Κύθηρα

Η ταβέρνα του Παλαιού Φαλήρου άλλαξε τελείως ντεκόρ, δεν άλλαξε όμως τις μουσικές και γευστικές της διαθέσεις.

Επί δώδεκα χρόνια το «ψητομεζεδοποτείο» –όπως αυτοοριζόταν– επέμενε κλασικά. Με τις καρέκλες της ταβέρνας βαμμένες πράσινες και τα χαρακτηριστικά καραβάκια και κανάτια να κρέμονται στην είσοδο. Αν όμως πάτε τώρα στα «Κύθηρα», σχεδόν δεν θα τα γνωρίσετε: ο χώρος έχει βαφτεί στα λευκά, από τους τοίχους ως το ταβάνι,

τα έπιπλα επίσης, και μια ασπρόμαυρη φωτογραφία του νησιού που δίνει το όνομά του στο χώρο συμπληρώνει την αλλαγή, μαζί με μια ταπετσαρία αλά Fornasetti (!) στο κεντρικό μπαρ.

Ο κατάλογος, από ό,τι έμαθα, πρόκειται να συμπληρωθεί με κάποια διεθνή πιάτα (φιλέτα κ.λπ.), πλην όμως, κατά τ’ άλλα θα παραμείνει ως έχει, με αρκετούς απλούς και οικείους μεζέδες στην αρχή, της ώρας (η ειδικότητά τους) και τέσσερα εμφιαλωμένα κρασιά – το χύμα τους πάντως είναι καλό. Εμείς ξεκινήσαμε με φάβα, νόστιμους, μαλακούς κολοκυθοκεφτέδες που μύριζαν δυόσμο και πιπεριές (κέρατα) γεμιστές με μπέικον και τυρί. Η τηγανιά ήταν κλασική κι έντονα κρεατένια –μόνο λίγη ριγανίτσα είχε για άρωμα–, ενώ το σαγανάκι μελιτζάνας με λίγη φέτα και κεφαλοτύρι ήταν συμπαθές μεν, με αρκετά υδαρή σάλτσα δε. Τα κρεατικά, πάντως, παραμένουν το ατού των «Κυθήρων»: το γεμιστό με ντομάτα και τυρί μπιφτέκι ήταν ιδιαίτερα ζουμερό και τα χοιρινά μπριζολάκια χωρίς κόκαλο η χαρά του κρεατόφιλου. Ωραίες και τραγανές ήταν και οι πατάτες. Στο τέλος έρχεται χαλβάς σιμιγδαλένιος, πασπαλισμένος με τριμμένη καρύδα, για κέρασμα.

Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή μεσημέρι θα φάτε μετά ζωντανής μουσικής: μπουζούκι, κιθάρα, πλήκτρα, τουμπερλέκι και αντρικές και γυναικείες φωνές επιδίδονται σε έντεχνο, ελαφρολαϊκό και λαϊκό τραγούδι. Μπορείτε να καθίσετε και στο μπαρ – έχετε, πάντως, υπόψη ότι λόγω της ορχήστρας οι τιμές των ποτών είναι λίγο αυξημένες.