| 16-01-2020
Ο Γιάννης Σκουρλέτης, που έχει καταθέσει αξιοσημείωτες σκηνικές προτάσεις, εδώ φαίνεται να παγιδεύτηκε στο ύφος και στις προθέσεις του. Η εικαστικότητα που χαρακτηρίζει την οπτική του απέναντι στα κείμενα πρόδωσε το έργο του Γκολντόνι – και προδόθηκε η ίδια.
| 09-01-2020
Σπιντάτη απόδοση ενός αβανταδόρικου, όλο σασπένς κειμένου που μιλάει για την ανηθικότητα της αγοράς εργασίας. Ο Γιάννης Μόσχος επιμελείται την αναβίωση της παράστασης του Θεάτρου Τέχνης και μας θυμίζει μια μεγάλη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία.
Σε αυτήν την απολύτως προσωπική ανάγνωση του πλέον εμβληματικού έργου του παγκόσμιου θεάτρου η Ευαγγελάτου καθοδηγείται από την επιθυμία να ανασύρει στην επιφάνεια το εφήμερο της ζωής και της τέχνης. Το αποτέλεσμα είναι συνεπές, ολοκληρωμένο και βαθιά συγκινητικό.
| 02-01-2020
Στο Σικάγο της ποτοαπαγόρευσης μοιραίες γυναίκες, πάθη και δολοφονίες ταΐζουν τις ορέξεις ενός αδηφάγου κοινού. Η παρουσίαση του πασίγνωστου μιούζικαλ από τον Γιάννη Κακλέα στέκεται στο ύψος των περιστάσεων χάρη στην ενέργεια και στο ανθρώπινο δυναμικό της.
Το τελευταίο έργο του Γάλλου βραβευμένου συγγραφέα αφηγείται μια ιστορία εφηβικής κατάθλιψης. Μας το συστήνει ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος σε μια δυναμική όσο κι ευαίσθητη παράσταση ερμηνειών.
| 26-12-2019
Πάνω στη σκηνή μαζί με τους υπόλοιπους θεατές, σε απόσταση αναπνοής από τον ηθοποιό Μιχάλη Σαράντη είδαμε το πολύ ενδιαφέρον σχεδίασμα πάνω στον «Αίαντα» του Σοφοκλή.
Σαν μια μουσική παράσταση στα όρια του μιούζικαλ παρουσιάζεται το σατιρικό έργο του Μποστ. Απολαυστικός ο Μάκης Παπαδημητρίου, βουτάει στον πρωταγωνιστικό ρόλο και ακομπανιάρεται με μπρίο από όλο το θίασο.
Παράλληλες ιστορίες έρωτα και χωρισμού μάς διασκεδάζουν αλλά και μας προβληματίζουν σε αυτό το πρώτο θεατρικό έργο του Γιώργου Καπουτζίδη, που ανεβάζει ο ίδιος σε μια κεφάτη παράσταση.
Το κορυφαίο έργο του συγγραφέα αποτυπώνει σε μια οικογενειακή ιστορία την κατάρρευση του αμερικανικού ονείρου. Στη στρωτή παράσταση, που το αφουγκράζεται χωρίς να τολμάει, κυριαρχεί η ερμηνεία του Δημήτρη Καταλειφού.
| 19-12-2019
Η ευφρόσυνη, σε σημεία ξεκαρδιστική παράσταση ανεβάζει με φαντασία και τρέλα ένα έργο της θεατρικής μας ιστορίας, που σατιρίζει τα αγέραστα –καθώς αποδεικνύονται– χαρακτηριστικά του ελληνικού κράτους.
Το πιο αυτοβιογραφικό από τα έργα του Ίψεν είναι ένα δυνατό ψυχολογικό και κοινωνικό δράμα, κρύβει όμως συμβολισμούς και πτυχές που απαιτούν μια πιο αποφασιστική σκηνοθετική ματιά.
Κριτική | 12-12-2019
Η Υρώ Μανέ διακρίνεται στην παρουσίαση του έργου που, μέσα από την αφήγηση της ζωής μιας ιερόδουλης, επιχειρεί να ανατρέξει στην ελληνική Ιστορία του 20ου αιώνα.
| 12-12-2019
To ανδρικό βλέμμα πάνω στο ανυπεράσπιστο γυναικείο σώμα γίνεται στο έργο του Τσίρου μια καίρια κριτική της πατριαρχίας. Η παράσταση το υπηρετεί ικανοποιητικά, όμως η δυναμική της αποδεικνύεται ασθενέστερη.
Στα μέλη μιας οικογένειας προσωποποιεί ο Μπέρνχαρντ τη σήψη της μεταπολεμικής Γερμανίας, υπογράφοντας μια γκροτέσκα σκηνική φάρσα. Η παράσταση του Νίκου Μαστοράκη, ωστόσο, συλλαμβάνει μόνο εν μέρει το σαρκαστικό ύφος της.
Τρεις λαντζέρηδες στο υπόγειο ενός πολυτελούς εστιατορίου στοχάζονται πάνω στο νόημα της δουλειάς τους και της ίδιας της ζωής, σε αυτήν τη μαύρη κωμωδία για την πάλη των τάξεων που μας συστήνει η Ελένη Σκότη.
| 05-12-2019
Τρεις ιστορίες μοναξιάς και προσωπικών αδιεξόδων κρύβονται κάτω από το βρετανικό φλέγμα του Άλαν Μπένετ, που παρουσιάζονται σε ενιαία παράσταση για μία ηθοποιό.
Χρησιμοποιώντας ως μέσο την εκφραστικότητά τους, η Μαρία Κατσιαδάκη και η Λυδία Φωτοπούλου συγκινούν με την απλότητα και την αλήθεια που εκπέμπουν και αναδεικνύουν το λεπτότατο χιουμοριστικό «άρωμα» του έργου.
Το έργο του Άλμπι, από τα σπουδαιότερα του 20ού αιώνα, δεν παύει να αποδεικνύει τη δυναμική του. Εδώ το επιτυγχάνει μια στιβαρή παράσταση, που διαβάζει το έργο χωρίς «εκπλήξεις», με σημείο αιχμής τις υποκριτικές ερμηνείες.
| 28-11-2019
H ιστορία του δύσμορφου Τζο Μέρικ ζωντανεύει σε μια ατμοσφαιρική παράσταση τσέπης με αξιοσημείωτη αισθητική ταυτότητα, η οποία δοκιμάζει τα αντανακλαστικά μας σε σχέση με τον εγκλωβισμό στην εικόνα και στο φαίνεσθαι.
Ο Άρης Μπινιάρης βασίζεται σε σχετικά κείμενα και μαρτυρίες και δημιουργεί μια μουσικοχορευτική τελετουργία-φόρος τιμής στη γενοκτονία των Ποντίων, που στην πραγματικότητα μιλάει για τη φρίκη κάθε εθνοκάθαρσης.