Σκέψου μια βραδιά με σνίτσελ και γκούλας, με δόσεις φωτογραφίας, Σοπέν ή Σινάτρα και το «Amadeus» του Μίλος Φόρμαν να παίζει στον τοίχο πάνω από το κεφάλι σου.
Προτού καν μπούμε, μου έκαναν εντύπωση τα χρωματιστά (αλά ψηφιδωτό) πλακάκια στο επάνω παράθυρο. Εξόφθαλμα περίεργα, σε ρόλο εισβολέα ανάμεσα στα κτίρια της Νέας Κηφισιάς, μου θύμισαν κάτι από Γκαουντί. αν και η σωστή απάντηση βρισκόταν σε έναν άλλον –Αυστριακό– sui generis αρχιτέκτονα και ζωγράφο, τον Φριντενσράιχ Χουντερτβάσερ. Κρατώντας, πάντως, τον κατάλογο, που μοιάζει με ντοσιέ παρουσίασης, είναι μάλλον αδύνατο να κάνεις λάθος παραπομπή. Η κουζίνα είναι κατά βάση βιενουά. ή μάλλον αυστρο-ουγγαρέζικη. Το «Walk on By» (Dionne Warwick) μου χαϊδεύει τα αφτιά με χαλαρούς μουσικούς παλμούς, την ώρα που έρχεται η «Τιρολέζικη» σαλάτα (€ 8,40), με σαλατικά, ντοματίνια, στικ καρότου, ροδέλες πορτοκαλιού, μοτσαρέλα και καρύδια. Ευχάριστη είναι, ενώ το dressing (Campari και μουστάρδα) δεν τη βαραίνει. Την ώρα που βουτάω το κουτάλι σε ένα αρκετά πικάντικο και πυκνό γκούλας, το οποίο μοσχοβολάει μπαχάρι (€ 14,80), κάτω… βαράνε. Το σνίτσελ, φαντάζομαι. Έρχεται λίγο αργότερα, χωρίς την παραμικρή κακή αίσθηση τηγανιού, λεπτοφτιαγμένο, όμορφα παναρισμένο κι εντυπωσιακό σε μέγεθος. και το μοσχάρι σε σος κονιάκ και μουστάρδας, με ένα στρωματάκι από κρεμμύδια, είναι νόστιμο (€ 16,90) και αναλόγως ευμέγεθες. Παρόλα αυτά, άλλο πράγμα είναι εκείνο που τραβά την προσοχή μου. Στο μόνο κενό κομμάτι –πάνω από την έκθεση φωτογραφίας της Giordana Labovic, η οποία διατρέχει τον τοίχο– προβάλλεται το «Αmadeus» του Φόρμαν. Μια άλλη βραδιά συνδύασαν, λέει, γερμανικό εξπρεσιονισμό με πιάνο και βιολί. μου ακούγεται εξαιρετικό αυτό. Και οι μουσικοί, αναλόγως ημέρας, μπορεί να επιδίδονται σε Βιβάλντι και Σοπέν, Μορικόνε και Ρότα ή early jazz (Dixieland). Πάντως, ακόμη κι αν το πολιτιστικό DNA του «Mozart Cafe & Gallery» δεν σου εφαρμόζει τέλεια και το διαλέξεις για πιο… γευστικούς λόγους, όπως ένα ζεστό Gluhwein ως αντίδοτο στο κρύο ή μια σοκολάτα βιενουά και Sachertorte (€ 4,20) –είναι καλή–, δεν θα παραξενευόμουν αν έφευγες από δω με μια συλλογή έργων του Mozart από το ράφι ως… τρόπαιο. Προσωπικά, παρότι φλέρταρα οπτικά με ένα CD του Coltrane, κατέληξα σε μια αυστριακή σοκολάτα με νότες από acai berries. (+) Η ευγένεια, το πληθωρικό φαγητό που δεν υπερβάλλει, η μουσική κουλτούρα. Το χειροποίητο ψωμί, που εδώ δεν το χρεώνουν. (-) Η σος από μύρτιλα δίπλα στο σνίτσελ ήταν σαν γλυκό
του κουταλιού. Ήθελε να διατηρήσει λίγη οξύτητα.
