Αυτή η πανέμορφη αυλή, δίπλα στον Άγιο Δημήτριο στην Κηφισιά, έχει δικαίως μεγάλο σουξέ. Πάμε νωρίς γύρω στις 7.30 για φαγητό και μέσα σε μία ώρα γεμίζει από καλοβαλμένες παρέες, νεολαία και μεγαλύτερους. Αποδεικνύεται, λοιπόν, ρουά-ματ η κίνηση του Νίκου Δημητροκάλη να μεταφέρει το «Dal Professore» λίγο πιο βόρεια, από την Αγίου Κωνσταντίνου στο Μαρούσι σ’ αυτή την πολύ χαλαρωτική αυλή.
«Αυτό το στιλ της αναβαθμισμένης τρατορίας αρέσει περισσότερο στον κόσμο», μου λέει ο σεφ, που η μαγειρική τον κέρδισε από την ιταλική φιλολογία. Μετά τη φάση του μοντερνισμού, λοιπόν, το «Dal Professore» επιστρέφει σ’ ένα πιο κλασικό στιλ, όπως, διακοσμητικά τουλάχιστον, θα διαπιστώσετε μέσα, στις σάλες με το κεραμιδί, τις χρυσές κορνίζες και τις ρεπροντιξιόν, που θυμίζουν προσεγμένο εστιατόριο στην ιταλική επαρχία. Φαίνεται και στην κουζίνα αυτό. Υπάρχει ένας βασικός κατάλογος, ο οποίος όμως εμπλουτίζεται καθημερινά με ιδέες που προκύπτουν από τις πρώτες ύλες που βρίσκει στην αγορά. Έτσι, λοιπόν, εκτός από καλοφτιαγμένο vitello tonnato, και το καρπάτσιο, μπορείτε να δοκιμάσετε ένα «νότιο» μιλφέιγ μελιτζάνας, πλούσιο και κλασικότροπο, με σάλτσα ντομάτας, μοτσαρέλα και μια κρέμα από τυρί provola.
Μεγάλο κομμάτι του μενού καταλαμβάνουν οι πίτσες. «Είναι μια pizza non pizza», λέει χαρακτηριστικά ο Νίκος Δημητροκάλης. Όντως, η κρούστα της είναι μεν τραγανή, αλλά όχι σαν χωριάτικου ψωμιού· πιο πολύ θυμίζει το λεπτοκριτσάνισμα μιας πιο μεστής σφολιάτας. Η σάρκα της είναι ελαστική και αφράτη και οι γευστικές εκδοχές της εκτείνονται σε μεγάλο εύρος: από μια ορεκτική Marinara με ντομάτα, καυτερή πιπεριά, ρίγανη και αντσούγιες μέχρι μια ντελικάτη Parmense με μοτσαρέλα, ντομάτα, προσούτο riserva San Daniele και μια ασυνήθιστη, προκλητική Norcina με σπανάκι, μοτσαρέλα, λουκάνικο αγριογούρουνου και τρούφα.
Στο γήπεδο των ζυμαρικών, τώρα, πήραμε ραβιόλια γεμιστά με πεκορίνο με μια κρέμα αβγού με salsiccia, και homemade paccheri με μια γλυκιά –λόγω άφθονου κρεμμυδιού– σάλτσα ναπολιτάνικου Genovese, συνδυασμένη με κοπή κρέατος χτένι. Από τα ημέρας δοκίμασα μια πολύ ωραία φασκομηλάτη και πικάντικη κρέμα φακής με γαρίδες και guanciale, και φρικασέ με σπανάκι και σφυρίδα, που όμως το περίμενα πιο ελαφρύ. Το φινάλε με το ανάλαφρο, βελούδινο τιραμισού είναι εκ των ων ουκ άνευ στο «Dal Professore».