Last call: Οι θεατρικές παραστάσεις που τελειώνουν 11-14/1

Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί

Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν, παλιοί συμφοιτητές του Άμλετ, καλούνται από τον βασιλιά Κλαύδιο στο παλάτι με σκοπό να παρασύρουν τον μελαγχολικό πρίγκιπα σε διασκεδάσεις ώστε να μάθουν επιτέλους ποιο είναι αυτό το σκοτεινό μυστικό που βασανίζει την ψυχή του. Στη διάρκεια της αποστολής τους, οι δύο αθώοι αυλικοί συνοδεύουν τον Άμλετ στην Αγγλία και μεταφέρουν μαζί τους ένα κλειστό γράμμα, στο οποίο δίνεται η διαταγή για την άμεση εκτέλεση του. Ο Άμλετ αντικαθιστά το γράμμα με ένα άλλο, ζητώντας από τον Άγγλο Βασιλιά τη δική τους εκτέλεση. Μέρες μετά, ο Άγγλος πρέσβης μπαίνει στο παλάτι και ανακοινώνει: «Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί». Αυτή είναι με λίγα λόγια η περίληψη του έργου που αντιστρέφει για πρώτη φορά την αρχετυπική ιστορία του “Άμλετ”, ρίχνοντας το βάρος από την εξουσία στο περιθώριο και δημιουργώντας μια ανεπανάληπτη τραγική φάρσα στην οποία πρωταγωνιστούν όλοι οι ήρωες του έργου του Σαίξπηρ. Επιπλέον, με αφορμή τη συγκεκριμένη παράσταση, για πρώτη φορά στην ιστορία του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων, πρόκειται να αλλάξει ριζικά η διαρρύθμιση των καθισμάτων και της σκηνής.

Αν ήμουν κόκκινο

Μια παράσταση για τα πενήντα χρόνια Μεταπολίτευσης, με αφορμή την επέτειο των 50 χρόνων από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και με έμπνευση τη θρυλική θεατρική συγγραφέα Λούλα Αναγνωστάκη. Το έργο περιγράφει μια απρόσμενη συνάντηση. Η Λούλα έχει απομονωθεί σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου κι εκεί αναμετράται με τον μεγαλύτερο εχθρό όλων των συγγραφέων, την λευκή σελίδα. Ξαφνικά, ακούγεται ένα χτύπημα στην πόρτα και μια άγνωστη εισβάλει στο δωμάτιο, η Άννα. Φοράει στο λαιμό λευκά διαμάντια και στο χέρι της κρατάει ένα ζευγάρι γόβες, κατακόκκινες. Στο ίδιο χρώμα «του πάθους και της ήττας» είναι και οι κουβέντες των δυο γυναικών, για συζύγους κι εραστές, για την Αριστερά και τον Εμφύλιο, για την επανάσταση και το συμβιβασμό, για τον έρωτα και το θάνατο. Στο φόντο, η Ελλάδα και ο Κόσμος του 1989.

Underground

Η εμβληματική ταινία, βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα (1995) και βασισμένη στο πρωτότυπο θεατρικό έργο «Άνοιξη τον Ιανουάριο» και στo μυθιστόρημα «Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια χώρα» του Ντουσάν Κοβάσεβιτς, ανεβαίνει στη σκηνή και αφηγείται την επική ιστορία δύο φίλων, του Μπλάκι και του Μάρκο, με φόντο την πολιτική αναταραχή και τον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Με μια δυναμική θεατρική προσέγγιση και υπό τον γνώριμο βαλκανικό ήχο, το «Underground» μεταφέρει το κοινό σε έναν κόσμο σουρεαλισμού, σκοτεινού χιούμορ και ειλικρινούς συγκίνησης, όπου ο παραλογισμός και η τραγωδία συναντούν την απίστευτη ανθεκτικότητα της ανθρώπινης ψυχής αλλά και το εκτυφλωτικό φως της ελπίδας.

