Σαν να παίζεις σε ταινία με σκηνικό κάποιο παλάτι του… Gotham City και να τρως μοντέρνα μεσογειακή γαστρονομία.
Τόσο εντυπωσιακή υπερπαραγωγή όσο το «Da Vinci» λίγες φορές έχει δει η Αθήνα… Μοιάζει σχεδόν βγαλμένο από σκηνικό φιλμ επιστημονικής φαντασίας: μια παλιά βίλα κλεισμένη σε καινούργιο αρχιτεκτονικό κέλυφος, με δομικά στοιχεία που θυμίζουν σκληρό αμμόλιθο. Στο μεσοπάτωμα, όπου φιλοξενείται το ρεστοράν, ανεβαίνεις μέσω μιας επιβλητικής σκάλας από φωτισμένο αλάβαστρο για να δεις χαραγμένη στους τοίχους με τεράστια γράμματα την Α΄ Επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς Κορινθίους στα αγγλικά! Σαν μαξιμαλιστικό παλάτι μελλοντικής Gotham City μοιάζει...
Το «Da Vinci» είναι ένας πολυχώρος που περιλαμβάνει cafe, μπαρ, δύο ρεστοράν και αίθουσα εκδηλώσεων. Επικεντρώνουμε την προσοχή μας στο βασικό ρεστοράν, όπου ο σεφ Φίλιππος Δημόπουλος έχει σχεδιάσει ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον μενού με μεσογειακό χρώμα: το κλασικό ανανεώνεται με προσεγμένους μοντερνισμούς και έξτρα γκουρμέ στοιχεία. Να, όπως στο πολύ καλό καρπάτσιο μοσχαρίσιου φιλέτου, που σερβίρεται μ’ ένα ασυνήθιστο πέστο από ρόκα και καρύδα, κι ένα ντελικάτο flan παρμεζάνας, που η υφή του θυμίζει αλμυρό marshmallow.
Στα καλύτερά του πιάτα το πολυσύνθετο και το ψαγμένο έχουν πολύ φιλική μορφή. Παράδειγμα η εξαιρετική, άψογα ψημένη πεσκανδρίτσα, τυλιγμένη σε μια κριτσανιστή, αλλά καθόλου ξεραμένη κορδέλα προσούτο (σκέτη δαντέλα δηλαδή) με ωραία κρέμα πατάτας και γευστικότατα ψητά σπαράγγια. Ή ακόμη η πάπια, η οποία έρχεται μαγειρεμένη με δύο τρόπους στο ίδιο πιάτο: το τρυφερό στήθος σοταρισμένο με προσοχή, έτσι ώστε να κρατάει τους χυμούς και το άρωμά του, και το μπουτάκι να έχει υποστεί πεντανόστιμη μετατροπή σε μυρωδάτο λουκάνικο – και τα δύο σερβίρονται με αρμονική σάλτσα από κόκκινο κρασί και πικρή σοκολάτα. Υπάρχουν πολλά ελκυστικά ζυμαρικά, ωστόσο οι φρέσκες ταλιατέλες με πρωτότυπο συνδυασμό μανιταριών και κάστανου –με λίγο λάδι τρούφας– ξεχωρίζουν. Την ίδια αίσθηση προσεκτικού μοντερνισμού έχεις και στα γλυκά. Το καραμελωμένο τσουρέκι, και όχι μπριός, έρχεται με κρέμα σοκολάτας και παγωτό κάστανο, ενώ η βελούδινη creme brulee έχει ένα πολύ ευχάριστο ξινούτσικο άγγιγμα γιαουρτιού.
(+) Η άπλα, ο αέρας και η πρωτοτυπία του χώρου. Το προσεγμένο σέρβις.
(-) Άτολμη η σαλάτα που βάζει απλώς διακοσμητικά κολοκύθα, πορτοκάλι και πασατέμπο πάνω σε πληθωρική πρασινάδα.
