Η Μαρία Χαραμή ήταν ένα party! Party old fashioned, που έβαζε στο σήμερα κάτι από την κομψότητα του χθες. Την θυμάμαι να περπατάει αγέρωχη φορώντας το τεράστιο μαύρο καπέλο της στο Κολωνάκι, να σκορπάει την αριστοκρατική της αύρα μ’ αυτή την εμφάνιση ακόμη και στην λαϊκή της Ξενοκράτους! «Δεν περπατάω πια γιατί δεν μπορώ να φοράω τακούνια σ’ αυτά (τα άβολα) πεζοδρόμια για την προστασία του τυφλού», είχε παραπονεθεί πριν 2 χρόνια.
Η Μαρία ήταν πένα… Η γραφή της κέντημα. Το συντακτικό της γεμάτο απολαυστική ιδιαιτερότητα. Η γλώσσα της περίτεχνη, λόγια, αλλά πασπαλισμένη με δόκιμες trendouριές και αργκό εκφράσεις ακόμα. Το ύφος της μοναδικό. «Η καλή συμπεριφορά των οικοδεσποτών… Δεν το πιστεεεύω! Ψιλοξεπερασμένο ακούγεται. Ή μήπως θα γίνει trendy; Ενίστανται και ανησυχούν ορισμένοι -ες. Των οποίων η ύπαρξη ξεκουμπώνει με κόπιτσα το λήμμα καταπίεση». Έπεσα πάνω στον πρόλογο του βιβλίου της «De Gustibus». Η Μαρία δεν έπαιρνε συνεντεύξεις με μαγνητόφωνο, κατέγραφε τα λόγια του συνομιλητή σε τετράδιο, με το χέρι. Μας έκανε την τιμή να συνεργαστεί μαζί μας στο «Ευ Ζην». Την ευχαριστούμε και ευχόμαστε να αναπαυτεί. Τη Δευτέρα 12 το μεσημέρι τελευταίος αποχαιρετισμός στο Α΄ Νεκροταφείο ίσως με την άρια E Tardi από την Traviata του Verdi.
