«Ουδέν κακόν αμιγές καλού» ως γνωστόν, και αυτήν την περίοδο μπορεί ο κορονοϊός να βάζει τρικλοποδιές στην ανάπτυξη της ζωής στην πόλη, αλλά από την άλλη η Αθήνα έχει αποκτήσει μια άλλη γοητεία. Είναι ήσυχη και χαλαρή, οπότε καθισμένος στις καρέκλες καφενείου του ολοκαίνουργιου «Ouzeri by Papaioannou» στη Βαλαωρίτου, στις 7 το απόγευμα μετά το γραφείο, έχω την εντύπωση ότι πίνω το ούζο μου σε κάποιο νησί. Ο γιγάντιος φίκος έχει φτάσει πλέον στον έκτο όροφο, ο κόσμος είναι μοιρασμένος στα μαγαζιά του δημοφιλούς πεζόδρομου, η μουσική με παλιά και νεότερα λαϊκά στην ιδανική ένταση ακούγεται σαν να παίζει ραδιόφωνο σε διπλανό δωμάτιο: σκηνικό για ρεμβασμό και κουβεντολόι με φίλους.
Το μαγαζί έχει μια στιλάτη αρχοντιά, με αύρα «Απότσου» χάρη στις παλιές διαφημίσεις κόντρα στο εκτυφλωτικό μπλε του κοβαλτίου στους τοίχους. Η interior designer Αφροδίτη Μπονάτσου έχει δώσει κομψό ελληνικό αέρα, με ολίγη από Μπελ Επόκ στο πολύ ωραίο μπαρ.
Ο Γιώργος Παπαϊωάννου έχει επιμεληθεί έναν κατάλογο με 30 ως επί το πλείστον κλασικούς μεζέδες που ξυπνάνε μνήμες με τις εκφραστικές τους γεύσεις. Αρχίζοντας από τις ωραίες αλοιφές, η φάβα έχει δωρική λιτότητα και αιχμές κάππαρης, η ταραμοσαλάτα πολλή θάλασσα, το τζατζίκι τσιμπάει και δροσίζει αρωματικά, η τυροκαυτερή καίει όπως πρέπει –αρκετά δηλαδή, ειδικά στην επίγευση–, η μελιτζανοσαλάτα έχει ωραία γεύση με τουρσάτες τσιμπιές πιπεριάς. Στη συνέχεια των «πιρουνάτων» μεζέδων τα κοκκινιστά σαλιγκάρια είναι καλή περίπτωση (αν σας αρέσουν τα πικάντικά σηκώνουν έξτρα πιπέρι) και οι τηγανητές πατάτες ξυπνούν μέσα μου το παιδί έτσι φρεσκοκομμένες και όμορφα τραγανές που έρχονται στο κατσαρολάκι τους.
Από εκεί και πέρα, οι μεζέδες ακολουθούν τα μονοπάτια της στεριάς και της θάλασσας. Το ψητό χταπόδι μπορεί να μην είναι al dente, αλλά η νοστιμιά και η ένταση κάθε άλλο παρά του λείπει· οι πρωτότυποι γαυροκεφτέδες είναι τσαχπινιά σέρτικη και λίγο λεμόνι τους ηλεκτρίζει· ο παστός μπακαλιάρος είναι τηγανισμένος πολύ ανάλαφρα, η ζουμερή του σάρκα ζητάει μια σκορδαλιά πιο πικάντικη. Στο απέναντι γήπεδο, τώρα, οι κλασικοί δυοσμάτοι κεφτέδες έχουν γοητεία που περισσεύει και δεν μπορώ ν’ αντισταθώ σ’ ένα λεμονάτο χοιρινό με μάραθο που μου θυμίζει τη μάνα μου. Ωραίοι λουκουμάδες και ελαφρύ εκμέκ είναι ό,τι πρέπει για φινάλε.
