Κάποια στιγμή στη ζωή όλων έρχεται μία περίοδος που νιώθεις αυτό που λέμε "the city is my playground”. Είναι τότε που το σύμπαν συνωμοτεί και έχεις ταυτόχρονα χρήμα, χρόνο και ανεξαρτησία. Το έπαθε η πατρίδα μας κάπου εκεί στα mid 90s, εμένα μου συνέβη τη δεκαετία των 00s. Καινούριες γειτονιές, εστιατόρια, σεφ, κουζίνες, αισθητικές, όλα καινούρια. Σίγουρα ό,τι άνοιγε δεν ήταν και αξιόλογο, όμως μέσα σε όλη αυτή την υπερδραστηριότητα κάποια εστιατόρια ξεχώρισαν και άφησαν το στίγμα τους τόσο έντονο που και σήμερα ακόμα, 20 χρόνια μετά, λείπουν από την πόλη. Αθηναϊκά εστιατόρια των 00s λοιπόν.
Εδώ επιχειρώ μια προσωπική καταγραφή αυτών των εστιατορίων. Φυσικά δεν είναι μόνο αυτά που σημειώνω εγώ εδώ εκείνα που λείπουν σήμερα, αυτή όμως είναι η δική μου λίστα οπότε γράφω αυτά που μου λείπουν εμένα. Μπορείτε αν θέλετε να συμπληρώσετε και εσείς τα δικά σας – please be my guest.
Αριστερά-Δεξιά
Κάποιες φορές ψάχνω σε coffee table εκδόσεις και σε παλιά περιοδικά να δω φωτογραφίες και να βεβαιωθώ ότι το Αριστερά-Δεξιά όντως υπήρξε στην Αθήνα. Ό,τι πιο άρτιο αισθητικά, πρωτοποριακό και μητροπολιτικό – με την ουσιαστική έννοια του όρου – είχαμε ποτέ εδώ σε εστιατόριο. Ένα Σάββατο βράδυ του 2001 ανοίγει αυτή η industrial πόρτα απέναντι από το Μουσείο Μπενάκη, περνάμε την μεγάλη, τετράγωνη ανοιχτή κουζίνα με τα σκαμπό ολόγυρα και μπαίνουμε στον κυρίως χώρο – στα δεξιά, πάντα.
Στο κέντρο αυτοί οι δύο παράλληλοι τοίχοι που κατέβαιναν από την οροφή και έφταναν έως λίγο πιο ψηλά από το γόνατο. Στον διάδρομο που σχηματιζόταν ανάμεσα τους κίνηση. Όλο το service γινόταν από εκεί. Τα παιδιά με τις καταπληκτικές γκρι στολές περπατούσαν από το πάσο της κουζίνας έως το άνοιγμα από την άλλη μεριά των τοίχων στην άκρη της σάλας και επέστρεφαν στα τραπέζια αριστερά ή δεξιά. Το concept, το design, η κάθε λεπτομέρεια (έως τα ιδιαίτερα αλατοπίπερα) ήταν μελετημένα από τον Kirios Criton.
Διαβάστε Επίσης
Στην κουζίνα ο Χρύσανθος Καραμολέγκος. Γαρίδες με πέστο ντομάτας, μύδια σε λευκή σάλτσα κάπαρης, μπαβέτε με θαλασσινά, σαμπάνια και χαβιάρι, μοσχαρίσιο φιλέτο με chevre. Στο Αριστερά-Δεξιά υπήρξε και μία από τις πρώτες δυνατές λίστες κρασιών της Αθήνας, από τον Δημήτρη Λίτινα.
Interni
"Τo Interni το αγαπώ και ανυπομονώ να δω πώς μπορεί να έχει γίνει μετά την ανακαίνιση του. Θυμάμαι με νοσταλγία εκείνα τα μεγάλα ethnic φανάρια που είχε κρεμάσει η Paola Navone πάνω από τα κεφάλια μας, το αστικό γκρι στους τοίχους, τα μεγάλα, κοσμικά lounges στο ισόγειο". Αντιγράφω τον Tom Collins (aka Νίκο Κοντόπουλο) από τη στήλη Incognito του Madame Figaro Ιανουαρίου 2006 – εξώφυλλο είχαμε την Άννα Βίσση.
Πού να φανταστώ τότε ότι ο χώρος αυτός θα γινόταν αργότερα το Hotel Ermou και το εξώφυλλο και η στήλη μου θα συναντιόντουσαν σε μια μοιραία κοινή πορεία. Διαβάζοντας το άρθρο βλέπω ότι εκείνο το βράδυ του 2006 φάγαμε μεταξύ άλλων ρολά μελιτζάνας με μορταδέλα και μοτσαρέλα, φιλέτο σφυρίδας τυλιγμένο σε φύλλα μπανάνας, χοιρινό γεμιστό με μανούρι και πιπεριές Φλωρίνης. Εντάξει, δεν υπάρχει κάποια γαστρονομική πρωτοπορία, αλλά η αλήθεια είναι πώς το φαγητό ήταν μία μόνο από τις συνιστώσες αυτής της τόσο ξεχωριστής εμπειρίας που το Interni παρείχε.
Ο χώρος με το μέγεθος του και μόνο, αλλά και τα διαφορετικά επίπεδα, το εντυπωσιακό μπαρ, οι μουσικές, ο φωτισμός όλα αυτά καθιστούσαν και το Interni ένα από τα πιο εντυπωσιακά, τα πιο μεγαλεπήβολα εστιατορικά projects που είδαμε ποτέ στην Αθήνα – πολλές φορές συγκρινόμενο βέβαια με το Αριστερά-Δεξιά – και αυτό το λέω και το πιστεύω και σήμερα ακόμα.
