Η "χαμένη γενιά" των millennials διεκδικεί τη φωνή της σε ένα θεατρικό έργο που στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό σε δικές τους μαρτυρίες. Ανεβαίνει στη σκηνή με δόσεις αυτοαναφορικότητας και φλυαρίας, όχι όμως χωρίς θέρμη και ταλέντο.
Έργο που ανεβαίνει σπάνια και με ιδιαίτερες σκηνικές απαιτήσεις, γίνεται εδώ το υλικό μιας χειροποίητης παράστασης, με κύρια συστατικά την ομαδικότητα και τη χορικότητα. Το αποτέλεσμα είναι ποιητικό, ευαίσθητο και συγκινητικό για τους θεατές που θα αποδεχτούν τον ιδιαίτερο κώδικά του. | Powered by Uber
Παράσταση απέριττη, ουσιαστική και καλοπαιγμένη, που επιστρέφει στα βασικά της θεατρικής τέχνης, δραματοποιώντας ένα διήγημα που καταπιάνεται με τις εξαρτήσεις και στρέφει το ενδιαφέρον του στο περιβάλλον του χρήστη. | Powered by Uber
Ενδιαφέρουσα, ριψοκίνδυνη αλλά και αδύναμη σε σημεία σύγχρονη μεταγραφή του δράματος του Στρίντμπεργκ, με τη σκηνοθετική και την ερμηνευτική συνθήκη να αναπληρώνουν τις δραματουργικές αδυναμίες. | Powered by Uber
Μια πολύ ωραία στιγμή (όχι μόνον αυτής) της σεζόν, μια ευτυχής θεατρική συνάντηση, όπου ένα ευφυές κείμενο πέφτει σε ικανά σκηνοθετικά και ερμηνευτικά χέρια και καταλήγει σε μια απολαυστική παράσταση συνόλου.
Ευαισθησία, ειλικρίνεια, αμεσότητα αλλά και αργοί ρυθμοί χαρακτηρίζουν την παράσταση ενός έργου-σπουδή για το πένθος και το τραύμα, με επίκεντρο ένα ζευγάρι που βιώνει το θάνατο του μικρού γιου του.
Πρώτη πανελλήνια παρουσίαση ενός έργου που λειτουργεί, μέσα από μια ιστορία ανεκπλήρωτου γκέι έρωτα, ως παραβολή για την ελληνική κοινωνία και οικογένεια, σε μια παράσταση με ιδιαίτερη ατμόσφαιρα.
Ολοκληρωμένη δραματουργικά, αλλά όχι και σκηνικά, παράσταση του πρωτόλειου του Ρώσου συγγραφέα, που αδικείται κυρίως από την προβληματική σκηνική επικοινωνία.
Στη σκηνική του πρόταση επί του γνωστού μυθιστορήματος, ο Πέτρος Ζούλιας χτίζει μια γοητευτική παράσταση με ατμόσφαιρα, ύφος, καλές ερμηνείες και ιδιαίτερα τονισμένο το ομοερωτικό αίσθημα. Το αποτέλεσμα αδικείται κάπως από την πρόθεση να ειπωθούν τα πάντα με πλήρη σαφήνεια.
Ο Θωμάς Μοσχόπουλος δημιουργεί μια παράσταση που τιμάει το κωμικό είδος, αποδέχεται τις ευκολίες του έργου, αλλά αναγνωρίζει και τις δυσκολίες του, ενώ συνολικά παραδίδει μια καλαίσθητη παραγωγή αντάξια του Εθνικού Θέατρου.
Ευφρόσυνη και λεπτοδουλεμένη παράσταση, που αποτελεί ένα πολύ καλό παράδειγμα του πόσο ωραία μπορεί να λειτουργήσει ένα όχι και τόσο σπουδαίο έργο, όταν ο σκηνοθέτης πιστεύει σε αυτό.
Τολμηρό σκηνικό εγχείρημα να θεατροποιηθεί η ομώνυμη ταινία του Παζολίνι, σε μια παραγωγή υψηλής αισθητικής και εκτέλεσης, που όμως έχει περισσότερο αισθητικό παρά πολιτικό αποτύπωμα.
Τα ζητήματα ρατσισμού στην ελληνική κοινωνία απασχολούν το πρώτο θεατρικό έργο του Γιώργου Χατζηνικολάου, που σκηνοθετεί ο ίδιος μαζί με την Ελένη Σκότη, και όπου μπλέκονται η μυθοπλασία και η βιογραφική μαρτυρία.
Η Μαρία Πρωτόπαππα αποσπάει το δράμα του Λόρκα από το χρονικό πλαίσιό του και καταθέτει ένα άχρονο/διαχρονικό σχόλιο πάνω στον πατριαρχικό και ταξικό πυρήνα του, με ενδιαφέροντα αν και άνισα αποτελέσματα.
Ένα ευαίσθητο έργο για τα γηρατειά, τη μοναξιά, τη φθορά του σώματος αλλά όχι της ψυχής, ανεβαίνει σε μια παράσταση συναισθηματικών αποχρώσεων, με επίκεντρο τον Στέφανο Κυριακίδη.
Πλούσιο σε συναίσθημα και ψυχή είναι το σκηνικό ανέβασμα της θρυλικής ταινίας του Εμίρ Κουστουρίτσα, που, μέσα από μια λοξή ιστορία φιλίας και προδοσίας, αφηγείται την ιστορία της πρώην Γιουγκοσλαβίας.
Τρεις εξαίσιες ερμηνεύτριες, η Αμαλία Καβάλη, η Μαρία Σκουλά και η σκηνοθέτρια Μαρία Μαγκανάρη, δίνουν φωνή στα διηγήματα της Βορειομακεδόνισσας συγγραφέα, που αποτυπώνουν με γλαφυρότητα διαφορετικές εκφάνσεις των γυναικείων σχέσεων με το ανδρικό φύλο.
Η βαθιά πληγή της αραβο-ισραηλινής σύγκρουσης τροφοδοτεί το έργο του Λιβανο-καναδού συγγραφέα, μέσα από μια επιδραστική ερωτική ιστορία που θίγει πολλαπλά ζητήματα ταυτότητας, καταγωγής και θρησκείας.