Πολυτελές clubbing με δυνατό Japanese food και αύρα Κυανής Ακτής.
Ο Γιώργος Τσαγκαμίλης ασχολήθηκε αρκετά χρόνια με τις επιχειρήσεις του, μέχρι που κάποια στιγμή αποφάσισε να αφοσιωθεί στο χόμπι του, το φαγητό. Βρήκε τρεις σεφ, δύο από τα «Nobu» Λονδίνου και Μαϊάμι κι έναν από το επίσης γιαπωνέζικο και κορυφαίο «Umu» του Λονδίνου, και άνοιξε το «Pacific Monte Carlo» στο Μονακό πριν από πέντε χρόνια. Γρήγορα αυτό εξελίχτηκε σε σημείο συνάντησης των jet setters. Φέτος ήρθε και η σειρά της Αθήνας.
Ο χώρος που μέχρι πρότινος φιλοξενούσε το «Beau Brummel» μεταμορφώθηκε σ’ ένα μοντέρνο και χλιδάτο club-restaurant. Το εντυπωσιακό ενυδρείο στην είσοδο δίνει το στίγμα της ανατολίτικης ταυτότητας του μαγαζιού. Ο επάνω χώρος του εστιατορίου παίζει πολύ με το μαύρο, το χρυσό και το φως, και αποπνέει μια πολυτέλεια που ώρες ώρες φαντάζει υπερβολική, αλλά τελικά ισορροπεί. Η μουσική είναι mainstream και δυνατή, όμως στο χώρο του εστιατορίου δεν εμποδίζει την κουβέντα, τουλάχιστον μέχρι τις δωδεκάμισι-μία.
Το «Pacific Monte Carlo» δεν έχει βρει ακόμη το κοινό του, άλλωστε μόλις άνοιξε. Για την ώρα συχνάζουν κλασικός κόσμος βορείων προαστίων και οι παρέες του ιδιοκτήτη. Χρόνο χρειάζεται και το σέρβις, το οποίο είναι γεμάτο καλές προθέσεις, ευγένεια και γνώσεις, λείπει όμως ακόμη ο συντονισμός, γεγονός που οδηγεί σε προβλήματα και καθυστερήσεις.
Στην κουζίνα η επιρροή του «Nobu» είναι παραπάνω από εμφανής, καθώς στο μενού συναντάμε πιάτα όπως περουβιανό λαβράκι σεβίτσε, τιραντίτο αλλά και το εμβληματικό black cod with miso sauce. Κάπου εδώ εντοπίζω και την πρώτη μου ένσταση. Είναι ατυχής η αντιγραφή ενός signature dish, ιδιαίτερα αν δεν καταφέρνεις να το πλησιάσεις και το χρεώνεις και € 47, δηλαδή ακριβότερα από το πρωτότυπο. Από την άλλη μεριά, η κουζίνα του «Pacific» είναι σε γενικές γραμμές πολύ ενδιαφέρουσα, και είμαι σίγουρος ότι με λίγες μέρες προπόνηση θ’ ανέβει ακόμα ψηλότερα – περιμένω να βελτιωθεί και το σούσι, που βασίζεται μεν σε ωραίες ιδέες, αλλά θέλει λίγη δουλειά στην εκτέλεση. Το μενού συμπληρώνεται και από ορισμένα δυτικά πιάτα, όπως το πολύ καλό και άψογα ψημένο rib eye (με μέτριες τηγανητές πατάτες όμως), κάποια ριζότι κ.λπ.
Up: Ο συνδυασμός fun, πολυτέλειας και καλής εξωτικής κουζίνας. Down: Οι υψηλές τιμές και το -για την ώρα- ασυντόνιστο σέρβις.
