Πρώτο βήμα μέσα, πρώτη μέρα, πρώτη ματιά: μια ντιζαϊνάτη mensa (εστιατόριο ιταλικού πανεπιστημίου ή σχολείου), διάχυτο γκρι και δόσεις μαύρου, μπλε του κοβαλτίου, τραπέζια, καρέκλες, stand, στουλ, αύρα Bauhaus, έξω και μέσα. Θέρμη inox κουζίνας, cool bar και μπάρα που ξεκινώντας απ’ τις φωτιές καταλήγει στα σέικερ. Πιάτο-ντιζαϊνιά από αλουμίνιο, pantone like πολύχρωμοι κατάλογοι δίκην σουπλά, η χαρά του γραφίστα.
Νωρίς, στις 7 μ.μ., τα vibes υποβλητικά, ο κόσμος λίγος. Υπόγειο lab, chef’s fun park, ζυμώσεις, ζυμώματα, τυρί μόλις πηγμένο που στραγγίζει, πειράματα homemade αλλαντικών, research & development πίσω από τη φωτεινή blue cobalt screen. Ψωμί αφράτο, ταϊσμένο προζύμι τριών χρόνων, νοστιμιά γήινη με μια σταλιά λάδι (δεν θα ’λεγα όχι αν ήταν λίγο ξινότερο). Fine fast ή fine mom’s κουνουπίδι τηγανητό σε κουρκούτι, τελειοποιημένη veggie κροκέτα με mayo αγριοράπανου. Παραπούλια με γλύκα λωτού και umami επίμονο από miso butter, προσγειωμένος εξωτισμός τύπου «Nolan» – λίγος λωτός ακόμη θα το απογειώσει!
Τι είναι το Bauhaus στη γεύση; Απάντηση: αυτός ο απίστευτα νόστιμος κεφτές σχάρας με σάλτσα αρσενικού, κρεατένιος, χωρίς μπαχάρια (πιπέρι μόνο ακούγεται), απέριττος αλλά όχι απλοϊκός· κολλάς στη χάρη του. Κι άλλη απάντηση: τα χοιρινά παϊδάκια με γευστική λιτότητα και νοστιμάδα καπνού, χωρίς σάλτσες και μπαχαρικά για να εκφράζεται το κρέας ελεύθερα. Η ευκολόπιοτη και σοβαρή Pale Ale, γλυκοφρουτώδης και μια σταλιά πικρή, είναι η σπέσιαλ μπίρα της Kirki microbrewery ειδικά για το «Proveleggioς». Bartenders, εστιάτορες, food bloggers, δημοσιογράφοι, μοδάτοι, φάτσες προχώ, λαός και intellectuals· ενέργεια στο φουλ. Post-punk γκάζια από τους Franz Ferdinand. Ο φωτισμός γλυκός και σωστός, τα φωτιστικά πολύ σύγχρονα, οι food photos ινσταγκραμικά ωραίες.
Πίτσα χμμμ…, μέτρια ζύμη λαστιχωτή, ζηλευτή ντοματένια φρεσκάδα με σκόρδο, κρεμμύδι και θυμάρι στη marinara και φρέσκο homemade τυρί. Σχαριστό στα κάρβουνα λάχανο κλέβει την παράσταση από το πειραματικό λουκάνικο με συκώτι που διψάει για έξτρα καρύκευμα. Θέλω το πείραμα και τα ερωτήματα της γεύσης πιο εμφανή στο μενού και στο story telling των σερβιτόρων. Στιφάδο ή κρεμμυδόσουπα με πρόβειο γιαούρτι; Συμπαθές αλλά αμήχανο. Κροκέτα πατάτας Korokke χωρίς νεύρο, φλούφλικη, αλλά το κέτσαπ μήλου δίπλα της φυσάει.
9.10 μ.μ, cool και hot. Ο «Proveleggioς» είναι «club» κι εστιατόριο, η θετική ενέργεια και ο ρυθμός ξεχειλίζουν, η Patti Smith ηλεκτρίζει. Ο Κοντιζάς μάτι άγρυπνο διορθώνει και συμβουλεύει, ο Πισιώτης υποδέχεται, τα παιδιά που σερβίρουν ευγενέστατα απορροφούν τις εντάσεις. Η tarte tatin (καμένη η βάση, αλλά πρώτη μέρα δείχνουμε κατανόηση) έχει ωραία «καραμελωμένα» ξινόμηλα και αταίριαστη ξινή κρέμα. Έξω, το Bauhaus του αρχιτέκτονα Αριστομένη Προβελέγγιου κεντήθηκε με γραμμικό tattoo χρώμα από τον Παύλο –Τwo Hands– Τσάκωνα, τα παιδιά της γειτονιάς βάζουν τις μουσικές τους, οι καπνιστές βγαίνουν να καπνίσουν, το διπλανό «Funky Gourmet» κλειστό. Μ’ αρέσει αυτό το πείραμα, σ’ αυτήν τη γειτονιά…
