"Λεωφορείο ο πόθος"- Η επιστροφή Καραντζά και οι δύο πρωταγωνιστές

Η επανάληψη του "Λεωφορείο ο πόθος" σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά επιστρέφει με νέα διανομή ως μια παράσταση που ανασκάπτει το διαχρονικό σύμπαν του Τενεσί Ουίλιαμς, φωτίζοντας με νέα ορμή τις αντιφάσεις της ανθρώπινης φύσης. Στο κέντρο της σκηνικής σύγκρουσης βρίσκονται ο Αινείας Τσαμάτης και η βραβευμένη Αλεξία Καλτσίκη, η οποία απέσπασε θερμά σχόλια και το 2ο Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στα Θεατρικά Βραβεία Κοινού 2025 του "αθηνοράματος" για την ερμηνεία της ως Μπλανς, σφραγίζοντας με δύναμη και λεπτότητα μια από τις πιο απαιτητικές ηρωίδες του αμερικανικού ρεπερτορίου.

Ο Αινείας Τσαμάτης, ερμηνεύοντας φέτος έναν Στάνλεϊ Κοβάλσκι, γεμάτο άμυνες και υλικότητα, τονίζει πως τα θεμελιώδη στοιχεία του έργου –η εξουσία, ο φόβος, η επιθυμία και η ανάγκη για αποδοχή– παραμένουν "αδιαπραγμάτευτα" στη συνείδηση του σύγχρονου θεατή. Όπως σημειώνει, "Κάθε άνθρωπος έχει επιθυμίες, φόβους και ανάγκες και αυτές θα συνεχίσουμε να διαπραγματευόμαστε μέσα μας για πολλά πολλά χρόνια ακόμα. Η ανάγκη για αποδοχή μπορεί πολύ εύκολα να μετατραπεί σε φόβο. Φόβος, φόβος για απόρριψη. Όταν αυτήν την αποδοχή δίνεις στην άλλη πλευρά με μη εγωιστικό τρόπο αυτό δε σε κάνει εύκολη ή θύμα. Εάν καταλάβω κάποιος ότι τον αποδέχομαι ολοκληρωτικά και εκείνη τη στιγμή αρχίζει το ενδιαφέρον μου για το κοινό αλλά και για εμένα που καλούμαστε να υποδυθούμε αυτά τα πρόσωπα".

Κάθε άνθρωπος συνεχίζει να παλεύει με τις ίδιες εσωτερικές εντάσεις, και αυτό καθιστά το έργο ακατάλυτο στον χρόνο. Ο Στάνλεϊ, μέσα στο μεταίχμιο πραγματικότητας και ονείρου που χτίζει ο Καραντζάς, στέκει ως ένας "πραγματιστής–υλιστής που δεν επιτρέπει στο όνειρο να εισχωρήσει. Η ανάγκη για επιβίωση και η ανάγκη για αποδοχή δεν αφήνουν χώρο για φαντασία. Αυτά που τον ορίζουν είναι τα κεκτημένα του και ο άνθρωποι που έχει δίπλα του. Οποιοσδήποτε απειλεί αυτήν την πραγματικότητά του γίνεται αυτομάτως εχθρός".

Επιβιώνει μέσω των κεκτημένων του, και όποιος απειλεί αυτό το σύμπαν γίνεται εχθρός. Ωστόσο, εκεί όπου το έργο θεμελιώνει τη σκηνική του ένταση, είναι η συνύπαρξη με τη Μπλανς. Ο Τσαμάτης περιγράφει τη σκηνική "ανάσα" με την Καλτσίκη ως μια μαγική στιγμή που δημιουργεί έναν άλλον χωροχρόνο· μια σύγκρουση βαθιά, προσωπική, ζωντανή. "Την πρώτη ανάσα την προσφέρει η Αλεξία", λέει, δίνοντας τον τόνο μιας συνεργασίας που μεταμορφώνει το κείμενο σε βίωμα.

