Πώς καταφέρνεις να πάρεις ένα τοπόσημο της Αθήνας, βεβαρημένο από την υπεραιωνόβια ιστορία και τις προσδοκίες και προκαταλήψεις που τη συνοδεύουν, για να το επανασυστήσεις ως ένα νέο σημείο αναφοράς της πόλης, με φρέσκια ταυτότητα, που διατηρεί, όμως, τη σύνδεση με την κληρονομιά του; Αυτό ήταν το ερώτημα που έπρεπε να απαντήσει η νέα ομάδα πίσω από την Αίγλη Ζαππείου και αυτό ακριβώς έχει καταφέρει, φρεσκάροντας και γυαλίζοντας αυτήν την κιβωτό της αστικής παράδοσης της πόλης, για να τη μετατρέψει σε ένα σύγχρονο σημείο αναφοράς.
Μια αίσθηση οικείου αγκαλιασμένη από τη λάμψη του ολοκαίνουριου: αυτό είναι το vibe που εκπέμπει η ριζικά ανακαινισμένη Αίγλη, κι έτσι λουσμένη στον ήλιο του Δεκεμβρίου που τη συναντάμε, το μεσημέρι που κατηφορίζουμε στη γνώριμη γωνιά της, δε μπορούμε παρά να νιώσουμε ότι αυτό εδώ το σημείο της Αθήνας πράγματι μας είχε λείψει. Όχι μόνο στους μήνες που ήταν κλειστή και φρεσκαριζόταν εκ βάθρων (το εσωτερικό της Αίγλης απογυμνώθηκε εντελώς και ξαναστήθηκε από την αρχή), αλλά και για τα αρκετά προηγούμενα χρόνια όπου, πληγωμένο από την περίοδο της κρίσης, αυτό εδώ το σαλόνι της Αθήνας πάσχιζε να βρει θέση και ρόλο στη νέα ταυτότητα της πόλης.
"Σκεφτόμενοι τι χαρακτήρα θα θέλαμε να έχει η ‘Αίγλη’ σήμερα, μια ‘Αίγλη’, δηλαδή, που βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας του 2024, αλλά έχει μια ιστορία που την πηγαίνει στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, καταλήξαμε στο concept μιας αθηναϊκής μπρασερί", μου εξηγεί ο director of operations του project, Νικόλας Λιάπης. "Το concept περιλαμβάνει αυτό που παλιά σκεφτόμασταν ως αθηναϊκή αστική κουζίνα, όμως δεν θέλαμε να περιοριστούμε σ’ αυτό", συμπληρώνει ο γενικός διευθυντής της Αίγλης, Κωνσταντίνος Δαγριτζίκος: "Εμπνευστήκαμε απ’ αυτό και φτιάξαμε μια κουζίνα που μας πάει από το λαχανοντολμά στο σατομπριάν, από την αθηναϊκή μέχρι τις γλώσσες μενιέρ, κι από το ποντικάκι μέχρι την τάρτα tatin - ένα κράμα που ανοίγει ευρεία γευστική, αλλά και τιμολογιακή βεντάλια"
Κάτι για τον καθένα έχει η Αίγλη, που χωρίζει τη λειτουργία της στη μεγάλη σάλα του all day με την απλόχωρη βεράντα της (εδώ θα βρείτε από πληθωρικά πρωινά και snacks, μέχρι επαναδιατυπωμένα classics ζαχαροπλαστείου από τον Αλέξανδρο Κόνιαρη, όπως το ποντικάκι με τριπλή κρέμα σοκολάτας και η πάστα αμυγδάλου με ανάλαφρη φεγεντίνη αντί για σιροπιασμένο παντεσπάνι), το bar (20 μέτρα από καταπράσινο μάρμαρο Τήνου θα υποδέχονται κλασικά και signature cocktails του Δημήτρη Ρούσσου) αλλά και – το κυριότερο – το εστιατόριο, με τον εκπληκτικό προσανατολισμό που ανοίγει το βλέμμα όχι μόνο στο καταπράσινο πάρκο του Ζαππείου, αλλά και στην Ακρόπολη στο βάθος, ιδωμένη από μια γωνιά που, πράγματι, δεν έχουμε συνηθίσει.
