"Αυτό εκεί το εντυπωσιακό κτίριο αριστερά του λιμανιού είναι το δημαρχείο;" ρωτάει εύλογα μια νεαρή την φίλη της βγαίνοντας από το πλοίο που μόλις έχει δέσει στις Σπέτσες. Χαμογελάω όσο σκέφτομαι ότι το εμβληματικό Ποσειδώνιο που χοροστατεί στην προμενάντ του νησιού, θα μπορούσε να είναι ένα δημόσιο κτίριο νησιώτικης αρχοντιάς. Αλλά δεν είναι. Ίσως καλύτερα που ένα τοπόσημο, με περισσότερο από έναν αιώνα ζωής, φιλοξενεί ταξιδιώτες και παραθεριστές έναντι κάποιας αμετροεπούς γραφειοκρατίας.
Τελικά το Ποσειδώνιο χρειάζεται συστάσεις στους νεόκοπους επισκέπτες του; Πάντως, δεν απαιτείται ιδιαίτερη παρατήρηση για να αφουγκραστείς την αίγλη -όπως και την ζεστή φιλοξενία- που έχει διαποτίσει το ψηλοτάβανο του κτίριο: από την μαρμάρινη κεντρική σκάλα, τα αυθεντικά vintage πλακάκια, τον αιωνόβιο φοίνικα, τα μπαλκόνια με τα μαντεμένια κάγκελα μέχρι το βιβλίο επισκεπτών που καταγράφονται οι παραγγελίες της εποχής με "δυο γκαζόζαι".
Το Ποσειδώνιο είναι συνώνυμο των Σπετσών και πλέον και σταρ του Netflix καθώς μπροστά από το επιβλητικό του καρδάρισμα έλαβε χώρα η συνάντηση του Daniel Craig με το υπόλοιπο cast του Glass Onion, μια ταινίας- παγκόσμιας επιτυχίας. Όχι το μοναδικό location που χρησιμοποιήθηκε στην ταινία! Στα τραπεζάκια του εστιατορίου "On The Verandah" σαν πριβέ παρατηρητήριο ο χαρακτήρα του Craig κατέστρωνε σχέδια, δυστυχώς για τον ίδιο χωρίς να δοκιμάζει τις απίθανα νατουραλιστικές γεύσεις του εστιατορίου. Τουλάχιστον on camera!
O executive chef Θεολόγος Αμηράς εύλογα δεν μπορεί να μου πει περισσότερα για την διατροφή του ηθοποιού, αλλά έχουμε να αναλύσουμε πολλά και πιο ενδιαφέροντα γύρω από την πολυεπίπεδη και φίνα κουζίνα που υπηρετεί στο σταυροδρόμι της αίγλης του παρελθόντος με την modernité. Περνώντας στο ενδιάμεσο από ένα μποστάνι!
Τα περισσότερα οπωροκηπευτικά που φτάνουν στα εστιατόρια του ξενοδοχείου προέρχονται από το μποστάνι του Ποσειδωνίου σε μια προσπάθεια για βιωσιμότητα με ουσία και δίχως επικοιωνιακό πρόσημο. Δια του λόγου το αληθές διασχίσαμε off road λίγο από την ενδοχώρα των Σπετσών για να φτάσουμε σε έναν φωτογενέστατο λαχανόκηπο, όπου ο κύριος Φώτης φροντίζει την ευμάρεια του. Όσο του επιτρέπει το κουνέλι!
Πράγματι, σε αυτό το απόμερο και κατάφυτο σημείο του νησιού κάθε είδους ζαρζαβατικά, χορταρικά και μυρωδικά γίνονται καμβάς μιας κουζίνας παραδοσιακής και συνάμα αφοπλιστικά οικείας. Από τον ξυλόφουρνο δίπλα στο μποστάνι βγαίνουν κατσικάκι με μελωμένες πατάτες, γεμιστά με καλοκαιρινή φούρια, και χορτόπιτα γεμάτη με μυρωδικά που ούτε στην πιο έμπειρη λαϊκή δεν συναντάς.
Όσο ο Θεολόγος Αμηράς ξεναγώντας μας, μας έδωσε να δοκιμάσουμε ένα σωρό πρασινάδες όπως τα αξεπέραστα μυρώνια, σκέφτομαι αυτό το μόνιμο debate των κύκλων της γαστρονομίας σχετικά με τις δονήσεις που μπορεί να σου χαρίσει ένα ταπεινό μυρώνι υπό την μορφή αφρού πάνω σε μια μαγειρεμένη σε sous vide σφυρίδα ή δοκιμάζοντας το μέσα σε μια μπαμπάτσικη ζύμη που καψαλίστηκε όμορφα στον ξυλόφουρνο. Θα ρωτούσα το κουνέλι αν μπορούσα να το εντοπίσω μέσα στον κήπο, αλλά και τι σημασία έχει;
Σε αρμονία με τη φύση, με γήινα υλικά και γευστική αβρότητα το concept στο μποστάνι είναι σχεδόν μυσταγωγικό και μπορεί να φιλοξενήσει ιδιωτικά γεύματα και μικρές εκδηλώσεις που τελικά οδηγούν όλους εμάς τους ανθρώπους της πόλης σε μια πραγματική σύνδεση με την φύση. Όταν ρώτησα τον Θεολόγο Αμηρά που προτιμάει να μαγειρεύει στην επαγγελματική κουζίνα του εστιατορίου ή στην νομαδική κατάσταση με το γκάζι και τον ξυλόφουρνο στο μποστάνι που απάντησε χωρίς περιστροφές "στο μποστάνι". Δεν του ζήτησα να μου πει αν του αρέσει ο όρος "from farm to table” αλλά όπως τον αντιλήφθηκα πιθανότατα δεν θα αγαπά ιδιαίτερα τις mainstream ταμπέλες τέτοιου είδους. Του έχω αντιπρόταση βέβαια "From bostani to Poseidonion”. Πιστεύω πως το κουνέλι θα εγκρίνει.
