Είναι το πιο hot εστιατόριο αυτήν τη στιγμή στο Κολωνάκι. Άνοιξε τις πόρτες του στις γιορτές και είναι πολύ όμορφο. Με το που πατάς το πόδι σου σε τυλίγει γαλλική αύρα. Σκούρα μπουαζερί γύρω γύρω και ψηλά μια μπορντούρα από πολύ ταιριαστή φλοράλ ταπετσαρία. Οι σερβιτόροι πατάνε πάνω στα πλακάκια με τους μαύρους αρμούς ντυμένοι με κλασικό άσπρο γιλέκο, γραβάτα ή παπιγιόν και μακριά μαύρη ποδιά.
Κι εκεί που θα το έλεγες «βαρύ» το μαγαζί –και είναι–, αυτά τα μεγάλα παράθυρα με θέα στο δρόμο κι ένας τοίχος με καθρέφτες το ελαφραίνουν προτού προλάβεις να συνειδητοποιήσεις γιατί. Τα τραπέζια έχουν πράσινο μάρμαρο και ξύλινη μπορντούρα· στους πράσινους βελούδινους καναπέδες και στις πολυθρόνες κάθονται και το παλιό αρχοντικό Κολωνάκι, και οι celebrities, κι εσείς, κι εμείς. Μου αρέσει το σκέρτσο της βελούδινης μπορντούρας πάνω από το παράθυρο της κουζίνας, τη συντονίζει με την ατμόσφαιρα του μαγαζιού.
Ο Παναγιώτης Ζώκος, τον οποίο έχουμε γνωρίσει ως στενό συνεργάτη του Μιχάλη Νουρλόγλου, κάνει πολύ ωραία δουλειά τώρα μόνος του, καθώς παρουσιάζει κλασικές σπεσιαλιτέ των μπρασερί, αλλά με ένα twist που ανεβάζει το επίπεδό τους. Να λ.χ. όπως ο φρέσκος μπακαλιάρος μενιέρ, που μπορεί να μην έχει την τραγανότητα μιας γλώσσας, αλλά σε κερδίζουν η ζουμερή σάρκα και η σάλτσα του με βούτυρο και κάππαρη. Ή ακόμη η βινεγκρέτ φουντουκιού στα δροσιστικά σπαράγγια, που σου τα κάνει αξέχαστα. Το ταρτάρ είναι πολύ ωραίο και τολμηρά καρυκευμένο με τσίλι. Το μεδούλι λαχταριστό, με ταιριαστή σάλτσα μαϊντανού (persillade) να ισορροπεί με την οξύτητά της τη μελωμένη λιπαρότητά του. Ο homemade καπνιστός σολομός είναι ωραία επιλογή, με βελούδινη σάρκα υπαινικτικά καπνισμένη. Η μπάρα (σε επιμέλεια του Σπύρου Κερκύρα), δε, βγάζει άψογο Dry Martini, που συνοδεύει όλα τα προηγούμενα πολύ σωστά.
Περνώντας στα κυρίως, τώρα, επισημαίνω την πάπια πορτοκάλι, αν σας αρέσει βέβαια αυτός ο κλασικός εξωτισμός, διότι η σάλτσα –σαν μαρμελάδα στην υφή, αλλά χωρίς λιγωτικές γλύκες– είναι πολύ αρωματική και το κρέας όπως πρέπει ψημένο. Το μπέργκερ, πάλι, αξίζει διότι, εκτός από το πολύ καλό ψωμάκι και το Black Angus κρέας του με καραμελωμένα κρεμμύδια και τυρί mimolette, το περιχύνεις και με πολύ umami, πυκνό ζωμό μοσχαριού.
Καθώς περνάει η ώρα, ο πιανίστας παίρνει τη θέση του και παίζει κλασικά τζαζ τραγούδια, κι ένα ωραίο κοκτέιλ όπως το Sazerak μαζί με τα επιδόρπια δεν είναι καθόλου άσχημη ιδέα για να απολαύσει κάποιος τη μουσική. Προσωπικά μου άρεσε περισσότερο το Paris-Brest με σωστό σου και γευστική πραλίνα φουντουκιού από ό,τι το σοκολατένιο moelleux με αλμυρή καραμέλα και παγωτό βανίλια.
