| 10-09-2020
Ο Θέμης Μουμουλίδης προσεγγίζει αφαιρετικά την σοφόκλεια τραγωδία, αλλά δεν καταφέρνει να παραδώσει μία ολοκληρωμένη και δικαιωμένη προσωπική ερμηνεία.
Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος προσήλθε στο πρώτο του ανέβασμα αρχαίας κωμωδίας με πολύ κέφι και μια εξαιρετική ερμηνευτική ομάδα. Εκ του αποτελέσματος, όμως, υπονόμευσε μια προσπάθεια που θα μπορούσε να αποδειχθεί ουσιαστικότερη.
| 06-08-2020
Η παράσταση του Εθνικού κρατάει το μέτρο, αλλά δεν αποφεύγει τελείως τη συναισθηματολογία.
Η απάνθρωπη όψη του καπιταλιστικού συστήματος μπαίνει στο στόχαστρο του Καταλανού συγγραφέα μέσα από μια πικρόχολη, δραματική κομεντί, την οποία ερμηνεύουν ένθερμα ο Σωτήρης Χατζάκης και ο Δημήτρης Μυλωνάς.
| 30-07-2020
Σκηνοθετώντας τη δραματική σύνθεση της σοφόκλειας τραγωδίας και του σεναρίου του «Βασιλιά Οιδίποδα» του Παζολίνι, ο Δημήτρης Καραντζάς προχωράει σε μια ενδοσκοπική ανάγνωση του μύθου του Οιδίποδα.
| 23-07-2020
Αξιοποιώντας στο έπακρο τους ηθοποιούς της διανομής, ο Γιάννης Κακλέας μας χαρίζει μια εύρυθμη, συγκινητική και καλοπαιγμένη παράσταση.
| 22-07-2020
| 12-03-2020
O Γιωργής Τσουρής σκηνοθετεί με νεύρο τη δραματική σύνθεση του Γιάννη Λιγνάδη πάνω σε κείμενα του Θουκιδίδη και του Ξενοφώντα για το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου.
Ευφρόσυνη κωμωδία για την καπατσοσύνη της Σιτσιλιάνας μάνας, σε μια κλασική σκηνοθεσία που μπολιάζεται από τους κωμικούς αυτοσχεδιασμούς της Βίκυς Σταυροπούλου και του Χρήστου Χατζηπαναγιώτη.
Το όραμα του Χουβαρδά για το ανέβασμα του ιψενικού δράματος εκκινεί εμφανώς από μια διάθεση απόρριψης του νατουραλισμού του. Η οδός που ακολούθησε μπορεί να θεωρηθεί συνεπής, όχι όμως σκηνικά αποτελεσματική, ούτε –ακόμη περισσότερο– θεατρικά απολαυστική.
| 05-03-2020
Ο Παντελής Δεντάκης αφηγείται μια ακραία ιστορία καταθέτοντας μια ολοκληρωμένη σκηνική πρόταση που συνδυάζει την αφήγηση με τα εικαστικά και τα βίντεο.
Πάνω στη σύνθεση διαφόρων ελληνικών ποιημάτων που περιστρέφονται γύρω από το μοτίβο του έρωτα, ο Δημήτρης Τάρλοου υπογράφει μια αναβλύζουσα αισθησιασμό σκηνική περφόρμανς.
Ο Άρης Μπινιάρης συνεχίζει την τριβή του με τα κείμενα της αρχαιοελληνικής γραμματείας, πατώντας πάνω τους σαν σε μουσική παρτιτούρα για να προτείνει έναν νέο τρόπο ανάγνωσης, όμως αυτήν τη φορά καταλήγει σε άνισα αποτελέσματα.
| 27-02-2020
Ένα έργο βασισμένο σε αληθινά γεγονότα που επιφυλάσσει συγκίνηση σε άμεση κι επικοινωνιακή σκηνοθεσία. Δυο άνθρωποι, μοιράζονται σκέψεις για την τέχνη και τη ζωή. Το συμπέρασμα; Εκεί που βρίσκεται η αλήθεια, βρίσκεται και το ψέμα!
Χρησιμοποιώντας μια σκηνική γλώσσα που εκμεταλλεύεται ταυτόχρονα την ωμότητα του «in-yer-face» θεάτρου και τη μεταδραματική αποστασιοποίηση, οι δύο σκηνοθέτες μετατρέπουν τη θέαση ενός εξαρχής σκληρού έργου σε μια τραχιά σκηνική εμπειρία που ξεβολεύει.
| 21-02-2020
Με τη νέα του δουλειά ο Λάμπρος Φισφής συνεχίζει αυτό που ξέρει να κάνει πολύ καλά: να σαρκάζει και να αυτοσαρκάζεται σκορπώντας γέλιο μέχρι δακρύων.
| 20-02-2020
Υπογράφοντας το δεύτερο μέρος του έργου «Σμύρνη μου, αγαπημένη», η Μιμή Ντενίση συνεχίζει το φιλόδοξο εγχείρημα να κοιτάξει την ελληνική Ιστορία μέσα από το βλέμμα του θεάτρου. Το αποτέλεσμα είναι συνεπές, έντιμο προθέσεων και ολοκληρωμένο στη σκηνή μέσα από μια θεαματική υπερπαραγωγή.
Σαν μια συνεχή μάχη του φωτός να επιβληθεί στο σκοτάδι διάβασε ο Γιώργος Παπαγεωργίου το δυνατό δράμα του Αμερικανού συγγραφέα, επιτυγχάνοντας μια αξιοπρόσεκτη σκηνική δουλειά, με ωραία αισθητική, επιβλητική ατμόσφαιρα και κάποιες δυνατές στιγμές κι ερμηνείες.
| 13-02-2020
Μια διαβολικά έξυπνη υπόθεση μυστηρίου, ουσιαστικά ένα ψυχολογικό θρίλερ δωματίου, βουτηγμένο στη σαγήνη του θεάτρου, με ωραίες ατμόσφαιρες και μια γοητευτική πρωταγωνίστρια.
Στις ανεξάντλητες αναγνώσεις των «Τριών αδελφών» προστίθεται αυτή του Δημήτρη Καραντζά, που περιστρέφεται γύρω από την ιδέα του χρόνου. Οι μεσήλικες ηρωίδες του δίνουν τον τόνο σε μια παράσταση με άποψη, που όμως προσδίδει στο έργο μια αίσθηση αδιεξόδου.