Η αξία της ζωής

Ο πόνος στη ζωή είναι ουσιαστικά αναπόφευκτος, το να υποφέρεις όμως από αυτόν είναι κάτι προαιρετικό. Κεντρικά πρόσωπα του έργου είναι δύο ξαδέρφες με τους συζύγους τους συναντιούνται μετά από αρκετό καιρό και με τις δύο να έχουν υποστεί μια τρομερή απώλεια. Συνολικά, πρόκειται για ένα έργο το οποίο είναι γεμάτο συμπόνια, ειλικρίνεια αλλά και χιούμορ που εξερευνά σε βάθος την αξία της ζωής και το δικαίωμα του καθενός από εμάς να αποφασίζει ελεύθερα τη μοίρα του. Η συγγραφέας του έργου αυτού, η οποία είναι και ηθοποιός και σκηνοθέτις, έχει βραβευτεί με Emmy.

Οι Οικοδόμοι της Αυτοκρατορίας

Σε ένα απροσδιόριστο συγκρότημα διαμερισμάτων, μια Μια τριμελής μεσοαστική οικογένεια και η οικιακή βοηθός της καταδιώκεται από έναν ανεξήγητο και τρομακτικό θόρυβο, γεγονός που την αναγκάζει να δραπετεύει συνεχώς από το ένα διαμέρισμα στο άλλο. Με φόντο έναν κόσμο υπό κατάρρευση διαδραματίζεται το πρωτόπαικτο δυστοπικό θρίλερ με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις από τον συγγραφέα των «Θα φτύσω στους τάφους σας» και «Αφρός των ημερών» κι ενός από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολεμικής Γαλλίας. Ο Μπόρις Βιάν διασυνδέει ευφυώς το συλλογικό με το ατομικό, καθώς η ιστορική παθογένεια παραλληλίζεται με την κοινωνική αλλά και την ατομική (η έμμεση αναφορά του συγγραφέα στο αποικιοκρατικό παρελθόν της χώρας του, ενώ βρίσκονται σε εξέλιξη τα κινήματα ανεξαρτησίας της Αλγερίας, είναι πρόδηλη), σύμφωνα με τη σκηνοθέτιδα.

Ματαρόα στον ορίζοντα

Η ιστορία του πλοίου «Ματαρόα», που μετέφερε Έλληνες διανοούμενους στη Γαλλία μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενέπνευσε μια παράσταση πολιτικού και ποιητικού θεάτρου, εξετάζοντας τη σχέση της με το σήμερα. Ένα σύγχρονο και συναρπαστικό έργο καθαρού μουσικού θεάτρου, όπου η μνήμη συνδέει το παρόν με το παρελθόν, σε συμπαραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και του Εθνικού Θεάτρου. Σκηνικός χώρος, η προβλήτα ενός λιμανιού και μια θάλασσα από αμέτρητα σημαιάκια, όπου οι ήρωες του έργου, επίδοξοι ταξιδιώτες ενός νέου Ματαρόα, δεν σταματούν να τραγουδούν, να χορεύουν, να παίζουν τα μουσικά τους όργανα και να ονειρεύονται, παλεύοντας παράλληλα με τις αντιφάσεις και το βάρος της μετεμφυλιακής κληρονομιάς και της νεότερης ευρωπαϊκής τους εμπειρίας. Το βρετανικό καράβι πήρε μαζί του 125 νέους Έλληνες επιστήμονες και καλλιτέχνες για να τους γλιτώσει από τη «λευκή τρομοκρατία» που ξεκίνησε μετά τα Δεκεμβριανά. Μεταξύ τους, οι Κορνήλιος Καστοριάδης, Κώστας Παπαϊωάννου, Μιμίκα Κρανάκη, Κώστας Αξελός, ο ιστορικός Νίκος Σβορώνος και πολλοί άλλοι.

Οξυγόνο

Ένα έργο-μανιφέστο των 00s, που παρουσιάζεται ως αντίδοτο στην «ψυχοπολιτική ασφυξία» της Generation Z, με έναν θίασο 25 ατόμων σε μια spiritual rave εμπειρία. Ο θίασος σαν ένας μεταδραματικός Χορός, αποζητά, με τους όρους μιας βλάσφημης ποιητικής, το αντίδοτο στην ψυχοπολιτική ασφυξία των καιρών μας, καθρεφτίζοντας τους προβληματισμούς και τους πόθους κάθε ανθρώπου που δεν σταματά να αγωνιά και να ελπίζει. Η παράσταση, δομημένη σε δέκα κεφάλαια, σαν μια μεταγραφή των Δέκα Εντολών, σαν μια νέα Καινή Διαθήκη, εκκινεί από το ανάποδο του «Ου φονεύσεις», καταλήγει σε μια βιβλική Αποκάλυψη, ενώ τη διατρέχει το εναγώνιο ερώτημα «τι είναι για σένα οξυγόνο;».

