Λίγο πριν την απονομή των Βραβείων Ελληνικής Κουζίνας 2025, στο ξενοδοχείο Makedonia Palace της Θεσσαλονίκης (02/04), κάνουμε μια αναδρομή σε εστιατόρια-σημαντικά γευστικά ινστιτούτα της πατρίδας μας και σε πρόσωπα που σημάδεψαν τη ντόπια γεύση, τα τελευταία 25 χρόνια - και ειδικότερα κατά την πρώτη δεκαετία του Μιλένιουμ.
Ρένα της Φτελιάς / Βραβείο Ελληνικής Κουζίνας το 1999
Η εντελώς προσωπική μαγειρική της Ρένας Τόγια είχε μια σύγχρονη τολμηρή ελληνικότητα που ιντρίγκαρε, ειδικά για την περίοδο που το εστιατόριο του Ψυχικού μεσουρανούσε. Η ποιοτική κουζίνα της Ρένας θεωρούνταν κλασική πολύ προτού αυτό γίνει κουλ.
Κίτρινο Ποδήλατο / Βραβείο Ελληνικής Κουζίνας το 2001
Έχοντας εμβαθύνει στην ουσία της ελληνικής κουζίνας, ο Γιάννης Μπαξεβάνης δημιουργούσε διαμαντάκια ελληνικότατης μαγειρικής καινοτομίας στο εστιατόριο που τότε συναντούσες στο Γκάζι. Ακόμα και όταν η μορφή της παρουσίασης του φαγητού απομκρυνόταν από την προφανή ελληνικότητα, η καταιγίδα των γεύσεων και των αρωμάτων σε έπειθε ότι η γαλανόλευκη κυματίζει στο πιάτο.
Βαρούλκο / Βραβείο Ελληνικής Κουζίνας το 2002
Πολύ πριν την απογείωσή του στις μέρες μας, το Βαρούλκο έκανε ένα τρομερό πικ το 2002, με τον Λευτέρη Λαζάρου να κάνει παπάδες με τις ελληνοπρεπείς δημιουργίες που σκαρφάλωναν ψηλά στη γαστριμαργική ιεραρχία δίνοντας πρότυπα συνθετικής και ουσιαστικής προσέγγισης των δικών μας γεύσεων. Η κλασική του αγκινάρα α λα πολίτα με καραβίδες είχε εξελιχθεί σε αριστούργημα ραφιναρίσματος. Το δε εκπληκτικό του ρείκι με ξιδάτη σάλτσα ντομάτας φούρνου παρέδιδε μαθήματα συνδυασμού έντασης, ρουστίκ και φινέτσας.
Αθήρι / Βραβείο Σύγχρονης Ελληνικής Κουζίνας το 2006
Ο Αλέξανδρος Καρδάσης καλλιεργούσε συστηματικά μια νέα ελληνική κουζίνα που συνδύαζε την παράδοση με τις προχωρημένες τεχνικές για εκείνη την περίοδο. Αν μια πίτα με σιγομαγειρεμένο κρέας είχε αναμενόμενη βαθιά νοστιμιά, ο αφρός του πιπεριού που τη συνόδευε, εξίταρε τα αρώματα και τις γεύσεις. Το στιφάδο με το κουνέλι, τα τραγανά κρεμμυδάκια και τις ταλιατέλες Μαυροδάφνης μνημονεύεται ακόμη από τους μύστες της γεύσης. Το "Αθήρι" ήταν το πρώτο ελληνικό ρεστοράν που έφερε ακόμη και τα βόρεια προάστια στη δυτική Αθήνα.
Αλάτσι / Βραβείο Σύγχρονης Ελληνικής Κουζίνας το 2006
Ο Σταύρος Θεοδωράκης εισήγαγε καινά δαιμόνια στην ελληνική κουζίνα με το καθαρόαιμο concept της τοπικής μαγειρικής που ακολουθούσαν οι γεύσεις στο "Αλάτσι" των Ιλισίων και εκεί που σήμερα συναντάς τον Βασίλαινα. Το εστιατόριο, υπό τον σεφ Δημήτρη Σκαρμούτσο, προέβαλε τον πυρήνα της γαστρονομικής παράδοσης μιας συγκεκριμένης περιοχής της Κρήτης και μαγείρευε τις συνταγές της με ντόπια υλικά από μικρούς παραγωγούς του νησιού, σε μια εποχή που αυτό δεν ήταν τάση: χοντρό αλάτι από τα βράχια της Γαύδου, χειροποίητα λουκάνικα από το Κόκκινο Μετόχι, σταμναγκάθι από τα κρητικά βουνά, χανιώτικη μπουγάτσα από τον ξακουστό Ιορδάνη.
