Κλασική (οικονομική) αξία στον πεζόδρομο της Βαλτετσίου - συνεχίζει απτόητη από το 1979 και παραμένει οικογενειακή υπόθεση.
Είχα χρόνια να φάω στη «Ροζαλία». Από τότε που ήμουν φοιτήτρια νομίζω. Μου άρεσε αυτή η αυλή – τότε ήταν στρωμένη με χαλικάκι. Κι ακόμη μου αρέσει αυτό το «παντός καιρού»: είναι σκεπασμένη με τέντες, πλέον πιο σύγχρονες, από εκείνες που ανοιγοκλείνουν μηχανικά –η… τεχνολογία στην υπηρεσία της παράδοσης–, με τα τραπέζια της στοιχισμένα, στρωμένα με καρό τραπεζομάντιλα, με τον κισσό της να έχει τρανέψει και τα γλαστράκια να σου θυμίζουν ότι εξακολουθεί να είναι αυλή.
Εδώ έρχονται φοιτητές, κόσμος της γειτονιάς που δεν πρόλαβε να βάλει κατσαρόλα στη φωτιά, εργαζόμενοι του κέντρου, παρέες το βράδυ. Ο κατάλογος τους βολεύει όλους, έχει μεγάλη ποικιλία σε ορεκτικά, ψητά και μαγειρευτά.
Ξεκινήσαμε με εξελληνισμένο ταμπουλέ (€ 3,5) –πες το και μαϊντανοσαλάτα αν σε πιάσει το πατριωτικό σου–, το οποίο, εκτός από πλιγούρι και μαϊντανό, έχει άνηθο και πιπεριά, μια σαλάτα που τη λένε «μεξικάνικη» (€ 3), λίγο πικάντικη, με καλαμπόκι, πιπεριές, ντομάτα και μια πατατοσαλάτα (€ 3,5), της οποίας οι πατάτες το ήθελαν λίγο παραπάνω βράσιμο είναι η αλήθεια, με μπόλικο κρεμμύδι. Και χοιρινό με μπίρα και ροκφόρ (€, 7,50), ωραίος μεζές για να μοιραστείς με το κρασί σου (το χύμα βιολογικό είναι αρκετά καλό). Στα κυρίως πιάτα το μπιφτέκι «Αχιλλέας» (€ 8,5) γεμιστό με τυρί και μανιτάρια είναι ζουμερό και το σφακιανό αρνάκι στην κατσαρόλα, με ριγανίτσα, τρυφερό. Για το τέλος έχει συμπαθή σφακιανή πίτα, λίγο πιο χοντροκομμένη από ό,τι τη βρίσκουμε συνήθως, για να μπορείς να την επιλέξεις (χωρίς το μέλι) και για ορεκτικό.
Up: Μια αυλή για το χειμώνα, το κεντρικό σημείο, η ποικιλία σε πιάτα. Down: Να τρως ντοματοκεφτέδες και να μη νιώθεις την ντομάτα.
