Η Polly ήρθε στην πόλη με διεθνείς γεύσεις σε γαλλική βάση και φιλική ατμόσφαιρα μπιστρό.
Μια ασπρόμαυρη πειραματική ταινία του William Klein (για χρόνια φωτογράφος μόδας της «Vogue») έδωσε στο μικρό εστιατόριο το όνομά του. γι’ αυτό και η αφίσα του φιλμ «Qui etes-vous Polly Maggoo?» με την Dorothy MacGowan φιγουράρει πάνω από το μπαρ. Εκτός από αυτήν τη χαρακτηριστική ’60s πινελιά, η εδώ σκηνογραφία έχει γκρι αποχρώσεις, συρμάτινες φωτιστικές συνθέσεις και μπόλικο Μεταξουργείο από την τζαμαρία: απόπειρες γκράφιτι και συνθήματα στους τοίχους (αυτές οι ωραίες ακατάστατες πτυχές της πόλης), ήσυχους πεζόδρομους για σουλάτσο και σπίτια χαμηλά. Απλό, ζεστό περιβάλλον για κουβέντα, με υπόκρουση χαλαρή μουσική που γαλλίζει ενίοτε κι αυτή με τραγούδια τύπου «La boheme» του Aznavour και το «J’ai crie, crie Aline» (σε εκτέλεση Adamo ή Christophe, θα σας γελάσω) για να σε πιάσει το αισθαντικο-ρομαντικό σου.
Το μενού του σεφ και ιδιοκτήτη του «Polly Maggoo» Γιώργου Ηλιού, ο οποίος σπούδασε στην Ecole Superieure de Cuisine στη Σορβόνη και πέρασε από διάφορες γαλλικές κουζίνες –ανάμεσά τους και του σπουδαίου Bernard Loiseau– είναι διεθνές, με αρκετές γαλλικές αναφορές. Η ιδέα της σπυρωτής φακής με ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι και μπέικον σε απαλή βινεγκρέτ μουστάρδας Dijon είναι πολύ ωραία, ιδίως όταν σπάει το αβγό ποσέ και ο κρόκος σκορπάει, αγκαλιάζοντας τα υπόλοιπα συστατικά (€ 8). Τα δε φρέσκα σαλατικά με το ζεστό κατσικίσιο τυρί και το παστράμι Δράμας (€ 8) είναι «σίγουρος» συνδυασμός. Από τα κυρίως πιάτα δοκίμασα το συμπαθητικό φιλέτο πάπιας (€ 17) με απαλό, καλοδουλεμένο πουρέ καρότου και ανάλαφρη σάλτσα από τζίντζερ και μέλι και την ψίχα από αργοψημένο χοιρινό μπούτι (πιάτο ημέρας) που αποκτά, χάρη στο γκρατιναρισμένο, χαρακτηριστικά αλμυρό τυρί tomme, έναν ιδιαίτερο ρουστίκ χαρακτήρα και συνοδεύεται με μπρόκολο al dente (€ 14). Όσο για το σουφλέ –ή, για να είμαστε ακριβείς, moelleux– σοκολάτας, μαλακό, υγρό, ισορροπημένο, είναι φινίρισμα γλυκιάς… γαλλομάθειας. Με σωστό accent.
(+) Το προσιτό γευστικά μενού που θα μπορούσε άνετα να παίξει και σε πιο εξτρεμιστικό ταμπλό. (-) Η κρέμα μανιταριών δεν με τρέλανε. Η πάπια, παρότι «ροζέ», δεν ήταν τόσο φίνα και αρμονικά ζουμερή όσο περίμενα.
