'Λεωφορείο ο Πόθος' | Γκέλυ Καλαμπάκα©
Δεκαεπτά θεατρικές παραστάσεις συγκεντρώνουν τα best of της θεατρικής ομάδας του "α" από τη σεζόν 2024-25. Αξίζει να σημειωθεί ότι πέντε από αυτές παίζονται ακόμη.
Οι 5+1 παραστάσεις της Τώνιας Καράογλου
"Λεωφορείο ο Πόθος" (Προσκήνιο): Επειδή ο Δημήτρης Καραντζάς ανέβασε ένα έργο "μυθολογίας" χωρίς εξωραϊστικές αναγνώσεις, σε όλο του το σπαρακτικό εύρος και βάθος. Ερμηνεία αναφοράς από την Αλεξία Καλτσίκη στο ρόλο της Μπλανς.
"Ο τρόμος του κροκόδειλου" (Θέατρο του Νέου Κόσμου): Επειδή είδαμε από τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο ένα υπέροχο δείγμα ιρλανδικής δραματουργίας, σε μια ιστορία που συνενώνει το πολιτικό με το ανθρώπινο, το συλλογικό με το ατομικό, το ρεαλισμό με το γκροτέσκο. Συναρπαστικές και με εξαιρετική χημεία η 'Άννα Καλαϊτζίδου και η Σύρμω Κεκέ.
"Στο σώμα της" (Εθνικό Θέατρο): Επειδή η Ελένη Ευθυμίου συνυπέγραψε και σκηνοθέτησε μια παράσταση-γιορτή και ωδή στο θηλυκό βίωμα, όπως αποτυπώνεται στο γυναικείο σώμα, στις χαρές, τα θαύματα και τις οδύνες του.
"Το συνέδριο για το Ιράν" (ΠΛΥΦΑ): Επειδή το στατικό δραματουργικό περιβάλλον ενός συνεδρίου μεταφέρθηκε από τον Χρήστο Θεοδωρίδη σε μια κατακλυσμιαία, σαρωτική παράσταση-μανιφέστο για τα θεμελιώδη ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης.
"Μόνος με τον 'Άμλετ" (θερινή περιοδεία): Επειδή ο Μανώλης Δούνιας και ο Αιμίλιος Χειλάκης τόλμησαν τη διασκευή για έναν ηθοποιό (και έναν μουσικό) της σπουδαίας σαιξπηρικής τραγωδίας. Η ιστορία του Δανού πρίγκιπα συνομίλησε με το σήμερα και ο Αιμίλιος Χειλάκης πραγματοποίησε μια ερμηνεία ζωής.
"The second woman" (Στέγη Ιδρύματος Ωνάση): Επειδή μας χάρισε μία σπάνια θεατρική εμπειρία και μια μεγάλη στιγμή της Στεφανίας Γουλιώτη, που σήκωσε το βάρος της 24ωρης περφόρμανς, ερμηνεύοντας με εκατό διαφορετικούς παρτενέρ την ίδια σκηνή χωρισμού.
Το Top 5 της Μαρίας Κρύου
Ξεχώρισα το "Περιμένοντας τον Γκοντό" στο Πόρτα, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, για την εύστοχη σκηνοθεσία σε ένα εξαιρετικό εικαστικό σκηνικό του Βασίλη Παπατσαρούχα, τη φροντισμένη μετάφραση και το ισχυρό δίδυμο των πρωταγωνιστών, που μετατρέπει την αναμονή του Μπέκετ σε σύγχρονο σχόλιο για την ακινησία και την αγωνία του σήμερα.
Τα "Ανεξάρτητα κράτη" των Αντώνη Τσιοτσιόπουλου και Γιώργου Παλούμπη στο θέατρο Χώρα βασίζονται σε μια αιχμηρή δραματουργία και στην υψηλής έντασης σκηνοθεσία του δεύτερου, με εξαιρετική δουλειά στο ρυθμό και στο σύνολο των ηθοποιών, που φώτιζε πολιτικές και υπαρξιακές συγκρούσεις.
Στο "Στο σώμα της" των Ελένης Ευθυμίου, Σοφίας Ευτυχιάδου και Νεφέλης Μαϊστράλη στο Εθνικό Θέατρο, η σκηνοθεσία της Ευθυμίου ανέδειξε το γυναικείο σώμα ως φορέα μνήμης και εμπειρίας. Το σώμα γίνεται πεδίο τραύματος και διεκδίκησης, μέσα από μια παράσταση που αγγίζει κοινωνικά ζητήματα χωρίς ίχνος διδακτισμού. Οι υπέροχες ερμηνεύτριες στάθηκαν γενναία, υποστηρίζοντας μια παράσταση υψηλής συναισθηματικής έντασης.
Η στιβαρή σκηνοθετική γραμμή του Δημήτρη Καραντζά στο "Λεωφορείο ο Πόθος" στο Προσκήνιο αναδεικνύει τη σκληρότητα και την ευαλωτότητα των χαρακτήρων του Ουίλιαμς, ενώ η Αλεξία Καλτσίκη παραδίδει μια καθηλωτική ερμηνεία.
