Έχει μια περασμένης εποχής τσιμενταριστή αγριάδα ο χώρος του «Lost Athens», που σε πάει πίσω στα ’00s, τότε που χώροι βιομηχανικοί σε ανερχόμενες γειτονιές, όπως το Γκάζι κι ο Κεραμεικός, μεταμορφώνονταν σε λαϊβάδικα και άφηναν τους φέροντες οργανισμούς τους να αντανακλούν στη γύμνια τους το ανεπιτήδευτο που χρειαζόταν η εποχή, μετά τον πληθωρισμό των ’90s. Κάτι ανάμεσα σε λαϊβάδικο και γκαλερί ή loft του Williamsburg στο Μπρούκλιν είναι κι αυτό που εκπέμπει η σάλα του παλιού «Walla Walla» στο Παγκράτι, που μέσα σε λίγους μήνες έχει μεταμορφωθεί σε ένα απ’ τα πιο δυναμικά στέκια ανατρεπτικής κι ανεπιτήδευτης καλοφαγίας, στα χέρια του νεαρού Θεσσαλονικιού Βασίλη Στεφανάκη.
Επιχειρηματικό ήμισυ ενός ακόμη hit της σεζόν, του «Noah», εδώ ο Στεφανάκης φαίνεται να κάνει ακόμη περισσότερο αυτό που θέλει, με το στίγμα του ως restaurateur να εκφράζεται εδώ φαρδύ-πλατύ, από την ιδιαιτερότητα του χώρου («μέσα στο χειμώνα θέλουμε στους τοίχους να φιλοξενούμε τέχνη», αναφέρει) μέχρι το πάθος του για τις ελληνικές μικροζυθοποιίες (σχεδόν 60 ετικέτες φιγουράρουν στο μεγάλο ψυγείο-βιτρίνα της σάλας, ενώ ο ίδιος γυρίζει την Ελλάδα για να εξερευνήσει τη σκηνή) κι από εκεί στα πιάτα και το ιδιόμορφο μενού.
Διαμορφωμένο από τον ίδιο και τον νέο σεφ του, Γιώργο Ζαχείλα, το μενού χωρίζει τα φαγητά όχι σε πρώτα, κυρίως και επιδόρπια, αλλά σε πιάτα για το χέρι, το πιρούνι, το μαχαίρι και το κουτάλι, προτείνοντας μια εναλλακτική, πιο ενστικτώδη ανάγνωση της εστιατορικής εμπειρίας που προσφέρει η κουζίνα. Και ήδη απ’ το φρεσκοφουρνισμένο ψωμί, που έρχεται σαν αφράτο μοσχομυριστό συννεφάκι με τραγανό περίβλημα, παρέα με στιβαρού γευστικού αποτυπώματος αιγοπρόβειο βούτυρο, καταλαβαίνεις πως εδώ, πέρα από ατμόσφαιρα και άποψη, οι άνθρωποι σερβίρουν και καλό, no bullshit φαγητό αξιώσεων. Το επιβεβαιώνουν πιάτα όπως τα ραβιόλι με καπνιστό χέλι, ντάσι από μπέικον, κρόκο κονφί και τουίλ πεκορίνο –μια παιχνιδιάρικη τεχνική αναδιατύπωση της καρμπονάρας– ή το μαγιάτικο φρικασέ, με αρωματική σούπα αβγολέμονο, απολαυστικές εντάσεις και άριστο ψήσιμο στο ψάρι, υπογραμμίζοντας τη δυναμική ενός εστιατορίου που φαίνεται ότι θα μας απασχολήσει.
Εκλεκτά κομμάτια
Sashimi τόνου
Με ponzu, πίκλες σταφυλιού και σταφίδες, η βελούδινη σάρκα του ψαριού παρασέρνει σε απροσδόκητο παιχνίδι γλύκας, φρουτένιας ζωηράδας και μετρημένης οξύτητας, που ανεβάζει εντάσεις χάρη στις ευπρόσδεκτες κάψες της κρέμας αγριοράπανου με wasabi.
Μάγουλα iberico
Με τη μουσλίν καμένου κρεμμυδιού να προσθέτει βάθος και πολυπλοκότητα και τις πίκλες εσαλότ και ξινόμηλο να βάζουν υφές κι εντάσεις στο παιχνίδι, το «πολυφορεμένο» μάγουλο προικίζεται με γευστική ζωντάνια που σιγοντάρει ωραία τη βαθιά, χειμωνιάτικη comfort νοστιμάδα του.
Choux
Τραγανά κι αφράτα, γεμιστά με κρέμα passion fruit και ανανά, μαγεύουν με τις πληθωρικές υφές τους, ενώ η σούπα από αλατισμένη καραμέλα και καπνιστό ρούμι δίνει χαρακτήρα και πολυπλοκότητα σε ένα επιδόρπιο που μπορείτε να το απολαύσετε και ως κυρίως πιάτο.