Κοντοσώρος / Βραβείο Ελληνικής Κουζίνας το 2008
Το εστιατόριο του αείμνηστου Νίκου Κοντοσώρου είχε κάνει την έκπληξη το 2008, όταν και βραβεύτηκε για πρώτη φορά με Βραβείο Ελληνικής Παραδοσιακής Κουζίνας. Ανάμεσα στο Βέρμιο και το Βίτσι, στο χωριό Ξινό Νερό της Μακεδονίας, ο σεφ-πατρόν Κοντοσώρος ερμήνευε το πάθος του για την τοπική κουζίνα της Μακεδονίας σε δημιουργικά πιάτα με προσωπική σφραγίδα και βασισμένα σε παλιές παραδοσιακές συνταγές. Στα συν η γνώση για το κρασί και οι θησαυροί που έκρυβε -και κρύβει έως τώρα- η κάβα του μαγαζιού. Το εστιατόριο τρέχει πια από την επόμενη γενιά της οικογένειας και συνεχίζει σε εξίσου υψηλές στροφές.
Μαυρίκος / Βραβείο Ελληνικής Κουζίνας το 2009
Τα αδέρφια Μιχάλης και Δημήτρης Μαυρίκος συνεχίζουν την οικογενειακή παράδοση σε ένα από τα πιο εμβληματικά γευστικά τοπόσημα όχι μόνο της Ρόδου αλλά και της Ελλάδας, που σερβίρει στην πανέμορφη βοτσαλωτή αυλή με τις καμάρες από το 1933.
Η κουζίνα τιμά την ψυχή της ροδίτικης γεύσης, χωρίς να λείπουν οι ιταλικές και ορισμένες διεθνείς επιρροές, μέσα από χαρακτηριστικά πιάτα όπως το φινόκιο μαγειρεμένο σε λευκό κρασί, η εξαιρετική κοιλιά τόνου στη σχάρα με δροσερή πατατοσαλάτα και το κρασάτο χταπόδι με πουρέ. Πολύ καλά επίσης τα πιάτα με ζυμαρικά, ενώ αξίζει να ρίξετε μια ματιά στις προτάσεις ημέρας που διανθίζουν τον σταθερό κατάλογο του μαγαζιού.
Διαβάστε Επίσης
Selene / Βραβείο Ελληνικής Κουζίνας το 2009
Ιδρυτής του Slow Food Σαντορίνης και πρωτεργάτης της χρήσης τοπικών προϊόντων, ο Γιάννης Χατζηγιαννάκης μετέτρεψε τη λευκή σαντορινιά μελιτζάνα σε εκλεκτό έδεσμα, ενώ με την ντόπια φάβα, το ντοματάκι και την κάππαρη έκανε τάρτες.
Vardis / Βραβείο Ελληνικής Κουζίνας το 2009
Μιλούσε χρόνια γαλλικά, έως το 2009. Τότε αλλά η Ελλάδα έβαλε το γευστικό χρώμα, η Γαλλία την τεχνική κι ένα ιστορικό ρεστοράν ύψωσε τη… γαλανόλευκη υπό τον σεφ Αστέριο Κουστούδη.
GB Corner / Βραβείο Ελληνικής Κουζίνας το 2011
Ο Σωτήρης Ευαγγέλου ουσιαστικά μετέτρεψε το τότε εστιατόριο της "Μεγάλης Βρεταννίας" σε τοπόσημο της σύγχρονης ελληνικής κουζίνας. Ραφίναρε με μεγάλη κομψότητα κλασικές σπεσιαλιτέ της αστικής μας παράδοσης και τους έδωσε νέα πνοή. Το πιο κλασικό ρεστοράν της Αθήνας εκείνη την εποχή, τοποθέτησε τις μαρμίτες με τα μαγειρευτά του και έκανε σουξέ.
Cibus / Βραβείο Ελληνικής Κουζίνας το 2012
Η χοιρινή πανσέτα με σαλατίτσα μαριναρισμένης κίτρινης κολοκύθας, γραβιέρα, μέντα και λαδολέμονο ήταν απλώς εξαιρετική: ο Δημήτρης Δημητριάδης κεντούσε πάνω στο DNA της παράδοσης με νεωτεριστικά δεδομένα και τεχνική. Το να προτείνεις δημιουργική ελληνική κουζίνα αυτού του επιπέδου στο πιο πράσινο σημείο του κέντρου, τον κήπο του Ζαππείου, με την Ακρόπολη ακριβώς απέναντι, ήταν -τότε- statement.
Ακολούθησε το Αθηνόραμα στο Facebook και το Instagram.