Μου άρεσε το "Οξυγόνο" του Ιβάν Βιριπάγεφ, σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή, για τη σύγχρονη σκηνική του γλώσσα και τη χρήση μουσικής, βίντεο και περφόρμανς. Η κίνηση και ο ρυθμός της παράστασης έπλασαν έναν παλμό που παρασύρει σαν κύμα, άλλοτε εκρηκτικά κι άλλοτε υπόγεια. Ιδιαίτερη, σωματική ανάγνωση του έργου, η οποία συνομιλεί άμεσα με το παρόν.
Οι 5+1 παραστάσεις της Χρύσας Πασιαλούδη
Το "Οξυγόνο" μάς έκανε να θέλουμε να ανέβουμε στη σκηνή της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση για να ζήσουμε την άσβεστη ενέργεια της παράστασης του Γιώργου Κουτλή, που έκανε το θεατρικό rave τάση. Ο νεανικός θίασος, το DJ set, και το έργο-μανιφέστο των 00s (Ιβάν Βιριπάγιεφ) συνάντησαν την ασφυξία των καιρών μας και απογειώθηκαν. Οι λεπτοδουλεμένες ερμηνείες των Νίκου Καραθάνου και Μαρίσσας Τριανταφυλλίδου στο "Χορό των εραστών" του Τιάγκο Ροντρίγκες (για δεύτερη χρονιά στη Στέγη) σκιαγραφούν ολόκληρη τη ζωή ενός ζευγαριού σε μια συγκινητική παράσταση για την αγάπη, το χρόνο και το μοίρασμα.
Δεν χάνονται τα "Ανεξάρτητα κράτη" των Τσιοτσιόπουλου-Παλούμπη, που συνεχίζουν να συγκλονίζουν με τις ερμηνείες των 'Άλκηστης Ζιρώ, Στάθη Σταμουλακάτου, Βασιλικής Διαλυνά κ.ά. Το δημοσιογραφικό δράμα με φόντο τα 70s, ξεχωρίζει για την τρομακτική κι όμως αληθινή τροπή του (Χώρα).
Γροθιά στο στομάχι είναι και οι μονόλογοι "Girls & boys" του Ντένις Κέλι σε σκηνοθεσία Λητώς Τριανταφυλλίδου (Νέο Θέατρο Βασιλάκου) και "Prima facie" της Σούζι Μίλερ (συνεχίζεται στο Πορεία σε σκηνοθεσία Γιώργου Οικονόμου). Η Νατάσα Εξηνταβελώνη και η Λένα Παπαληγούρα μετέδωσαν από σκηνής την ανείπωτη πολλές φορές κανονικοποίηση της βίας, μέσα από δύο αφοπλιστικές ερμηνείες.
Τέλος, είναι συναρπαστική η πρώτη επαφή με μια τόσο διάσημη κινηματογραφική ιστορία όπως αυτή του "Brokeback Mountain" μέσα από το θέατρο. Στη χαρακτηριστικής αισθητικής παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου, οι Μιχαήλ Ταμπακάκης και Δημήτρης Καπουράνης κουβάλησαν σπαρακτικά το βάρος όλων των ανείπωτων ιστοριών που χάθηκαν στη σκιά μιας καταπιεστικής κοινωνίας, "μέσα στην ντουλάπα" (Κνωσός).
Προπώληση εισιτηρίων από το more.com: "Λεωφορείο ο Πόθος" & "Ανεξάρτητα κράτη"
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Ο χορός των εραστών
Το πρώτο θεατρικό του σημαντικού Πορτογάλου δημιουργού είναι ένας ύμνος στις σχέσεις αγάπης και τη συντροφικότητα, όπου οι ήρωες αναμετριούνται με μια δυνατή εμπειρία ζωής και θανάτου που τους αλλάζει. Ένα ζευγάρι μες στη νύχτα. "Δεν μπορώ να αναπνεύσω" λέει εκείνη. "Δεν μπορεί να αναπνεύσει" επαναλαμβάνει εκείνος. Ορμούν στο αυτοκίνητο και τρέχουν για το νοσοκομείο. Το έργο του Πορτογάλου συγγραφέα και σκηνοθέτη Τιάγκο Ροντρίγκες μάς γραπώνει ήδη από τις πρώτες φράσεις. Ο "Χορός των εραστών”, μας παρασύρει στην καρδιά της σχέσης δύο ανθρώπων, την ώρα που αναμετρώνται με μια οριακή εμπειρία ζωής και θανάτου. Κι από εκεί, στην πορεία της κοινής ζωής τους, ενός "μαζί για πάντα", κόντρα στον χρόνο και τη φθορά.
