Την Πέμπτη 19 Ιουνίου 2025 τα βλέμματα του ευ τρώγειν κόσμου θα είναι στραμμένα στο Τορίνο, καθώς εκεί θα λάβει χώρα η τελετή των The World’s 50 Best Restaurants. Λίγες ημέρες πριν είχε γίνει γνωστή η λίστα 51-100 του δημοφιλούς θεσμού, που ετησίως καταλήγει στα σημαντικότερα εστιατόρια (αλλά και ανθρώπους της γεύσης) της χρονιάς.
Πριν συμβεί αυτό ωστόσο, καταγράφουμε εκείνα τα εστιατόρια που βρέθηκαν στην κορυφή του κόσμου - κάθε ένα με τη δική του ξεχωριστή ιστορία και αντίληψη για το τι φέρνει στο πιάτο.
Αξίζει να αναφερθεί πως η πρώτη παρουσίαση της λίστας The World’s 50 Best Restaurants έγινε το 2002 στο περιοδικό Restaurant. Σύντομα μετά, καθιερώθηκε τελετή απονομής για την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων. Οι νικητές γνωστοποιούνται μέσα από τα επίσημα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την ιστοσελίδα του θεσμού την ημέρα της απονομής.
El Bulli (νο.1 το 2002, το 2006, το 2007, το 2008 και το 2009)
"Πήρα την απόφαση να κλείσω το elBulli γιατί ξεπέρασε κάθε όριο που μπορούσε να πιάσει. Κάθε ταβάνι που μπορούσε να ακουμπήσει. Το elBulli δεν είναι απλά ένα εστιατόριο. Είναι ένας ολόκληρος κόσμος" είχε πει μεταξύ άλλων ο γαστρονομικός προφήτης Ferran Adrià την τελευταία φορά που επισκέφθηκε την Αθήνα, πίσω στον Ιούνιο του 2019. Και ένα δίκιο το είχε.
Βλέπεις το εστιατόριο-μύθος του μάγιστρου της γεύσης, στην πόλη Ρόζες -κοντά στη Χιρόνα, στη βορειοανατολική Ισπανία- σχημάτισε μια ολόκληρη εποχή της παγκόσμιας σκηνής, λειτουργώντας παράλληλα σαν φυτώριο για πολλούς σημαντικούς σεφ που θήτευσαν στην κουζίνα του.
Το elBulli υπήρξε ένα μέρος "ρηξικέλευθης γαστρονομικής χαράς και επαναστατικών γαστρονομημάτων, ένα σημείο στο οποίο ο επισκέπτης βίωνε μια εμπειρία εντελώς αρτίστικη, στο πλαίσιο της οποίας η μία έκπληξη διαδεχόταν την άλλη, πηδώντας ακατάπαυστα από κρεσέντο σε κρεσέντο. Ήταν ένα ατελείωτο παιχνίδι με γεύσεις σε απρόσμενες μορφές και υφές, ενώ την ίδια στιγμή η ραφιναρισμένη ένταση χτυπούσε κόκκινο", όπως σημειώνει άλλωστε και ο Δημήτρης Αντωνόπουλος σε παλαιότερο άρθρο του. Διόλου τυχαία, είναι μέχρι σήμερα (μαζί με το Noma για το οποίο θα διαβάσεις παρακάτω) ο πολυνίκης του θεσμού των The World’s 50 Best Restaurants.
The French Laundry (νο.1 το 2003 και το 2004)
Το The French Laundry, στην Καλιφόρνια, θεωρείται ένα από τα πιο επιδραστικά εστιατόρια στην ιστορία της σύγχρονης γαστρονομίας. Όταν ο σεφ Thomas Keller το ανέλαβε το 1994, έφερε μια νέα φιλοσοφία: την απόλυτη τελειότητα μέσα από την απλότητα. Με βάση τη γαλλική τεχνική αλλά με αμερικανική ελευθερία, μετέτρεψε έναν απροσδόκητο χώρο σε ναό της γεύσης. Το εστιατόριο έγινε συνώνυμο του αμερικανικού fine dining, αποδεικνύοντας ότι οι ΗΠΑ μπορούν να σταθούν επάξια στο παγκόσμιο γαστρονομικό στερέωμα.