Η βεράντα του εστιατορίου της Αίγλης θα είναι σίγουρα μια από τις γοητευτικότερες οάσεις δροσιάς, για τους περίπου οκτώ μήνες που διαρκεί πια το καλοκαίρι στην Αθήνα. Tώρα που ο καιρός ευνοεί το μέσα, όμως, κάντε μια χάρη στον εαυτό φροντίζοντας να γνωριστείτε με την εσωτερική σάλα του. Προικισμένη με κομψότητα παλιακή και μοντέρνα ταυτόχρονα, διαχρονική αλλά και σύγχρονη, και με τη θέρμη που της χαρίζει το γλυκό ξύλο που την αγκαλιάζει, εκπέμπει αστική χάρη και ευγένεια. Το παχύ πράσινο έξω απ’ τις τζαμαρίες ανακουφίζει το βλέμμα, το όμορφο art de la table, με το διακριτικό χριστουγεννιάτικο στολισμό ένεκα της περιόδου, κάνει το εστιατόριο υπέροχο προορισμό για τα γεύματα των ημερών, ενώ τα πιάτα, που επιμελούνται ο Δήμος Μπαλόπουλος με τον Γιώργο Κηρύκο, μοντέρνα και οικεία όπως ο χώρος, λιχούδικα και φινετσάτα ταυτόχρονα, μας επανασυστήνουν μια κουζίνα που έρχεται από παλιά, έχει όμως πολλά να μας πει για ένα γαστρονομικό σήμερα που ενίοτε παραμελούμε.
Στην πρώτη εβδομάδα λειτουργίας της Αίγλης, η ομάδα έχει ήδη το δικό της φαβορί: τους λαχανοντολμάδες με το πλούσιο αυγολέμονο, το ζουμερό, αρωματικό δάγκωμα και τις καπνιστές νύξεις απ’ το λάχανο που περνά ελαφρώς απ’ τη σχάρα πριν τυλιχτεί. Αν ρωτάτε όμως τον γράφοντα, αυτό που είναι προορισμένο για best seller είναι η τηγανητή τερίνα πατάτας με τρούφα και κρέμα παρμεζάνας: ένα πιάτο λιχούδικο, με άψογη τεχνική και γενναιόδωρη νοστιμιά, που τη νιώθεις σε κάθε τραγανή, αφράτη και γεμάτη γεύση μπουκιά.
Αξίζει βέβαια να δώσετε επιπλέον προσοχή και στο pate maison, ένα πιάτο που θα μπορούσε εύκολα να γίνει signature, αν μη τι άλλο γιατί δε βρίσκεις άλλο μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας που να παρασκευάζει καθημερινά διαφορετικό δικό του πατέ από το μηδέν - την ήμερα που επισκεφθήκαμε την Αίγλη, ήταν ένα pate en croute με καταπράσινα εκφραστικά φυστίκια Αιγίνης, ζουμερά δαμάσκηνα και κρέμα σύκου κι είχε στο πλάι εκρηκτική, house – made μουστάρδα Dijon.
Το μενού όμως περιλαμβάνει κι ένα σωρό άλλες δελεαστικές σπεσιαλιτέ όπως το bittoque à la Russe (φωτό άρθρου), το ήδη πολύ-υμνημένο Chateaubriand, ή το χοιρινό schnitzel, τα οποία θα δοκιμάσουμε με τον καιρό, αφού κάτι μου λέει ότι εδώ θα συναντιόμαστε ξανά και ξανά. Το είπαμε, άλλωστε: η Αίγλη ήρθε για να γίνει ξανά "η Αίγλη μας". Το στέκι μας. Το νέο μας σαλόνι.
Διαβάστε Επίσης
