"Πωωωω, τι παρήγγειλαν δίπλα;". Αυτό είναι κάτι που συνήθιζα να σκέφτομαι κατά το παρελθόν σε κάποιο εστιατόριο ή ταβέρνα, όταν, συνήθως ως πελάτης και πολύ πιο μακριά από την επαγγελματική μου ιδιότητα, παρακολουθούσα την one way διαδρομή κουζίνα-τραπέζι, για πληθωρικά (τουλάχιστον στο μάτι) πιάτα που -μάντεψε- δεν ήταν σε εκείνα που άπτονταν της δικής μου παραγγελίας. Αρκετά χρόνια μετά και σε τούτες εδώ τις γραμμές, σκέφτηκα να παίξω ολίγον τι αλληγορικά (μπορεί και όχι), μετατρέποντας τις 4 πρώτες λέξεις αυτού του κειμένου σε μία μάλλον ιντριγκαδόρικη ερώτηση προς μερικούς από τους πιο αναγνωρίσιμους και χαρισματικούς σεφ και επιχειρηματίες της αθηναϊκής σκηνής. Γιατί, δε μπορεί, ίσως κι αυτοί να έχουν νιώσει ένα παρεμφερές ή αντίστοιχο συναίσθημα.
Ρώτησα λοιπόν τον Λέλο Γεωργόπουλο ("Theory", "The Clumsies", "Loco", "Knave", "Frater & Soror", "Juicy Grill Athens", "Odori"), τον Έκτορα Μποτρίνι ("Botrini's", "Etrusco"), τον Βασίλη Στεφανάκη ("Diego", "Tyler's", "Lost Athens") και τον Αλέξανδρο Τσιοτίνη ("CTC"), το ίδιο ακριβώς πράγμα: 'Ποιο εστιατόριο σε Ελλάδα και εξωτερικό θα ήθελες να έχεις ανοίξει εσύ και γιατί;'. Ορίστε τι απάντησαν.
"Birdman" και "Cicchetti" για τον Λέλο Γεωργόπουλο
Από την ελληνική σκηνή, θα ήθελα να έχω ανοίξει το "Birdman". Και ποιος δε θα ήθελε δηλαδή; Κατά τη γνώμη μου συνδυάζει αρμονικά την κουλτούρα του comfort food με τη μαγεία του μπαρ. Και προσωπικά, λατρεύω να τρώω στην μπάρα.
Όσον αφορά τα εστιατόρια του εξωτερικού, θα έλεγα πως θα ήθελα να έχω ανοίξει το "Cicchetti", στο Τελ Αβίβ. Αποτελεί το αγαπημένο μου ιταλικό εστιατόριο στον κόσμο, για περίπου τους ίδιους λόγους με το προαναφερθέν "Birdman". Γενικά, δώσε μου μπάρα και καλό φαγητό και πάρε μου την ψυχή.
"Napul'é", "L' Atelier Robuchon" και "Asador Etxebarri" για τον Έκτορα Μποτρίνι
Κοίτα, πάντοτε είχα στο μυαλό μου πως θα ήταν ωραίο να έφτιαχνα ένα smoke room, ειδικά από τη στιγμή που οι Έλληνες είμαστε fans της ψησταριάς. Κάτι που να έχει σχέση με το ψητό αλλά όχι ακριβώς όπως το έχουμε στο μυαλό μας μέχρι σήμερα. Περίπου σαν αυτό που κάνει ο Dani García στην Ισπανία. Από τα υπάρχοντα, θα σου έλεγα το "Napul'é", μου αρέσει πολύ, κυρίως για την πίτσα του.
Από concepts του εξωτερικού, μου αρέσει πάρα πολύ το "L' Atelier Robuchon", για το όλο στήσιμό του, τον τρόπο που μαγειρεύουν και γενικά, στο σύνολό του. Και το "Asador Etxebarri", στη Χώρα των Βάσκων. Σε αυτό με γοητεύει η απλότητα και η φοβερή πρώτη ύλη, που είναι η καλύτερη που μπορεί να βρεθεί.
"Climax Bar Restaurant" και "Ponto Final" για τον Βασίλη Στεφανάκη
Δύο από τα πιο όμορφα μέρη που έχω επισκεφτεί στη ζωή μου (στο ένα έχω ζήσει 9 χρόνια και στο άλλο λίγες ημέρες) και παράλληλα τα πιο αγαπημένα μου μέρη στον κόσμο είναι το Πήλιο και η Πορτογαλία.
Στο Πήλιο, στην Αργαλαστή και πιο συγκεκριμένα στην παραλία Ποτιστικά, βρίσκεται το "Climax Bar Restaurant". Αν δεν έχεις πάει, ό,τι φωτογραφία και δεις από το Google ή σε κάποια post ή story στα social media δεν αρκεί για να περιγράψει πώς είναι να τρως σε αυτό το σημείο. Δεν έχει σημασία το φαγητό, το κρασί ή τα κοκτέιλ. Μόνο το Climax και οι άνθρωποί σου. Δε θα ήθελα απλά να το κάνω εστιατόριό μου, σπίτι μου θα ήθελα. Να τρώω κάθε μέρα εκεί.
Έπειτα, η Λισαβόνα. Εκεί βρίσκεται το επόμενο εστιατόριο που θα ήθελα να έχω ανοίξει εγώ. Λέγεται "Ponto Final", είναι τοποθετημένο σε μία αδιανόητα όμορφη τοποθεσία, μπροστά στη θάλασσα, με "κρεμασμένα" τραπέζια και καρέκλες από ένα βράχο, όλα κίτρινα, σε ένα καταπράσινο φόντο. Είναι απρόσμενο και πάντα με γοήτευε αυτό. Σέρβιρε επίσης καταπληκτικές σαρδέλες. Η φύση είναι ανίκητη, πόσο μάλλον αν συνδυάζεται με τη γαστρονομία.
"Κάβος" και "L' Astrance" για τον Αλέξανδρο Τσιοτίνη
Το "L' Astrance" στο Παρίσι ήταν ένα εστιατόριο που πάντοτε με γοήτευε. Μόλις 25 θέσεων και ανοιχτό για 4 ημέρες της εβδομάδας, με ένα μοναδικό μενού, προσαρμοσμένο κάθε ημέρα στις διαθέσιμες πρώτες ύλες.
Στα μέρη μας πάλι, ο "Κάβος" στα Ίσθμια θα μπορούσε να είναι ένα εστιατόριο που θα ήθελα να έχω ανοίξει εγώ. Εκεί, εκτιμάς τα πάντα: Το μέρος, το φαγητό, τους ανθρώπους. Ο "Κάβος" είναι ένας συνδυασμός όλων των παραπάνω και έχει κατορθώσει με το πέρασμα των χρόνων να εξελιχθεί όντως σε "γαστρονομικό προορισμό", που θα έγραφε και ο οδηγός Michelin. Αξίζει όντως το ταξίδι μέχρι εκεί για να το δοκιμάσεις.
Ακολούθησε το Αθηνόραμα στο Facebook και το Instagram.