Η ακρίβεια στην εκτέλεση, η εμμονή στη λεπτομέρεια και η απόλυτη φροντίδα προς την πρώτη ύλη καθιέρωσαν το French Laundry ως πρότυπο. Διάσημα πιάτα του δε, όπως το σαμπαγιόν με πέρλες ταπιόκα, στρείδια και λευκό χαβιάρι αντιγράφονται μέχρι και σήμερα σε δεκάδες εστιατόρια σε κάθε γωνιά της Γης. Παράλληλα, το The French Laundry αποτέλεσε φυτώριο σπουδαίων σεφ όπως ο Grant Achatz και ο Corey Lee, ενώ επηρέασε και προσωπικότητες όπως ο René Redzepi. Πολύ πριν η βιωσιμότητα γίνει παγκόσμια ατζέντα, το εστιατόριο συνεργαζόταν με τοπικούς παραγωγούς, αναδεικνύοντας την εποχικότητα.
The Fat Duck (νο.1 το 2005)
Το εστιατορικό πόνημα του περιβόητου σεφ Heston Blumenthal, στο Μπρέι της Μεγάλης Βρετανίας, ξεχώρισε για την technomotional ευρηματική πρωτοποριακή κουζίνα του. Για τον ίδιο τον Blumenthal, το να τρως είναι μια πολυαισθητηριακή εμπειρία κι αυτό είναι κάτι πάνω στο οποίο βασίστηκε για να στηρίξει τα όσα -κυριολεκτικά και μεταφορικά σέρβιρε το Fat Duck.
Noma (νο.1 το 2010, το 2011, το 2012, το 2014 και το 2021)
Για τον κόσμο της γαστρονομίας σε οικουμενικό επίπεδο υπάρχει η προ-Redzepi και η μετά-Redzepi εποχή. Τα όσα έχει καταφέρει τα τελευταία 20 χρόνια ο βαλκανικής καταγωγής chef patron του Noma δικαιολογούν στο απόλυτο την όποια υπερβολή εμπεριέχει η προηγούμενη πρόταση. Η ίδια η new Nordic κουζίνα άλλωστε -μία από τις κορυφαίες τάσεις των τελευταίων δεκαετιών παγκοσμίως- οφείλει την ύπαρξή της στον 47χρονο δημιουργό. Η βράβευση του Noma ως το κορυφαίο εστιατόριο του κόσμου 5 φορές σε εύρος 11 ετών (στην παλιά αλλά και πιο πρόσφατη εκδοχή του εστιατορίου) από τον θεσμό The World's 50 Best Restaurants δεν αφήνει χώρο για την παραμικρή αμφισβήτηση.
Ο Rene Redzepi ανέδειξε -μεταξύ άλλων την τοπικότητα σε ένα δύσκολο τερέν, τη ζύμωση και το foraging, μεταμορφώνοντας τη σκανδιναβική κουζίνα και μέσω αυτής την παγκόσμια αντίληψη στο fine dining. Παράλληλα, εξέλιξε τον ίδιο του τον εαυτό: Από αυστηρός σεφ, έγινε ηγέτης με επίγνωση της ψυχικής υγείας, της βιωσιμότητας και της εργασιακής ισορροπίας.
El Celler de Can Roca (νο.1 το 2013 και το 2015)
Αν μπορούσε να οριστεί η τέλεια οικογενειακή επιχείρηση σε μορφή εστιατορίου, αυτή μάλλον θα ήταν το El Celler de Can Roca, στη Χιρόνα της Ισπανίας. Διοικούμενο από τρία αδέρφια με τρία διακριτά αλλά ισάξια ταλέντα –τον Joan, σεφ/τον Josep, σομελιέ/ και τον Jordi, ζαχαροπλάστη– σερβίρει φαγητό και κρασί παγκόσμιας κλάσης με άψογο σέρβις, αλλά παράλληλα μεριμνά για τη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας τόσο ζεστής και οικείας, που μοιάζει με το σαλόνι των Roca. Με την επίδραση των γονιών τους παντού παρούσα, και τη μητέρα τους, Montserrat Fontané, να μαγειρεύει ακόμη καθημερινά για το προσωπικό, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για μια οικογενειακή προσπάθεια μοναδική στον κόσμο.
