Από τα πιο δημοφιλή στέκια της αθηναϊκής ριβιέρας, το «40 Forty» παίζει κομψά και χαλαρά με την καλοκαιρινή διάθεση, με ωραία μοντέρνα κουζίνα και ρομαντικά spots.
Το ξεκίνημα του «40 Forty» στην παραλία του Αστέρα πέρυσι ήταν το προοίμιο μιας σειράς από εντυπωσιακές εξελίξεις στην παραλιακή, με τη δημιουργία του «Four Seasons» να έχει πάρει το δρόμο της. Μετά το ναό του Απόλλωνα Ζωστήρα, την ύπαρξη του οποίου αγνοούν πολλοί, και στρίβοντας δεξιά μέσα στην πλαζ, φτάνεις στον κομψό χώρο του εστιατορίου, που δημιουργεί ατμόσφαιρα σεταρισμένη τέλεια με το καλοκαίρι έτσι όπως έχει τοποθετήσει τις πολυθρόνες του πάνω στην άμμο. Υπάρχει κι ένα μεγάλο τραπέζι στην άκρη, πάνω στην ξύλινη προβλήτα, που είναι όλα τα λεφτά για να ρουφήξεις το χάσιμο του ήλιου το σούρουπο, σε ένα σούπερ ρομαντικό σκηνικό με κεριά να ανάβουν μέσα σε εξωτικά φανάρια κι ένα χαλί στρωμένο στην άμμο στο έμπα.
Η πρώτη σκέψη ήταν να βάλουν απλό φαγητό για την παραλία, ο σεφ Γιάννης Μαρκαδάκης όμως είχε τη διαίσθηση να φτιάξει ένα μενού με ευρεία επιλογή πολύ καλών κρεάτων κι έτσι το «40 Forty» έγινε γρήγορα και βραδινό spot εκτός από all day. Φέτος, μάλιστα, μαζί με το beef lab δημιουργήθηκε κι ένα ενδιαφέρον oyster bar. Τα όστρακα που περιλαμβάνει ο σπέσιαλ δίσκος είναι ωραιότατα, με την παράσταση να κλέβουν τα εξαιρετικά στρείδια, που τους πηγαίνουν πολύ οι πέρλες από ξίδι sherry. Το ταρτάρ κιτρινόπτερου τόνου έχει μεγάλη νοστιμάδα και γλυκό umami από μια σάλτσα yuzu με τρούφα, ενώ το φουντούκι τού προσθέτει παιχνίδισμα και η κρέμα wasabi μετρημένη κάψα. Στο ταρτάρ του wagyu, πάλι, περισσεύει η κρέμα και του λείπει η οξύτητα που θα κολάκευε το ωραίο κρέας, ενώ εκείνο με το καβούρι βλέπει τη φρουτώδη γλύκα του να συνδυάζεται πολύ ωραία με μάνγκο, τρούφα και κόλιαντρο.
Από το φούρνο βγαίνει ραφινάτη, λεπτή και μεστή πίτσα και η λιτή εκδοχή της ως Bianca (μοτσαρέλα, πεκορίνο, μπρεζάολα, λάδι τρούφας και δεντρολίβανο) μου άρεσε πολύ. Τα αλαβάστρινα νιόκι είναι από τα «πρέπει» της κουζίνας σερβιρισμένα με μανιτάρια και γκοργκοντζόλα, με ωραίες νότες Άπω Ανατολής από μέλι με miso. Ωραία και η ιδέα του άψογα ψημένου halibut (ιππόγλωσσο) με γλυκιά νοστιμάδα από κρούστα παλαμίδας, κι εδώ όμως λείπει μια σταλιά κάψα και άρωμα για να κάψει πολλές καρδιές.
Σε ό,τι αφορά το beef lab, το διάφραγμα και ειδικά το βελούδινο flat iron είναι κρέατα αξιώσεων. Οι δε προτάσεις αρμονίας του σομελιέ Βλάσση Θεοδωρακόπουλου είναι πολύ ξεχωριστές, πέρα από την πεπατημένη. Όσο για το φινάλε, από την υπερβολικά γλυκιά τάρτα μοσχολέμονο προτίμησα τη μετρημένα ξινή μους γιαουρτιού με λεβάντα, μέλι, καρύδια και σορμπέ μάνγκο.