Κράτα με

Ο Λουκ βρίσκεται σε κώμα με αφορμή ένα ατύχημα. Έξω από την εντατική ο Άνταμ, σύντροφός του επί πέντε χρόνια, έρχεται αντιμέτωπος με τους γονείς του. οι οποίοι δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για τη σχέση τους. Οι γονείς του, διαζευγμένοι πια, θα πρέπει να κάνουν χρήση του δικαιώματος τους ως κηδεμόνες. Το πρωτόπαικτο βραβευμένο έργο, γνωστό ως «Next Fall», θέτει δύσκολες και άβολες ερωτήσεις σχετικά με τη δέσμευση, την αγάπη, τη θρησκεία και την κόντρα ανάμεσα στους κοινωνικούς θεσμούς και την αλήθεια που αισθάνεται ο καθένας μέσα του.

Ο Θείος Βάνιας

Οι βαθιά ανθρώπινοι «τσεχοφικοί» ήρωες νιώθουν παγιδευμένοι σε μια κατάσταση ματαιότητας και απογοήτευσης, στο σπουδαίο έργο που σκιαγραφεί με επιδεξιότητα τις μεγάλες κοινωνικές αλλαγές που κυοφορούνται και οραματίζεται ένα μέλλον πιο κοντά στις ανθρώπινες αξίες και μιλά για την ανεκπλήρωτη αγάπη, το θάνατο και το νόημα της ύπαρξής μας. Η υπόθεση του έργου διαδραματίζεται σε μια αγροτική έπαυλη στη Ρωσία. Η ιστορία επικεντρώνεται στον Θείο Βάνια, ο οποίος έχει αφιερώσει τη ζωή του στη διαχείριση του κτήματος της οικογένειας για λογαριασμό του κουνιάδου του, του συνταξιούχου πλέον καθηγητή Σερεμπριάκοφ. Όταν ο Σερεμπριάκοφ, μαζί με τη νεαρή και όμορφη σύζυγό του Γιελένα, έρχεται να ζήσει στο κτήμα, η παρουσία του προκαλεί ταραχή. Ο Βάνιας, απογοητευμένος από τη ζωή του και την ανούσια αφοσίωσή του στον καθηγητή, συνειδητοποιεί ότι έχει σπαταλήσει τα χρόνια του σε μάταιες προσπάθειες. Παράλληλα, ο γιατρός Αστρόβ, που συχνά επισκέπτεται το κτήμα, γοητεύεται από την Γιελένα, ενώ η Σόνια, κόρη του καθηγητή από τον πρώτο του γάμο, είναι ερωτευμένη με τον Αστρόβ.

Σούπερ ατού

Ένα meta μουσικο-κωμικό βαριετέ με τραγούδι, χορό, κωμικά σκετς, κωμικό αυτοσχεδιασμό και διαδραστικό παιχνίδι με το κοινό. Μια παράσταση για το σήμερα, το χθες και για άλλα βαρύγδουπα χρονικά επιρρήματα. Ιδωμένη μέσα από τα μάτια της ομάδας, η πραγματικότητα μπορεί να γίνει πολύ πιο γλυκιά, νοσταλγική, αστεία και κάφρικη. Το μόνο που χρειάζεται κάποιος για να απολαύσει την παράσταση είναι να αφήσει τις έγνοιες του στην πόρτα.