Από την πλευρά της, η Αλεξία Καλτσίκη προσεγγίζει τη Μπλανς ως μια ηρωίδα που φτάνει στη Νέα Ορλεάνη έχοντας χάσει τα πάντα –γονείς, περιουσία, υπόληψη, ακόμη και το ίδιο της το όνομα. Κι όμως, μέσα σε αυτήν την κατάρρευση, αναγνωρίζει μια γυναίκα ενεργητική, που επιμένει να επιβιώνει παρά την αδυναμία που τη διαπερνά.

"Πρωτοδιάβασα έργα του Τενεσί Ουίλιαμς στα δεκαοκτώ μου. Από τότε σκεφτόμουν ότι τα γυναικεία του πρόσωπα, όσο ευάλωτα κι αν είναι, διαθέτουν μια τεράστια δύναμη και μια ακατάπαυστη λαχτάρα για επιβίωση. Είναι ενεργητικά, με έναν ανορθόδοξο τρόπο, παρά την εμφανή αδυναμία τους. Δεν παραιτούνται" δήλωσε στο "α", ένα χρόνο πριν, την εποχή που ξεκινούσε η σκηνική διαδρομή του "Λεωφορείο ο πόθος" στο Προκήνιο. "Τώρα που μου δόθηκε η ευκαιρία να ασχοληθώ πρακτικά με τη Μπλανς, ακολουθώντας όλη τη διαδρομή ενός τέτοιου χαρακτήρα και αποκτώντας εμπειρική γνώση, μπορώ να πω ότι τα πολλά που σκέφτομαι για εκείνη δεν έχουν τελικά τόσο μεγάλη σημασία. Από πολύ νωρίς ένιωσα μέσα μου ένα σκηνικό αίτημα, ένα προαπαιτούμενο για να την προσεγγίσω: να ανοίξουν οι αισθήσεις και η φαντασία μου. Σε άλλα έργα, αυτό έρχεται σταδιακά· εδώ, όμως, το ένιωσα απολύτως αναγκαίο ήδη από το πρώτο βήμα. Δεν νομίζω πως υπάρχει πιο γοητευτικό και ριψοκίνδυνο σκηνικό ζητούμενο από αυτό".

Για την Καλτσίκη, το μεγαλύτερο σκηνικό ζητούμενο ήταν να ανοίξει τις αισθήσεις και τη φαντασία της από το πρώτο βήμα, αφού η Μπλανς ζει σε μια συνεχή ταλάντευση ανάμεσα στο πραγματικό και το φαντασιακό. Η ανάγνωση του Καραντζά, "γυμνή και αφύλακτη", όπως την περιγράφει, αναδεικνύει αυτήν τη λεπτή ισορροπία, δημιουργώντας μια παράσταση όπου ο χώρος, το φως, ο ήχος και η κίνηση συνυπάρχουν οργανικά με τις ερμηνείες.

Σε αυτό το σκηνικό σύμπαν, η Καλτσίκη χαρίζει στην Μπλανς μια ερμηνεία που δικαίως τιμήθηκε, επιβεβαιώνοντας πως το "Λεωφορείο ο Πόθος" εξακολουθεί να είναι ένα έργο που συγκλονίζει μέσα από τα πιο εύθραυστα και ταυτόχρονα τα πιο δυνατά ανθρώπινα κομμάτια. Δίπλα της, μια νέα εξαιρετική διανομή (Αινείας Τσαμάτης, Ηρώ Μπέζου, Βαγγέλης Αμπατζής, Ιωάννα Πιατά, Πέτρος Δημοτάκης) δίνει υπόσταση σε ένα περιβάλλον όπου το ένστικτο συγκρούεται με την ευαισθησία, και ο ρεαλισμός συντρίβει την ψευδαίσθηση.

Διαβάστε κριτική για την παράσταση

Προπώληση εισιτηρίων: more.com