Ανκόρ

Μέσα σε μια ερωτική κλινο­πάλη γεννιόμαστε, σε μια αέναη συνάντηση/σύγκρουση διάγουμε τον βίο μας και ύστερα από μια μάχη με το θάνατο πεθαίνουμε. Μια παράσταση για τη γενεαλογία της ύπαρξης και μαζί του θεάτρου είναι το «Ανκόρ». Λάθος. Δεν είναι απλώς μια παράσταση. Είναι 55 λεπτά μεγάλης τέχνης.

Με έναν ήχο σαν γενεσιουργό ανάσα που σκίζει το σκοτάδι ξεκινούν όλα. Και συνεχίζονται με δύο ηθοποιούς να ροκανίζουν, σαν ποντίκια­, τα μαχαίρια που κραδαίνουν. Να μασάνε τις λέξεις, να γρυλίζουν και να αλυχτούν σαν σκυλιά, να εφορμούν ο ένας στον άλλον κι αίφνης να τραγουδούν θεσπέσιες άριες και να καταλήγουν, στο βάθος της σκηνής, σφιχταγκαλιασμένοι σαν μορφές επιτύμβιας στήλης – ο Άδης και η Περσεφόνη. Σύγκρουση και σαγήνη γίνονται ένα. Τρεις πόρτες, ένας σταυρός και μια κρύπτη είναι τα σχήματα που προβάλλουν στη σκηνή μετατρέποντάς τη σε ατραπό. κανείς δεν ξεφεύγει από αυτήν αν πρώτα δεν παλέψει. Όπως και στη ζωή, σωστά;

Ήδη από την περιγραφή γίνεται σαφές πως δεν αναφέρομαι σε μια τυπική παράσταση. Το θέατρο, εξάλλου, που κάνει εδώ και τριάντα χρόνια ο Θεόδωρος Τερζόπουλος, με απαράμιλλη βιρτουοζιτέ, είναι ένα «άλλο» θέατρο. Παράδοξα ποιητικό, ηθελημένα αντιρεαλιστικό και ανοίκεια εικαστικό, πραγματοποιείται με όρους τελετουργίας­. ­Συνηγορεί στην αίσθηση της πλήρους αποκοπής του θεατή από τον καθημερινό χρόνο, τη θεατρική κανονικότητα όσο και την πραγματικότητα. Είναι ένα θέατρο που επαναφέρει το σώμα και, συνάμα, τα μεγάλα ερωτήματα των μύθων και της τραγωδίας, με κύριο και βασικό το απωθημένο όλων – το θάνατο. Δεν είναι όμως ένα θέατρο πεσιμιστικό. Βασίζεται σε μια μη λογοκεντρική αντίληψη, αποζητά τη διονυσιακή μέθη του ηθοποιού και μια νέου τύπου κάθαρση για τον θεατή, ενώ ριζώνεται σε μια πολύ συγκεκριμένη μέθοδο ψυχοσωματικής άσκησης του πρώτου, με τις δικές της αρχές, τους δικούς της νόμους, τις δικές της αισθητικές.

Το «Ανκόρ» μπορεί κάλλιστα να ειδωθεί ως πεμπτουσία της τριαντάχρονης θητείας ενός καλλιτέχνη/διανοητή της σκηνής και ταυτόχρονα το ιδανικό κλείσιμο του παραστασιακού τρίπτυχου που ξεκίνησε με τα έργα «Alarme» (2010) και «Αmor» (2014). Μια ολόκληρη σκηνική κοσμοθεωρία­ θεμελιώνεται εδώ, με το «Ανκόρ» να λειτουργεί σαν επιμύθιο. Τι μας λέει; Η σύγκρουση, αυτή είναι η γενεσιουργός αιτία των πάντων. Με σαρκασμό και αυτοσαρκασμό, με διάθεση να μυήσει ακόμη και τους πιο αμύητους σε ένα θέαμα-φιλοσοφικό παίγνιο, ο Τερζόπουλος αντλεί έμπνευση από το λόγο του νέου ποιητή Θωμά Τσαλαπάτη, υποστηρίζει το εγχείρημά του με τους σταθερούς συνεργάτες του (Λουκία στα κοστούμια, Παναγιώτης Βελιανίτης στη μουσική, Κωνσταντίνος Μπεθάνης στους φωτισμούς και Χαράλαμπος Τερζόπουλος στην εκτέλεση της σκηνικής εγκατάστασης) και καθοδηγεί τους δύο μοναδικούς ηθοποιούς του θιάσου Άττις Αντώνη Μυριαγκό και Σοφία Χιλλ σε μια εκστατική ερμηνευτική κατάθεση και μαζί τον θεατή σε μια υπερβατική εμπειρία θέασης. Δεν σας γράφω, λοιπόν, για άλλη μία παράσταση. Σας γράφω για ένα γεγονός τέχνης στο οποίο αξίζει να προσπέσεις διψασμένος. ίσως βγεις αλλαγμένος.

ΑΤΤΙΣ Λεωνίδου 7, Μεταξουργείο, 2105226260. Διάρκεια 55΄.

Περισσότερες πληροφορίες

Ανκόρ

• Σκηνική Σύνθεση
• Διάρκεια: 55 '

Με αυτήν την παράσταση-έργο τέχνης, βασισμένη σε ποίηση του Θ. Τσαλαπάτη, ολοκληρώνεται το τρίπτυχο που ξεκίνησε ο Θ. Τερζόπουλος με το «Alarme» και το «Amor». Θέμα της η σύγκρουση ως μυθική αρχή της δημιουργίας των πάντων.