Πάτροκλος Σκαφίδας©
Ήταν ο Άντι Γουόρχολ καλλιτεχνικά ιδιοφυής ή υπερεκτιμημένος;
Είμαι ο τελευταίος που θα μπορούσα να αποκαλέσω τον Γουόρχολ υπερεκτιμημένο, στην παρούσα τουλάχιστον φάση της ζωής μου, καθώς τους τελευταίους εννιά μήνες εμπνέομαι αδιάλειπτα από αυτόν. Σχεδόν σαράντα χρόνια μετά το θάνατό του, συζητάμε ακόμη για την τέχνη, τη ζωή και τις ιδέες του, κατόρθωμα όχι εύκολο για κάποιον υπερεκτιμημένο. Όπως και να ’χει, αποφεύγω τέτοιους χαρακτηρισμούς, καθώς έχω ήδη πολλά ερωτήματα για τη διάρκεια του δικού μου καλλιτεχνικού αποτυπώματος, ενώ είμαι ακόμη εν ζωή. Όσο για το αν ο Γουόρχολ ήταν ιδιοφυΐα, η απάντηση είναι καταφατική και ενθουσιώδης. Το μεγαλύτερο έργο τέχνης του ήταν ο ίδιος του ο εαυτός. Ο τρόπος που δόμησε την περσόνα και τη δημόσια εικόνα του τον έκανε να είναι ένας αιώνιος περφόρμερ, ένα διαρκές έργο τέχνης που έθετε ερωτήματα περί μύθου και αλήθειας, ουσίας και εντυπώσεων, δόξας και παροδικότητας. Καθρέφτισε με την τέχνη του τους πιο μύχιους φόβους της εποχής του, αντιπροσωπεύοντας ένα είδος τέχνης σύμφωνα με το οποίο ο ίδιος ο καλλιτέχνης είναι η τέχνη του. Δεν ήταν απλώς ιδιοφυής, αλλά προφητικός, επιδραστικός και βαθιά πρωτοπόρος.
Ποιες σημαντικές στιγμές της ζωής του αποκαλύπτει το έργο;
Η παράσταση διατρέχει τους σημαντικότερους σταθμούς στην καλλιτεχνική πορεία του. Από την επαρχία της Πενσυλβανίας όπου γεννήθηκε και το χώρο της διαφήμισης όπου δραστηριοποιήθηκε στην αρχή της καριέρας του μέχρι την ίδρυση του Factory, του περίφημου στούντιό του, τους πίνακες που τον καθιέρωσαν ως πρωτεργάτη της pop art, τις πρωτοφανείς καινοτομίες που έφερε στην τέχνη του, τις ταινίες του, την έκδοση του περιοδικού του, την αποθέωσή του από τον κοσμικό κύκλο της Νέας Υόρκης και ολόκληρου του κόσμου. Παράλληλα, η παράσταση εστιάζει σε νευραλγικά σημεία της προσωπικής του ζωής, όπως τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, οι καθοριστικοί έρωτες, η απόπειρα δολοφονίας του και η ταπείνωση που βίωσε όταν μια μέρα αποδομήθηκε δημόσια η εικόνα που με τόσο κόπο έχτιζε.
Ποια είναι η σκηνοθετική προσέγγιση;
Η παράσταση τοποθετεί τον Γουόρχολ στο ατελιέ του, να εξομολογείται δημόσια όλα τα πεδία της ζωής του που θεωρεί ότι έχουν ενδιαφέρον να ακουστούν. Η συνθήκη αυτή υπηρετείται με μια σειρά από σκηνικούς κώδικες, όπως το ευφυές χιούμορ ή το οπτικοακουστικό ζωντάνεμα των έργων του και των ανθρώπων που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή του. Ο σημαντικότερος ωστόσο σκηνοθετικός κώδικας της παράστασης είναι η αποδοχή των αντιφάσεων του Γουόρχολ και ο μεθοδικός προσανατολισμός στη ρήξη της περσόνας του. Εκεί δηλαδή που φαίνεται ο πραγματικός Warhol, πέρα από το μύθο και την εικόνα, εκεί που αποκαλύπτεται η ευάλωτη, ανώριμη, ανεπεξέργαστη, ελαττωματική και μοναχική πλευρά του.
Πώς βιώνεις τη σκηνική συνάντηση με ένα είδωλο;
Η συνάντηση με ένα είδωλο είναι πάντα γοητευτική στη σκηνική της απόδοση, γιατί ικανοποιεί μεγάλο μέρος της περιέργειάς μας να μάθουμε λεπτομέρειες της ζωής των προσώπων που θαυμάζουμε. Ποιους ερωτεύτηκαν, με ποιους υγκρούστηκαν, πώς μετατοπίστηκαν στην πορεία της εξέλιξής τους, με τι σπουδαία επιτεύγματα καταπιάστηκαν και ούτω καθ’ εξής. Ωστόσο, αυτό που κάνει κατά τη γνώμη μου ενδιαφέρουσα μια τέτοια σκηνική συνάντηση είναι όταν αποτελεί αφορμή να μιλήσεις όχι μόνο για την ιστορία των ανθρώπων, αλλά και για την ιστορία των ιδεών, να πραγματευτείς μεγάλα ανθρώπινα ζητήματα που στις ρίζες τους ακουμπούν και τις δικές σου ρίζες – όταν η βιογραφία ενός ειδώλου υψώνεται πάνω από την κυριολεξία της ζωής και μιλά για κάτι πολύ πιο μεγάλο.
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Andy
Η θρυλική προσωπικότητα του βασιλιά της pop art, Άντι Γουόρχολ, ζωντανεύει μέσα από έναν βιογραφικό μονόλογο για τα πάθη, τις εμμονές, τα όνειρα, αλλά και τις ματαιώσεις ενός τραυματικού παρελθόντος.
