Στιλιστικός σουρεαλισμός και γευστικός all day… ρεαλισμός, που εμπνέεται (κυρίως) από την Ιταλία, συγκατοικούν σ' έναν νέο, μοντέρνο χώρο στον Κορυδαλλό.
Nα πω «ζήτω το φαντασιακό»; Το βλέμμα του Σαλβατόρ Νταλί στο εξώφυλλο του καταλόγου παραπέμπει στην ελαφρά… παράνοια μιας μεγαλοφυΐας, ενώ οι ψιλόλιγνες φιγούρες του πάνω σε μαύρο καθρέφτη «δένουν» με μια σειρά από αντίγραφα των έργων του στους τοίχους: «Dali Bistro» τέχνας κατεργάζεται και όλα τα παραπάνω σουρεαλιστικά, τοποθετημένα σ' ένα καθημερινό στέκι, αποδεικνύουν ότι λίγη παραπάνω τέχνη δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.
Το φαγητό, παρά την ισπανική καταγωγή της διακοσμητικής θεματικής, παίζει σε ευρύτερο μεσογειακό ταμπλό, δίνοντας έμφαση στην Ιταλία. Οι γεύσεις είναι προσιτές, cafe-restaurant γαρ, και προσθέτουν τη δική τους «πινελιά» στην περιοχή του Κορυδαλλού. Αν η κουζίνα προσέξει λίγο παραπάνω τις εκτελέσεις της, είμαι σίγουρη ότι θ' αποκτήσουν αρκετούς φίλους και από άλλες γειτονιές. Το μοσχαρίσιο καρπάτσιο, που συνοδεύεται από ρόκα και παρμεζάνα, ήταν ωραίο (αν και το λαδολέμονο παράπεσε λίγο), ενώ και η σαλάτα California, πράσινη, με μαριναρισμένα μανιτάρια, λιαστή ντομάτα, καρότο, γενναία δόση παρμεζάνας και ανάλαφρο dressing, ήταν νόστιμη. Τα τυλιγμένα σε προσούτο μοτσαρελάκια δεν τα βρήκα πολύ πετυχημένα. Από κει και πέρα, τόσο τα φρέσκα καπούντι με ψιλοκομμένο ιταλικό λουκάνικο (salsiccia) όσο και το ξεκοκαλισμένο μπούτι από κοτόπουλο με μέλι και θυμάρι, ελαιόλαδο, λίγο βαλσάμικο και πουρέ πατάτας ήταν καλοφτιαγμένα. Και οι μερίδες πλούσιες. Κι όταν φτάσετε στο γλυκό, θα δείτε ότι το τιραμισού είναι ευχάριστα αφράτο και η τερίνα bitter σοκολάτας ωραία σε υφή. Μπορεί το ντεκόρ να παίζει στο ταμπλό των ελεύθερων συνειρμών, η κουζίνα όμως πατάει στη γη. Ο «σύνθετος» Νταλί όταν ήταν πιτσιρίκος ήθελε, λέει, να γίνει μάγειρας. Δεν ξέρω αν θα εκτιμούσατε την κουζίνα του, στο «Dali Bistro» πάντως θα χαρείτε τα απλά.
