Η Μαρία Ναυπλιώτου πιστεύει πως ο Τολστόι είδε στην «Άννα Καρένινα» τη γυναίκα του μέλλοντος και πως η αγάπη δεν είναι πάντα αρκετή… Διαβάστε τι είπε στη Μαρία Κρύου λίγο πριν από την πρεμιέρα στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου (σήμερα Πέμπτη 3/3) για την εμβληματική ηρωίδα που ενσαρκώσει στην παράσταση του Πέτρου Ζούλια.
Για την ιστορία της Άννα Καρένινα «Με συνεπαίρνει η ιστορία της “Άννα Καρένινα” λόγω της περσόνας αυτής της γυναίκας αλλά και λόγω του παζλ μιας εποχής που σχηματίζεται από τα πρόσωπα του έργου. Η Άννα ζει μια ήσυχη οικογενειακή ζωή μέχρι τη στιγμή που ερωτεύεται. Αντιστέκεται, αλλά τελικά ενδίδει στον έρωτα, κι όταν ο εραστής της, ο Βρόνσκι δεν της είναι πια πιστός νιώθει ένα τεράστιο κενό μέσα της και συνειδητοποιεί κάτι πολύ τρομακτικό: δεν αντέχει να ζήσει χωρίς εκείνον, ενώ αντέχει να ζήσει χωρίς το παιδί της!
Αυτό είναι το τρομερό σημείο στο οποίο διαλύεται υπαρξιακά και βγάζει στην επιφάνεια όλη την ανεπάρκεια, την ανασφάλεια – και κάπως έτσι φτάνει στην αυτοκτονία. Ο Τολστόι στην πραγματικότητα οραματίστηκε τη γυναίκα του μέλλοντος, μια γυναίκα πολύ πιο μπροστά από την εποχή της, πολύ πιο ανεξάρτητη, μια γυναίκα που διεκδίκησε τη ζωή που επιθυμούσε».
Για τη γυναίκα-σύμβολο «Αντιπροσωπεύει όλες τις γυναίκες στις οποίες επιβάλλεται ένας συγκεκριμένος τρόπος ζωής. Σπάει τα δεσμά και πάει ενάντια στο κατεστημένο. Θα μπορούσε να είναι και η μητέρα μου. Τη δεκαετία του ’60, η μητέρα μου δεν μπορούσε να διεκδικήσει ακριβώς τη ζωή που ήθελε, έπρεπε να πάρει την έγκριση του κηδεμόνα της κι επειδή αυτός δεν συμφωνούσε, δεν μπόρεσε να ακολουθήσει τη ζωή που ονειρευόταν. Σήμερα διάβαζα πως στο Πακιστάν ένας πατέρας πυροβόλησε την κόρη του στο κεφάλι επειδή παντρεύτηκε τον άντρα που αγαπούσε.
Από θαύμα σώθηκε^ η ιστορία της μάλιστα έγινε ντοκιμαντέρ, το “A girl in the river: the price of forgiveness”, που κέρδισε και το φετινό Όσκαρ. Πολλές είναι οι Καρένινες στη ζωή μας. Στην Ευρώπη σήμερα μπορούμε να διεκδικήσουμε τη ζωή που θέλουμε, όμως ας μην ξεχνάμε ότι αυτό δεν συμβαίνει σε κάποιες άλλες χώρες, όπως στο Πακιστάν για παράδειγμα, όπου το να παντρεύεις τον άντρα που αγαπάς είναι έγκλημα τιμής. Με αυτή την έννοια λοιπόν, η Άννα είναι μια επαναστάτρια της εποχής της, και αυτή της η πλευρά με συγκίνησε.
Για τον έρωτα και την αγάπη «Τους μεγάλους έρωτες της ζωής μας δεν τους παντρευόμαστε, μονάχα τους ζούμε», έλεγε η γιαγιά μου, κι έχω την αίσθηση ότι κάτι ξέρανε οι παλιοί, γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο ο μεγάλος έρωτας να αντέξει τη φθορά. Να μείνει όρθιος όταν αρχίζει η μεγάλη αποκαθήλωση, η στιγμή δηλαδή που βλέπεις τον έρωτά σου σε μια καθημερινότητα πολύ μακριά από το ιδεώδες που έχτισες στο κεφάλι σου όταν ερωτεύτηκες. Είναι σημαντικό οι άνθρωποι να είναι ερωτευμένοι, όμως χρειάζεται πολύ μεγάλη ωριμότητα και από τις δύο πλευρές για να δεις τον έρωτα απογυμνωμένο απ’ όλα τα στολίδια που του έχεις φορέσει.
Φαίνεται ότι ο άντρας της Άννα, ο Καρένιν, την προσέχει, δεν ξέρω όμως πόση αγάπη πήρε από εκείνον. Μερικές φορές δεν φτάνει η αγάπη. Χρειάζεται ο άνθρωπος να έχει μέσα του οργανωθεί αρκετά καλά για να μπορεί να εισπράξει την αγάπη που του δίνεται. Το ότι κάποιος μας αγαπάει, δεν σημαίνει απαραίτητα και το ότι εμείς το εισπράττουμε. Η Άννα είναι μια γυναίκα που παντρεύτηκε πολύ μικρή χωρίς να έχει εμπειρίες, κι όταν κατάλαβε ότι δεν μπορεί να αγαπήσει τον άντρα της έτσι όπως ερωτευόταν ως έφηβη, πέφτει με τα μούτρα και αγαπάει μελοδραματικά».
Για τη συνάντησή της με το ρόλο «Τυραννιέμαι αρκετά όταν αναλαμβάνω ένα ρόλο. Αισθάνομαι ότι αν δεν τυραννιστώ, δεν θα συμβεί κάτι. Μπήκα στη διαδικασία της μαγείας να με πείσει ο ρόλος, όχι να τον δικαιολογήσω. Η Άννα άγγιξε μέσα μου τη γυναίκα που η απαγόρευση τη συνθλίβει… Κι εγώ αντέδρασα σε όλες τις απαγορεύσεις που μου έβαλαν. Ξέρω ότι δεν μου φαίνεται, αλλά εγώ διάλεξα μια ζωή που ήταν τελείως διαφορετική από τη ζωή που η οικογένειά μου θα ήθελε ή είχε επιλέξει».
Περισσότερες πληροφορίες
Άννα Καρένινα
Οι ανθρώπινες σχέσεις αλλοιώνονται από τις κοινωνικές συμβάσεις και η εμβληματική ηρωίδα θα πληρώσει ακριβά το τίμημα του πάθους της.
