Έχει μια ωραία casual αύρα αυτό το θαλασσινό στέκι της οδού Ζησιμοπούλου, που δεν οφείλεται μονάχα στην φωτεινή του σάλα, με την κομψή, μίνιμαλ διακόσμηση και τις κρατημένες θαλασσινές πινελιές της. Τη χρωστά και στο ευγενικό του προσωπικό, που κατορθώνει να είναι πανταχού παρόν κι αθέατο ταυτόχρονα, μπολιάζοντας την εστιατορική εμπειρία των «Ψαράδων» μ’ αυτήν την τόσο – όσο φιλική, ζεστή, αλλά και αποτελεσματική ατμόσφαιρα ενός spot που ξέρει να συνδυάζει οικειότητα και επαγγελματισμό σε σωστές αναλογίες. Χαρακτήρας διόλου αμελητέος, είναι αυτός στον οποίο οφείλει μεγάλο μερίδιο της εδραίωσής του ως ψαροφαγικό φαβορί των Νοτίων, με το υπόλοιπο κομμάτι της γοητείας του να το χρωστά στην εξαιρετική πρώτη ύλη, αποτέλεσμα της σταθερής συνεργασίας του εστιατορίου με μερικές από τις καλύτερες ιχθυόσκαλες της χώρας.
Με αυτήν την κληρονομιά για όπλο του, ο ταλαντούχος Βασίλης Παπαθεοδώρου, με μακρά θητεία σε επιτελικές θέσεις στα «Nobu» και «Matsuhisa» στην Αθήνα, αλλά και άλλες ευρωπαϊκές μητροπόλεις, ανέλαβε από το περασμένο καλοκαίρι να χαράξει τη νέα διαδρομή των «Ψαράδων», που στρέφουν την πλώρη τους προς μια ανανεωμένη εμπειρία ψαροφαγίας, κρατώντας όμως ως άγκυρες την ατόφια γεύση κλασικών πιάτων, αλλά και την αφοσίωση της οικογένειας Βουλγαράκη στην εξαίρετη πρώτη ύλη. Έτσι, μια ολόφρεσκια συναγρίδα δεν χρειάζεται παρά ένα απλό, αλλά μαστόρικο πέρασμα απ’ τη σχάρα, για να αποκαλύψει όλη τη ζουμερή θαλασσινή της γοητεία, ενώ πιάτα σαν το χταπόδι στιφάδο, που σερβίρεται με φάβα Φενεού, σωστά επιλεγμένη ώστε να μην απειλεί με την έντασή της τη νοστιμιά της σάλτσας, συγκινεί με τον comfort γευστικό πλούτο του πρωταγωνιστή.
Το μοντέρνο πρόσωπο του νέου μενού των «Ψαράδων», που αποκαλύπτεται αυτές τις μέρες στα όμορφα ξύλινα τραπέζια του εστιατορίου, εκπροσωπούν προτάσεις ωμοφαγίας σαν το λαβράκι ταρτάρ, με την κρουστή σάρκα του ψαριού να σιγοντάρεται απ’ την ορεκτική ισορροπία καυτερού και όξινου στη μαρινάδα, ή το καρπάτσιο ξιφία με πέρλες ελαιόλαδου, τζελ λεμονιού και πούδρα από φύκια, που συμπυκνώνει στο απαλό του δάγκωμα μια απολαυστική θαλασσινή βουτυράδα, ενώ ενδιαφέροντες νεολογισμοί, όπως τα πληθωρικά agnolotti, που γεμίζονται με κιμά τόνου κι έρχονται με σάλτσα ντομάτας, καπνιστή μπεσαμέλ και μοσχοκάρυδο, για να αντικαταστήσουν τα κλασικά ραβιόλι θαλασσινών του προηγούμενου μενού, ψάχνουν ακόμη τις ισορροπίες τους όχι μόνο στις εντάσεις της σάλτσας, αλλά και στο βράσιμο του ιδιότροπου ζυμαρικού.
Η νεωτεριστική προσέγγιση ολοκληρώνεται στο μενού των επιδορπίων, όπου πλάι στην crème brûlée με φυσική βανίλια και το semifreddo πικρής σοκολάτα με γλυκό βυσσινάκι, φιγουράρουν μια ναμελάμα λευκής σοκολάτας που είχε, ατυχώς, τη βραδιά της επίσκεψής μας αντικατασταθεί από bitter, με… πικρά αποτελέσματα, αλλά και μια μινιμαλιστική αναδόμηση του μπακλαβά, με κρέμα κανέλας και πολίτικα φύλλα, που φρόντισαν η βραδιά μας να κλείσει με γλύκα φινετσάτη κι άκρως τραγανή.
