Για την εντός των τειχών γεύση, για τα ίδια τα εστιατόρια της Αθήνας, υπάρχουν δύο εποχές: Η προ και μετά των Χρυσών Σκούφων era. Βλέπεις, ο σημαντικότερος, πιο αξιόπιστος και πιο επιδραστικός θεσμός που έχει γνωρίσει ποτέ η εστίαση της χώρας υπήρξε σημαντικός μοχλός ανάπτυξης της ίδιας της σκηνής, προτρέποντας μέσω των αξιολογήσεων και των βραβεύσεων άπαντες (σεφ, επιχειρηματίες, ανθρώπους του σέρβις, σομελιέ κ.ο.κ.) να εξελίσσονται και να γίνονται διαρκώς καλύτεροι, παράλληλα και συμπληρωματικά πάντοτε με το επίπεδο της ίδιας της δουλειάς τους, τις φιλοδοξίες αλλά και το επιχειρηματικό κάθε φορά πλάνο.
Ταυτόχρονα, οι Χρυσοί Σκούφοι (που φέτος έσβησαν 30 κεράκια στη γαστρονομική τούρτα) και κατ’ επέκταση το Αθηνόραμα φρόντισαν να εκπαιδεύσουν με τον τρόπο τους και το κοινό (δίχως το οποίο, άλλωστε, δεν μπορούν να υπάρξουν και εστιατόρια) – πίσω στο 1994 όταν και ξεκίνησαν, τα εστιατόρια δεν ήταν μόδα, οι σεφ δεν ήταν ακριβώς αναγνωρίσιμοι και η τηλεόραση δεν είχε καν στο πρόγραμμά της shows που βοήθησαν κι αυτά στην περαιτέρω προβολή. Αλλά ας προσεγγίσουμε τα πράγματα –βλέπε εστιατορική Αθήνα– από την αρχή.
Τι και πού τρώγαμε τη δεκαετία του 1980;
Στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, απολύτως τίποτα δεν ήταν ίδιο με σήμερα. Ούτε το φαγητό της. Η εστιατορική σκηνή της Αθήνας δεν θύμιζε σε καμία περίπτωση τη σημερινή, ακμάζουσα και εξόχως νόστιμη, κατάσταση. Η πόλη είχε στα "χαρτιά" της φουλ της παραδοσιακής ταβέρνας, συν κάποια γαλλοστρεφή και ιταλοστρεφή εστιατόρια. Το δίπτυχο παϊδάκι-ρετσίνα μεσουρανούσε, ξένοι σεφ δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα ενώ η κουλτούρα του κρασιού δεν περιτριγύριζε καν σαν σκέψη.
Το φτωχό γαστρονομικό σκηνικό "έσπαγαν" μέρη όπως οι γαλλικές σταθερές των L’Abreuvoir και Je Reviens στο Κολωνάκι και Blue Pine στα ΒΠ, ο Μαγεμένος Αυλός στο Παγκράτι, τα Παπάκια της οδού Ηριδανού και το κοντινό σε αυτό Calvados (ένα από τα πρώτα αθηναϊκά ρεστοράν που σέρβιρε βατραχοπόδαρα), ο Γεροφοίνικας της Πινδάρου, η Ρένα της Φτελιάς.
Δειλά δειλά από τα μέσα των 80s ξεκινούν να έρχονται οι πρώτοι ξένοι σεφ στην Αθήνα: κυρίως Ασιάτες και λίγοι Γάλλοι, που παίζουν τη γευστική τους "μπάλα" οι περισσότεροι σε εστιατόρια ξενοδοχείων. Ανοίγουν τις πόρτες τους τα Intercontinental και Ledra Marriott, και μαζί με αυτά ασιατικά σποτ αξιώσεων σαν το Kona Kai και το Kublai Khan ή η γαλλική Rotisserie και το αμερικανικό steak house Ledra Grill.
Η συνέχεια στο Esquire
