας με ελαιόλαδο και κόκκινα φρούτα σε μπισκότο ελληνικού καφέ, είναι μια άκρως αποτελεσματική επιλογή, για αποχαιρετισμό τόσο απαλό κι ανάλαφρο όσο το φιλικό σέρβις από την έμπειρη ομάδα των περιποιητών.