Ο τελευταίος χορός

Αυτοβιογραφικό κοινωνικό δράμα για τη σχέση δύο ανθρώπων που βρίσκονται στα πρόθυρα του χωρισμού. Δύο άνθρωποι, μια ευλογημένη ενότητα… Ο γάμος τους ήταν το επισφράγισμα της ερωτικής τους σχέσης. Οι αμοιβαίοι συμβιβασμοί και οι υποχωρήσεις, έκαναν την συμβίωσή τους να είναι γεμάτη αληθινή αγάπη, υπομονή και σεβασμό. Χρόνια μετά, ο έρωτας και το πάθος δεν έχει καταλαγιάσει. Υπάρχει όμως κάτι, που θα καταστρέψει την αρμονική συνύπαρξη και θα αναθεωρήσει την σχέση τους. Υπάρχουν άραγε αποθαρρυντικές διαψεύσεις στον έρωτα; Μήπως μπορεί να κουράσει η ισοπεδωτική καθημερινότητα; Μήπως οι αγνοημένες ανάγκες, ή ακόμα ο ανθρώπινος εγωισμός, μπορούν να κλέψουν την δυναμική του έρωτα τους;

Τυφλοί

Μια ομάδα τυφλών αντρών και γυναικών ξεμένουν ολομόναχοι και αβοήθητοι στο δάσος, όταν ο ιερέας που τους συνόδευε σε μια έξοδό τους από το ίδρυμα που τους περιθάλπει πεθαίνει ξαφνικά, αφήνοντας τους εκεί μόνους και αβοήθητους μέσα στην τυφλότητα τους σε μια μεταφυσική αγωνία όπου δοκιμάζονται τα όρια του ανθρώπου. Μια αλληγορία περί της τυφλότητας του σύγχρονου Ανθρώπου απέναντι στα σημερινά τεράστια ζητήματα που σηματοδοτούν την κρίση της εποχής μας. Στην παράσταση, το έργο του Μέτερλινκ βρίσκεται σε μια συνεχή συνομιλία με κείμενα από το αρχαίο ελληνικό δράμα, την Αποκάλυψη του Ιωάννη, κείμενα των Χοσέ Σαραμάγκου, Οδυσσέα Ελύτη, Περικλή Μοσχολιδάκη.

Στο σώμα της

Ένας πολυφωνικός θίασος γυναικών ηθοποιών ενώνεται σε έναν εκρηκτικό Χορό γυναικών σε μια παράσταση-ύμνος στην αυτοδιάθεση, τις οδύνες και τις ηδονές των θηλυκοτήτων μέσα από το πρίσμα του γυναικείου σώματος. Αντλώντας έμπνευση από πραγματικά γεγονότα, το έργο επιχειρεί να μιλήσει με τόλμη, χιούμορ, ποιητική διάθεση και αλήθεια για θέματα όπως ο οργασμός, η περίοδος, η εγκυμοσύνη, η εμμηνόπαυση, ο αυνανισμός, η έκτρωση και η λοχεία, η φυλομετάβαση, το δικαίωμα στην ατεκνία, η ικανότητα του γυναικείου σώματος να μεταμορφώνεται, καθώς και οι καταπιέσεις στις οποίες υπόκειται για να θεωρείται επιθυμητό, όπως και η βία.

Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα

Μετά το θάνατο της γυναίκας του, ο Θωμάς Καψάλης, γνωστός στην τοπική κοινωνία και ως “Καραβέλας”, προσδοκά μια νέα ζωή. Τυφλωμένος από τη ματαιοδοξία του και τον έρωτά του για μια νεότερη γυναίκα, οδηγείται στην απόλυτη ηθική και κοινωνική κατάπτωση βιώνοντας τον απόλυτο εξευτελισμό της ανθρώπινης υπόστασής του. Με τόλμη, διάθεση για πειραματισμό και με οδηγό τα σώματα, τις φωνές και τη ζωντανή μουσική, η παράσταση βουτάει στον κόσμο ενός από τους σημαντικότερους Έλληνες πεζογράφους και πρωτοπόρου του κοινωνικού ρεαλισμού στην ελληνική λογοτεχνία, Κωνσταντίνου Θεοτόκη. Όπως και άλλα έργα του, έτσι και η “Ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα” αποτυπώνει την αγωνία και τη μάχη των απλών ανθρώπων ενάντια σε κοινωνικές αδικίες, στη φτώχεια και στις ταξικές διαφορές.

Αλκμήνη

Εθνικό Θέατρο

Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Εθνικό Θέατρο