Prima facie
Η δικηγόρος Τέσα Ένσλερ έρχεται αντιμέτωπη με την ποινική αντιμετώπιση της σεξουαλικής κακοποίησης στο παγκοσμίως φημισμένο συγκλονιστικό έργο που άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται από το σύστημα αντιμετωπίζει το θέμα της παρενόχλησης. Η Tessa είναι μια νέα και λαμπρή δικηγόρος, εθισμένη στη νίκη. Έχει σφυρηλατήσει όλη την καριέρα της με απόλυτη αποφασιστικότητα, φροντίζοντας να ξεπεράσει την καταγωγή της από την εργατική τάξη για να μπορέσει να φτάσει στην κορυφή και τα καταφέρνει. Ξέρει καλά πως σε ένα ανδροκρατούμενο και βαθιά συντηρητικό σύστημα το «ποιον ξέρεις» και το «από που κατάγεσαι» είναι εξίσου σημαντικό με το «ποιος είσαι». Δουλεύοντας σκληρά κάθε της υπόθεση έχει εξελιχθεί σε κορυφαία συνήγορο υπεράσπισης. Ένα βράδυ, ένα ραντεβού με έναν συνάδελφό της και μια απρόσμενη τροπή των γεγονότων μετατοπίζει την ηρωίδα στην άλλη πλευρά του μαρτυρίου. Η ανερχόμενη δικηγόρος βρίσκεται ξαφνικά ανυπεράσπιστη μετά από σεξουαλική κακοποίηση και διαπιστώνει, για πρώτη φορά, ότι οι κανόνες του παιχνιδιού, που και η ίδια κατά καιρούς χρησιμοποίησε, τώρα μπορεί να μην την προστατεύσουν.
Ανεξάρτητα κράτη
Στο δημοσιογραφικό δράμα με φόντο τον Δεκέμβριο του 1977, ένας γιατρός κλείνεται μαζί με την οικογένειά του στο διαμέρισμα τους επί τέσσερις μήνες μετά από καταδίωξη της αστυνομίας και αρνείται να παραδοθεί, κηρύσσοντάς το «ανεξάρτητο κράτος». 11 Ιουλίου 1978. Τρίτη, ξημερώματα γύρω στις τέσσερις. Στα γραφεία γνωστής εφημερίδας φτάνει η είδηση του θανάτου του γιατρού μετά από εντολή του υπουργείου Δημόσιας Τάξης για επέμβαση και τερματισμό της πολιορκίας. Μέσα σε αυτά τα γραφεία γινόμαστε μάρτυρες της ζωής των δημοσιογράφων του οργανισμού, από την πρώτη μέρα του εγκλεισμού μέχρι και τον θάνατο του Βασίλη Τσιρώνη, ακολουθώντας τη φανταστική ιστορία της Μαρίας Θεοφίλου, μιας νεαρής δημοσιογράφου, η οποία γοητευμένη από την περίπτωση του γιατρού αποφασίζει να εισχωρήσει στην υπόθεση και να μάθει την αλήθεια σχετικά με τις συνθήκες του θανάτου του. Ήταν αυτοκτονία, όπως ισχυρίστηκε η αστυνομία, ή κρατική δολοφονία;
Λεωφορείο ο Πόθος
Η έκπτωτη μεγαλοαστή Μπλανς Ντιμπουά, που ερμηνεύει η διακεκριμένη με 2ο βραβείο γυναικείας ερμηνείας στα Θεατρικά Βραβεία Κοινού του «α» Αλ. Καλτσίκη, αντιπαρατίθεται με τον Πολωνό σύζυγο της αδερφής της Στέλλας, Στάνλεϊ Κοβάλσκι, όταν καταφθάνει ξαφνικά στη Νέα Ορλεάνη για να μείνει μαζί τους. Η συντριπτική σύγκρουση των δύο κόσμων, αυτού των ψευδαισθήσεων και της προσκόλλησης στο παρελθόν, στη φαντασίωση της ευημερίας, κι εκείνου της επιβίωσης, της ορμής και του πραγματισμού, εγείρει μεγάλα ερωτήματα περί κοινωνικής, φυλετικής και ταξικής ανισότητας. Η Μπλανς σ’ αυτόν τον τερματικό σταθμό που την αφήνει το λεωφορείο με το παράδοξο όνομα "Πόθος", θα έρθει αντιμέτωπη με το τραύμα της και όλες τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες της.
Το Συνέδριο για το Ιράν
Το πρωτόπαικτο έργο παρακολουθεί ένα συνέδριο στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης για το ιρανικό ζήτημα και τη διένεξη μεταξύ ανατολής και δύσης από εννέα μέλη της πνευματικής ελίτ της Δανίας. Το «Συνέδριο για το Ιράν» μετατρέπεται πολύ γρήγορα σε ένα «Συνέδριο για το Εμείς» και οδηγείται σε μια σύγκρουση διαφορετικών αντιλήψεων σχετικά με το σύμπαν, την ανθρώπινη ύπαρξη και το αιώνιο ερώτημα για το ποιο είναι τελικά το νόημα της ζωής. Περνώντας από τη φιλοσοφία στην επιστήμη και από τη συντηρητική στην προοδευτική σκέψη, το έργο αναζητά τις βαθύτερες αιτίες που μας έχουν οδηγήσει στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα, συνδέοντας το «πολιτικό» με το «προσωπικό».
