Ένας από τους βασικούς τρόπους της ανανέωσης της ελληνικής κουζίνας που παρατηρήσαμε και στο φετινό σαφάρι για τους Χρυσούς Σκούφους είναι η μεταμοντέρνα μετάφραση κλασικών ιδεών που εμφανίζονται παρουσιασμένες με διαφορετικές μορφές, δημοφιλή δάνεια από άλλες κουζίνες πολλές φορές που διατηρούν όμως ολοζώντανο το νήμα που τις συνδέει με την παραδοσιακή γεύση. Η χανιώτικη κρεατότουρτα λ.χ. στο «Χαρούπι» γίνεται ραβιόλι από χαρούπι, ενώ στον «Βασίλαινα» ο μπακαλιάρος σκορδαλιά έρχεται αλλιώτικος, μαγειρεμένος σε κενό αέρος με σκορδάτη σάλτσα βουτύρου και ψητά παντζάρια. Στο ίδιο πλαίσιο οι ντολμάδες αποτελούν ένα από τα πιο δημοφιλή πεδία ανανέωσης.
Από τη μια η γέμισή τους παίρνει μορφές που δεν τις έχουμε γνωρίσει στα κλασικά συνταγολόγια∙ να όπως στη «Μούργα» όπου ο κλασικός λαχανοντολμάς γίνεται πρωτότυπο νέο-παραδοσιακό έδεσμα καθώς γεμίζεται με χελιδονόψαρο και πλιγούρι, και περιχύνεται με έντονα λεμονάτο αβγολέμονο, ή «ντολμαδάκι από το Σάλακο» του Μανώλη Πλατέλλα στο εστιατόριο «Five Senses Αrt Kouzina» στο ξενοδοχείο «Lindos Blue» που φτιάχνει φύλλο από πολτοποιημένο αμπελόφυλλο και το γεμίζει με ριζότο, κατσίκι sous vide, μαύρο χοίρο εμφυσώντας μοντερνισμό στις τοπικές ροδίτικες γεύσεις.