Padre Padrone
Το πρώτο εστιατόριο που έφαγα Cannoli και Cassata della nonna, μια πιο απλή και ρουστίκ εκδοχή της Cassata Siciliana. Το εστιατόριο με το τέρμα πατριαρχικό όνομα, από την ταινία των αδελφών Ταβιάνι του 1977, που μας οδήγησε σε απάτητα έως τότε στενά του Ψυρρή.
Επίσης, ένα από τα πρώτα εστιατόρια που εισήγαγαν το "μοναστηριακό" τραπέζι. Ανοιχτή κουζίνα, διαφορετικά επίπεδα, μια εντυπωσιακή "τοιχογραφία" ενός πολύ ωραίου άντρα ντυμένου μόνο με κατσαρόλια, κουτάλες και σουρωτήρια.
Το Padre Padrone ισορροπούσε τέλεια ανάμεσα στο πρωτοποριακό και το οικείο, ήταν φιλικό, προσιτό, cool και ταυτόχρονα εντελώς διαφορετικό. Αυτά για την αισθητική του. Γιατί η κουζίνα του από την άλλη πλευρά, με chef τον Βασίλη Ρουμελιώτη, το κρατούσε πιο down to earth, με πολλές αναφορές στα πιάτα της Νότιας Ιταλίας και στις γεύσεις της γιαγιάς – "della nonna”. Ένα εστιατόριο που αγάπησα για όλες αυτές τις αντιθέσεις και γιατί ερχόμουν εύκολα οποιαδήποτε ώρα και μέρα, ακόμα και μετά το γραφείο.
Mezzo Art
Εδώ το θέμα ήταν η street art. Ένα επίσης πρωτοποριακό εστιατόριο για την εποχή του, όπου έμοιαζαν τα έξω μέσα. Παντού τοιχογραφίες του Στέλιου Φαϊτάκη και του .b, μορφές, patterns, χρώματα όλα σε υπερβολικό βαθμό, όλα υπέροχα. Στα τραπέζια οι διάφανες Louis Ghost του Philippe Starck για την Kartell, και αυτές πιο "Mezzoποιημένες" με illustrations των καλλιτεχνών στην πλάτη. Θυμάμαι την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2007 υπήρχαν επιπλέον στο χώρο καρτολίνες με κάτι καταπληκτικά χριστουγεννιάτικα σχέδια του .b.
Στη μία πλευρά είχαν τον Άγιο Βασίλη κάπως "νεγκλιζέ" και στην άλλη ένα κοριτσάκι "Αγιοβασίλω". Ακόμα έχω ένα από αυτά. Στο μενού τώρα, είχαμε σολομό σχάρας με κρούστα μαύρης ζάχαρης, φιλέτο μοσχαρίσιο με μους από σύκα και vinsanto κλπ. Ceviche πουθενά. Bisque αστακού ούτε καν.
Shalimar
Είμαστε απέξω και ψάχνουμε να βρούμε εκείνο το μικρό σκαλί που σηματοδοτεί την πόρτα – δεν υπάρχει κάτι άλλο να την ξεχωρίζει, ο Kirios Criton ήθελε να μας δυσκολέψει εδώ, να σιγουρευτεί ότι είμαστε αποφασισμένοι να μπούμε… Εγώ όμως έχω ρωτήσει, έχω μάθει και έρχομαι ενημερωμένος. Το Shalimar ήταν το πιο design oriented ινδικό εστιατόριο της Αθήνας σε μια εποχή που τα ινδικά και οι "κουζίνες του κόσμου" γενικότερα είχαν αρχίσει να απασχολούν – μαζί με τις "μουσικές του κόσμου". Επίσης, ήταν το πιο ενδιαφέρον εστιατόριο που είδε ποτέ η οδός Μιχαλακοπούλου.
Στο εσωτερικό καλάμια μπαμπού, φωτεινό lime και ροζ, ένας τοίχος με ό,τι υπάρχει σε ινδική θεότητα και φωτάκια-καντηλάκια, τραπέζια ψηφιδωτά και ένα 100% αθηναϊκό μωσαϊκό στο πάτωμα. Στο Shalimar συνέβαινε και ένα extra, μυστικό παιχνίδι: Στο βάθος του χώρου υπήρχαν κάτι μεγάλα μπαμπού καλάμια όπου μπορούσες να βάλεις ένα χαρτάκι με την ευχή σου. Αυτά θα τα μάζευαν και θα τα έριχναν στον Γάγγη. Δεν μπορώ να θυμηθώ τι ευχήθηκα.
Διαβάστε Επίσης
Κλείνοντας θέλω να αναφέρω και δύο ακόμα εστιατόρια που νιώθω πώς αν δεν αναφερθούν κάτι θα λείπει. Μιλάω για το Multi Culti και το Yoga Bala, και τα δύο στου Ψυρρή, στη χρυσή εποχή του, πριν πάρει τον κακό το δρόμο. Και τα δύο έπαιζαν μουσικάρες (όπως λένε στον Best) και τα δύο είχαν ένα εντελώς cool κοινό, και τα δύο είχαν χώρους πολύ μπροστά για την εποχή τους. Δυστυχώς δεν καταφέραμε να βρούμε φωτογραφία από κανένα, η έρευνα όμως συνεχίζεται…
Ακολούθησε το Αθηνόραμα στο Facebook και το Instagram.
