Σαίξπηρ μετ’ ασμάτων, συγκινήσεων, αμείωτης ενέργειας και λυτρωτικού χιούμορ. Η διασημότερη ερωτική τραγωδία σαν μιούζικαλ τσέπης, από δύο ηθοποιούς που ξεχειλίζουν ταλέντο, αποθεώνουν τη νιότη και γιορτάζουν τη χαρά του θεάτρου.
Διώξτε τη σοβαροφάνεια!» μας ζητά από την πρώτη στιγμή ο Κώστας Γάκης, ένας εκ των τριών σκηνοθετών/συνδημιουργών αυτής της χειροποίητης, τρυφερά συγκινητικής και χαριτωμένα αστείας παράστασης, για την οποία η παρούσα κριτική έρχεται απλώς να δικαιώσει την ετυμηγορία του κατά βάση νεανικού κοινού που την έχει αγκαλιάσει με περισσό ενθουσιασμό. Ανάμεσα σε έφηβους είδα το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο», αυτήν την ιδανική για νέους θεατρόφιλους εισαγωγή στον Σαίξπηρ, στη ματιέρα της σκηνής και την παρενδυτική, παιγνιώδη υπερβατικότητα της υποκριτικής τέχνης. Δίχως καμία σπουδαιοφάνεια και χωρίς την πρόθεση να υποβαθμιστεί ο υφολογικός, δραματουργικός και λυρικός πλούτος της σαιξπηρικής τραγωδίας του 1595, δύο ηθοποιοί δουλεμένοι μέχρι το μεδούλι παίζουν σχεδόν όλους τους ρόλους από το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» και ανασταίνουν το δραματικό, αλλά κυρίως τον κωμικό τόνο του.
Δεν συνθλίβονται κάτω από το τραγικό (ή ακόμη και μελοδραματικό) υπόβαθρο του πολέμου Μοντέγων - Καπουλέτων και το θάνατο των δύο πρωταγωνιστών, ούτε όμως χαχανίζουν αβασάνιστα ενώπιόν τους. Φλυαρούν ωστόσο και αναλώνονται σε περιττά καμώματα κι εξω-κειμενικά σχόλια (όπως οι αστεϊσμοί με γνωστές φίρμες ουίσκι και καρτούν), τα οποία προέκυψαν, φαντάζομαι, την ώρα του αυτοσχεδιασμού. Αρκετά ευφάνταστα επεισοδιακά σημεία (όπως οι κωμικοί μορφασμοί της παραμάνας, συνδυασμός Monty Python κι επιθεώρησης) κερδίζουν έδαφος και σκορπούν άφθονο γέλιο, λειτουργώντας όμως εντέλει ανισοβαρώς σε σχέση με τις κατεξοχήν σαιξπηρικές σκηνές.
Παρά το σκόρπισμα σε τέτοιες μικρές ιδέες και στους ιλιγγιώδεις ρυθμούς εκφοράς του λόγου, που στοιχίζουν ανά σημεία την απώλεια του νοήματος, η παράστασή τους κυοφορεί εντός της τη μεγάλη ιδέα του θεάτρου ως παιγνίου. Με τη χάρη του πλανόδιου μίμου, την τρέλα του μπουφόνου, το σαρκασμό του γελωτοποιού, τις ακροβασίες του τσιρκολάνου και τη χειρονομιακή/σωματική γλώσσα του περφόρμερ, η Αθηνά Μουστάκα και ο Κωνσταντίνος Μπιμπής επιδίδονται σε ένα ξέφρενο θεατρικό παιχνίδι αλλάζοντας ρόλους τόσο συχνά όσο και καπέλα. Σταθερός συνοδός τους ο «τροβαδούρος» Κώστας Γάκης και οι αδιάκοπες –γι’ αυτό και σε κάποια σημεία κουραστικές– μελωδίες του (από μελοποιημένη Σαπφώ μέχρι μαδριγάλια, μαντινάδες, σκα και ραπ!).
Ένα καραβόπανο με πέντε ανοίγματα αρκεί για να μας δείξει το παλάτι των Καπουλέτων κι ένα κομμάτι νάιλον εμπεριέχει τη σύμβαση της ομίχλης, ένα ρολό χαρτί υγείας γίνεται μονόκλ και λίγη ασημόσκονη μυσταγωγικό εφέ. Ένα αντίστοιχο κολάζ ειδών και υφών διατρέχει τις ερμηνείες και τη σκηνοθετική ματιά, σε ένα αχαλίνωτο φλερτ με τη μουσική κωμωδία, το καμπαρέ και τη σάτιρα, αποτίνοντας φόρο τιμής τόσο στο λαϊκό γκελ του μπουλουκτζή όσο και στο μεταμοντέρνο συνονθύλευμα. Όπως όμως ο κινηματογραφιστής Μπαζ Λούρμαν στην ταινία «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» (1996) ενστερνίζεται αρχικά τα στιλ του σπαγκέτι γουέστερν και του ροκ μιούζικαλ και σταδιακά τα εγκαταλείπει υπό το δυσοίωνο φέγγος του έρωτα/θανάτου της νιότης, έτσι κι εδώ όλα τελειώνουν μες στον τραγικό απόηχο της απορίας της Ιουλιέτας: «Η μόνη μου αγάπη του μίσους να ’ναι γόνος;»
ΘΗΣΕΙΟΝ - ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ Τουρναβίτου 7, Ψυρρή, 2103255444. Διάρκεια: 100΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο
Δύο νέοι ηθοποιοί αναλαμβάνουν να αναμετρηθούν με το γνωστό κείμενο του Σαίξπηρ παίζοντας όλους τους ρόλους σε ένα τρελό παιχνίδι μεταμορφώσεων