Μεζές σημαίνει γεύση. Αυτή είναι η κυριολεκτική σημασία της λέξης κι είναι λογικό, γιατί αν ο μεζές δεν έχει γεύση, τότε δεν είναι μεζές, είναι μαρτύριο. Μεζές, όμως, σημαίνει και παρέα. Μεζές χωρίς παρέα είναι πιο άχαρος κι από φαγητό χωρίς αλάτι. Μεζές σημαίνει και τσούγκρισμα. Γιατί αν δεν έχει παγωμένο ποτηράκι με απόσταγμα δίπλα, ο μεζές είναι λειψός. Κι είναι πολλά τα αποστάγματα που ταιριάζουν με τον μεζέ, όμως κανένα δεν αγαπά το μεζέ τόσο, όσο το ούζο Μπαμπατζίμ, που φέτος γιορτάζει τα 150 χρόνια ιστορίας του.
Όνομα θρυλικό, το άκουσμα του Μπαμπατζίμ ανασύρει αρώματα ανατολής, ήχους απ’ την Κωνσταντινούπολη, μνήμες από χαμένες πατρίδες. Φέρει μέσα του πολύτιμα μυστικά αποσταγματοποιΐας από το μακρινό 1875, τότε που τα αδέρφια Μπαμπατζίμ ρίζωσαν στη Σηλυβρία της Κωνσταντινούπολης την αρχή της οικογενειακής τους παράδοσης. Παράδοση που θέριεψε στην Ελλάδα, όμως, υπό την μαεστρία του εμβληματικού Ανέστη Μπαμπατζίμ στη Θεσσαλονίκη, που το έκανε γνωστό σε όλη την Ελλάδα.
Άξιοι συνεχιστές της μεγάλης του παρακαταθήκης στην απόσταξη ούζου και τσίπουρου, η οικογένεια συνεχίζει να υπηρετεί με μεράκι, γνώση και αμέριστη αγάπη την τέχνη της. Μια τέχνη που μπαίνει στο ποτήρι πιο μεστή κάθε φορά που ξαναγεμίζει.
Αγγούρι, ντομάτα, λίγες ελιές. Τουρσιά, αλίπαστα, και αλοιφές. Αγκινάρες, τσιτσίραβλα, μια μελιτζάνα τηγανητή. Κι ύστερα τα ψαράκια μας. Γαύρος, μαρίδα, μικρά γαριδάκια γλυκά στο καυτό τηγάνι. Ή ακόμη και μερικές αντζούγιες, κατ’ ευθείαν απ’ το βάζο. Και χταποδάκι ξιδάτο, με ωραίο δάγκωμα, μαστιχωτό. Αυτά είναι τα μαστ για τον μεζέ του ούζου και μ’ αυτήν, κατά προτίμηση, τη σειρά. Και με σταδιακά διαλείμματα, για να βεβαιωνόμαστε πως τα ποτήρια αδειάζουν και γεμίζουν και η κατάνυξη παραμένει πλήρης.
"Το ούζο είναι το πληρέστερο ποτό που υπάρχει, πλήρες σα τη ζωή την ίδια" έλεγε ο Ανέστης Μπαμπατζιμόπουλος, ο άνθρωπος που οραματίστηκε το "Ούζο Μπαμπατζίμ", ανοίγοντας νέους δρόμους στην ελληνική αποσταγματοποιΐα. "Ο Ζορμπάς της Μακεδονίας" τον έλεγαν, γι’ αυτό κα τον αγάπησαν πολύ στη Θεσσαλονίκη: γιατί το ούζο του ήταν και παραμένει τόσο αυθεντικό, αληθινό, μερακλίδικο όσο κι οι μεζέδες που αγαπά η Βασίλισσα του Βορρά.
Δοκιμάστε, λόγου χάρη, κεφτεδάκια μπακαλιάρου και κουτσομούρα τηγανητή στο "Γλυκάνισο", βάλτε δίπλα την αχνιστή γαρίδα και την αθηναϊκή με μπλε καβούρι Κατερίνης του "Marea Sea Spirit", ή ακόμα και τον μαρινάτο γαύρο με τουρσί σταμναγκάθι και τον κολιό με καλαμπόκι, κόλιανδρο και κρεμμυδάκι που κάνουν τα "Δέκα Τραπέζια", παντρεμένα όμως με το ούζο Μπαμπατζίμ, και θα καταλάβετε τι θα πει μεζές: είναι η γεύση της ζωής της ίδιας, λίγο πλουσιότερη σε κάθε γουλιά.
Μια εύκολη και γρήγορη συνταγή από τον Ανέστη για ούζο!
Υλικά:
μια ρέγκα μεγάλη / δυο πατάτες βρασμένες και ξεφλουδισμένες / 500gr μυζήθρα / λάδι / λεμόνι / ένα μέτριο κρεμμύδι
Εκτέλεση:
Ψήνουμε την ρέγκα, την καθαρίζουμε τελείως από τα αγκάθια και στο μίξερ την κάνουμε αλοιφή. Στη συνέχεια την μοιράζουμε σε δύο ίσα μέρη. Τοποθετούμε στο μίξερ τη μισή ποσότητα ρέγκας, τις πατάτες, το λάδι και λίγο λεμόνι. Σερβίρουμε στο πιάτο και με σπάτουλα δημιουργούμε μια αχιβάδα. Προσθέτουμε λίγο λάδι. Κόβουμε το κρεμμύδι σε ροδέλες και το τοποθετούμε στην άκρη του πιάτου σε πλάγια θέση με μια φέτα λεμόνι.
