Δημιουργεί συζητήσεις κι ενίοτε σοκάρει με τον τρόπο που καταλύει σκηνικά στερεότυπα η χορογράφος Μαρία Γοργία. Αυτές είναι οι σκέψεις και οι προθέσεις της γύρω από τη νέα παράστασή της «Κι αν καταβροχθίζαμε ο ένας τον άλλο;», η οποία κάνει πρεμιέρα στο χώρο Αμάλγαμα την Ημέρα της Γυναίκας (8/3).
Η ανάγκη να εκφράσω και να μοιραστώ με τον κόσμο το πλέον αγαπημένο μου θέμα, τον Έρωτα, αλλά ίσως κι ένας τρόπος που με κάνει να κοιτάζω αυτό το πεδίο με μάτι παρατηρητή (όπως συχνά είναι και ο ρόλος που τελικά αποφάσισα να έχω σε αυτό το έργο: παρατηρητής, αφηγητής, κυβερνήτης πλοίου αλλά και ο θηλυκός θεός Έρωτας), ήταν η πρώτη ώθηση για τη δημιουργία αυτού του έργου.
Ο τίτλος «Κι αν καταβροχθίσουμε ο ένας τον άλλο;» είναι από το «Κουαρτέτο» του Χάινερ Μίλερ. Ήθελα λοιπόν να μιλήσω για τον Έρωτα, αλλά αυτήν τη φορά με ακόμη πιο άμεσο τρόπο, ίσως και με τη «σκληρότητα» του όσο γίνεται πιο κοντά στο πραγματικό και όχι του παραστασιακού/θεατρικού... Σε έναν μη θεατρικό χώρο όπως το Αμάλγαμα στη Μενάνδρου 47, η πάλη των φύλων ή η πάλη των ρόλων (κατά τον Μπαρτ), η πλεονεξία του εγωκεντρικά θρεμμένου ατόμου (προϊόν της νεοφιλελεύθερης κοινωνίας αλλά και της σχέσης του με τη μητέρα/τροφό κ.λπ.), το οποίο ασυνείδητα ή συνειδητά επιδιώκει διαρκώς να επικρατήσει, να καταδυναστεύσει, να εξουσιάσει το ερωτικό του αντικείμενο, η σχέση θύτη - θύματος, η εξαρτητική σχέση που δεν είναι παρά το προϊόν των πρωταρχικών σχέσεων του ατόμου με τους γονείς, το αδιέξοδο των σχέσεων, ο Έρωτας ως μορφή ύπνωσης, όλα παρουσιάζονται μπροστά στα μάτια του θεατή και με καμία πρόθεση ωραιοποίησης ή απόκρυψης.
Από την άλλη, ο Ρομαντικός Έρωτας, το πάθος και η ρομαντική αντίληψη που έχουμε για τον Έρωτα στη Δύση, ακόμη και στα χρόνια της νεωτερικότητας, πραγματώνονται και αυτά στον ίδιο μη θεατρικό χώρο, μέσα από τη μοναδική, καθηλωτική, οργασμική μουσική του Βάγκνερ και το έργο του «Τριστάνος και Ιζόλδη». Επέλεξα κάποια σημεία από αυτό το φοβερό και φλογερό έργο επειδή για μένα είναι από τα πιο διαχρονικά, έντονα συγκινησιακά μουσικά έργα που έχω ακούσει! Δύο από αυτά τα σημεία ερμηνεύονται ζωντανά από τη σοπράνο Νάνσυ Παπακωνσταντίνου και η στιχουργική σε αυτά είναι ένα μέρος του ποιήματος του Γιάννη Ρίτσου «Σάρκινος λόγος» στην τελική άρια και από ένα δικό μου κείμενο στην εισαγωγή.
Το έργο τεχνικά είναι από τα δυσκολότερα που έχω δημιουργήσει. Λόγος και κίνηση συνέχεια, λυρικό τραγούδι στις βαγκνερικές άριες, οι οποίες είναι εξαιρετικά απαιτητικές, μεγάλη σωματική έκθεση στις σκηνές γυμνού! Τόσο οι πρωταγωνιστές ερμηνευτές (Μαρκέλλα Μανωλιάδη, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου) όσο και ο Γιάννης Σταυρόπουλος και η Νάνσυ Παπακωνσταντίνου είναι πραγματικά σπάνιοι και δοτικοί... Στην Ελλάδα του 2019 πολύ λίγοι καλλιτέχνες θα έμπαιναν, θεωρώ, σε τέτοια έκθεση, η οποία δεν είναι μόνο σωματική αλλά και ψυχική!
Περισσότερες πληροφορίες
Κι αν καταβροχθίζαμε ο ένας τον άλλον;
Ο έρωτας έρχεται στο προσκήνιο μέσα από μια παράσταση που συνθέτει έργα των Χάινερ Μίλερ, Ρολάν Μπαρτ κ.ά., με κείμενα εμπνευσμένα από προσωπικά βιώματα της χορογράφου, με άμεσες όμως αναφορές στις παθογένειες της δυτικής κοινωνίας.