Η αρμονία μεταξύ των αδελφών και των ξεχωριστών τους ταλέντων οδήγησε το El Celler de Can Roca στην 1η θέση των The World’s 50 Best Restaurants το 2013 και το 2015. Η αφοσίωση του μεσαίου αδερφού, Josep, στη δημιουργία χειροποίητων ποτών και στην επιλογή κρασιών από τη συλλογή των 60.000 φιαλών του, του χάρισε το 2022 τον τίτλο του Καλύτερου Σομελιέ στον Κόσμο. Ο μικρότερος, Jordi, ξεχωρίζει με τη σχολαστικότητα του στη σοκολάτα και στα γλυκά και ο μεγαλύτερος, Joan, καταφέρνει να ηγείται και να συντονίζει το μενού των αλμυρών πιάτων, που ενώνει τα πάντα σε μια αξέχαστη εμπειρία.
Osteria Francescana (νο.1 το 2016 και το 2018)
Πίσω στο 1995 ο Massimo Bottura επέστρεψε στη γενέτειρά του, τη Μόντενα, για να ανοίξει το εστιατόριο Osteria Francescana. Αυτό που κατάφερε ο 62χρονος πια σεφ είναι να πάει κόντρα στην παράδοση και να οδηγήσει την ιταλική κουζίνα στον 21ο αιώνα. Σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα αργότερα, το "παιδί" του Bottura διαθέτει τρία αστέρια Michelin, με τον ίδιο να θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους και επιδραστικότερους ανθρώπους της παγκόσμιας γαστρονομίας.
"Αυτό που κάνουμε καθημερινά στην Osteria είναι να συμπυκνώνουμε το πάθος και την αγάπη μας για το φαγητό στα πιάτα, φιλτραρισμένα με το σύγχρονο πνεύμα αλλά και την πλούσια κληρονομιά που κουβαλάμε" έχει δηλώσει ο ίδιος σε παλαιότερη συνέντευξή του. Πιάτα όπως τα τορτελίνια σε ζωμό, οι πέντε εποχές της Parmigiano Reggiano, το τραγανό μέρος στα λαζάνια και το επιδόρπιο Oops! I dropped the Lemon Tart ενέπνευσαν και γοήτευσαν, επιβεβαιώνοντας όλα τα παραπάνω.
Central Restaurante (νο.1 το 2023)
Ο Virgilio Martínez έφτιαξε στη Λίμα αυτό το περουάνικο ινστιτούτο της γεύσης πίσω στο 2008, για να προστεθεί δίπλα του η Pía León, έναν χρόνο μετά. Μαζί, δημιούργησαν μία fine dining εμπειρία με βάση πρώτες ύλες από τη χώρα της Λατινικής Αμερικής, καθώς και ντόπιες τεχνικές μαγειρέματος.
Το 2018, μετακίνησαν το εστιατόριό τους σε ένα καινούριο, πιο ευρύχωρο κτίριο, προσφέροντας στον επισκέπτη την ευκαιρία να δοκιμάσει ένα ταξίδι γεύσης σε 15 διαφορετικά περουβιανά οικοσυστήματα, κατηγοριοποιημένα ανά υψόμετρο – από 15 μέτρα κάτω από τον Ειρηνικό Ωκεανό έως 4.200 μέτρα πάνω στις 'Άνδεις. Κάθε πιάτο στο μενού του Central αντικατοπτρίζει την προέλευση των συστατικών του, από κάθε γωνιά της χώρας.
Υπενθυμίζουμε πως στην περσινή λίστα, το νο.1 κατέκτησε το Disfrutar από τη Βαρκελώνη.
Ακολούθησε το Αθηνόραμα στο Facebook και το Instagram.
