Ο καταξιωμένος ηθοποιός μιλά με πάθος για το έργο «Κάθε Τρίτη με τον Μόρι», στο οποίο πρωταγωνιστεί στο Ιλίσια-Βολανάκη, αλλά και για την πίστη του στο καινούργιο.
Φέτος εμπιστευτήκατε έναν νέο σκηνοθέτη, τον Νικορέστη Χανιωτάκη. Κάτι αλλάζει στις επιλογές σας;
Οι κώδικες αλλάζουν σε κάθε εποχή κι επειδή το θέατρο είναι παιδί της εποχής του, πρέπει να μιλάει τη γλώσσα της. Η αισθητική ενός νέου σε βοηθάει να καταλάβεις τι έχει τελειώσει, τι δεν λειτουργεί θεατρικά. Ο νέος πρέπει να πατάει στο παρελθόν, να έχει γνώση και να σέβεται αυτό που έχει προηγηθεί· και, αν έχει τη μαγκιά, να το ξεπερνά και να προτείνει κάτι καινούργιο. Ο παλιός θα το καταλάβει αυτό και θα υποκλιθεί.
«Ο καλλιτέχνης πάνω στη σκηνή δεν έχει κάποιο συμφέρον. Όσο πιο αληθινός είναι τόσο πιο μεγάλος κι επαινετός γίνεται. Γι’ αυτό το χειροκρότημα δεν είναι πάντα ματαιοδοξία.»
Τι σηματοδοτεί για εσάς το συγκεκριμένο έργο;
Ο άνθρωπος σε μια ώριμη ηλικία, πνευματική και ψυχική, μαζεύει κάποια πράγματα από τη ζωή του και από την τέχνη του εν προκειμένω. Σκέφτηκα ότι είναι καιρός να κάνουμε έναν απολογισμό... Και τι καλύτερο γι’ αυτό από μια παράσταση; Επιπλέον το συγκεκριμένο έργο γυμνάζει την ευαισθησία των θεατών. Το συναίσθημα πρέπει να γυμνάζεται, αυτό μας κάνει διορατικούς.
Εγώ το κάνω και στη ζωή μου αυτό καθόλου επιτηδευμένα. Γι' αυτό και μπορώ και γεμίζω με χυμούς τον εγκέφαλο, με ενδορφίνες. Για όλα αυτά που διαβάζω κατά καιρούς, για το χαμόγελο, για τον καλό ψυχισμό, για τις συμπεριφορές λέω πόσο τυχερός είμαι που τα έχω από χαρακτήρα. Νομίζω ότι τα πήρα και από τους γονείς μου γιατί έτσι τους θυμάμαι. Οι άνθρωποι πρέπει να είναι και λίγο τυχεροί στη ζωή τους να πέσουν στο κατάλληλο πηγάδι με τα γονίδια γιατί κάθε πηγάδι έχει διαφορετικά γονίδια. Είμαι άνθρωπος που πάντα σκέφτεται με την καρδιά και αισθάνεται με το μυαλό.
Ταυτίζεστε με τον ήρωα που ερμηνεύετε;
Ο Μόρι είναι ένας καθηγητής γεμάτος συναίσθημα, βαδίζει προς το τέλος της ζωής του και παίρνει χαρά από τη σχέση που έχει αναπτύξει με έναν φοιτητή του. Ήταν υπαρκτό πρόσωπο, αλλά εγώ έφτιαξα έναν Μόρι με το μυαλό μου, με την ψυχή και με το συναίσθημα. Στον Μόρι έχω βρει όλα αυτά που μάζεψα από τη ζωή και την τέχνη μου. Δεν ήθελα να μιμηθώ την εικόνα του, ήθελα να φτιάξω έναν θεατρικό χαρακτήρα και να τον βασίσω στη δική μου αλήθεια.
Η αγωνία μου πάντα είναι αν αυτή η κατασκευή ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Διότι όσο «ψεύτικη» κι αν είναι μέσα στο θέατρο η κατασκευή, το «ψέμα» είναι ο ναός της αλήθειας. Είναι εκπληκτικό το πώς αυτό το «ψέμα» το κάνεις αλήθεια. Τόση αλήθεια δεν υπάρχει ούτε στη ζωή, επειδή εκεί επικρατεί η κοινωνική υποκρισία. Ο καλλιτέχνης πάνω στη σκηνή δεν έχει κάποιο συμφέρον. Όσο πιο αληθινός είναι τόσο πιο μεγάλος κι επαινετός γίνεται. Γι’ αυτό το χειροκρότημα δεν είναι πάντα ματαιοδοξία. Οι θεατές δεν μπορούν να μιλήσουν από την πλατεία και η φωνούλα που βγάζουν είναι το χειροκρότημα.
Ο Μιτς, ο ήρωας που ερμηνεύει ο Γιάννης Σαρακατσάνης, είναι πιο ορθολογιστής;
Δεν μπορεί να συγκινηθεί επειδή νομίζει ότι έτσι θα γίνει πιο αδύναμος. Αυτή η σκέψη ακουμπά στη θεωρία των γιάπηδων. Γι’ αυτούς πρέπει να είσαι κίλερ, ψυχρός, πρέπει να κοιτάζεις μόνο νούμερα. Τι να κάνεις όμως το χρυσάφι όλου του κόσμου αν δεν υπάρχει ο άνθρωπος; Διάβαζα πως ο επόμενος πόλεμος θα είναι ανάμεσα στα ρομπότ και στον άνθρωπο. Το θεωρώ μεγάλη ξεφτίλα για τον άνθρωπο, που είναι το τελειότερο ον σε αυτό το σύμπαν. Τι όμορφο πράγμα που είναι ο άνθρωπος, η φύση η ίδια...
Περισσότερες πληροφορίες
Κάθε Τρίτη με τον Μόρι
Η πραγματική ιστορία του καθηγητή κοινωνιολογίας Μόρι Σουόρτζ, που σε μια κρίσιμη στιγμή υπαρξιακής αναζήτησης κατάφερε να αφυπνίσει τον μαθητή του αλλά κι εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.
