Όλο και περισσότεροι νέοι ηθοποιοί δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους στη σκηνοθεσία. Τέτοια περίπτωση είναι ο τριαντάχρονος Στέφανος Παπατρέχας, ηθοποιός στο «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» και σκηνοθέτης της «Φροσύνης».
Πότε είδες για πρώτη φορά θέατρο;
Οι γονείς μου - κυρίως η μητέρα μου - μας πήγαινε πολύ συχνά θέατρο από πολύ μικρούς, εμένα και τον αδερφό μου. Έχω δει πολύ θέατρο δηλαδή! Η πρώτη παράσταση για ενηλίκους που είδα και θυμάμαι ως πρώτη είναι οι «Όρνιθες» του Κουν που παίχτηκαν επετειακά το ‘97 (ήμουν οκτώ χρονών). Είχα εκστασιαστεί! Άκουγα μετά το σιντί της μουσικής του Χατζιδάκι ξανά και ξανά.
Με ποιον από τους ήρωες που έχεις ερμηνεύσει αισθάνθηκες να ταυτίζεσαι;
Δεν ξέρω αν ταυτίστηκα με κάποιον ρόλο, σίγουρα όμως ανέπτυξα ιδιαίτερη σχέση με κάποιους. Ένας από αυτούς ήταν ο Κατούριαν από τον «Πουπουλένιο» του Martin Mc Donagh. Επίσης ο ρόλος του πρωταγωνιστή χωρίς όνομα από την «Υγρασία στους τοίχους» του Αναστάση Πινακουλάκη. Και οι δυο ρόλοι είναι πολύ κόντρα σε εμένα: είναι και οι δύο σκληροί, κυνικοί και απόλυτοι. Ταυτόχρονα, όμως, έχουμε και κάτι κοινό: είναι πολύ παθιασμένοι με όσα αγαπούν και πιστεύουν.
Ποια παράσταση έχεις ζηλέψει;
Έχω ζηλέψει πολύ τους «Βρικόλακες» του Ίψεν σε σκηνοθεσία του Αντώνη Αντύπα. Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος ήταν αποκαλυπτικός κατά τη γνώμη μου στο ρόλο του Όσβαλντ. Την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή, τη «Δίκη του Κ.» σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, το «Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα» του Πιραντέλλο σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου. Σίγουρα ξεχνάω αρκετές.
Τι σου έδωσε την αφορμή να θέλεις να γράψεις και να σκηνοθετήσεις μια παράσταση για την κυρά Φροσύνη;
Την αφορμή την έδωσε ένας φίλος και συνάδελφος που είναι από τα Ιωάννινα, ο Βασίλης Κονταξής. Μου πρότεινε, λοιπόν, να γράψω κάτι πάνω σε αυτό το ιστορικό πρόσωπο. Αρχικά δεν είχα τρομερή όρεξη. Ωστόσο όταν πήγα φαντάρος, άρχισαν να μου έρχονται διάφορες εικόνες, σκέψεις, ιδέες. Τις σημείωνα σιγά-σιγά στο κινητό μου και άρχισα να μελετάω όσα έχουν γραφτεί για την Κυρά-Φροσύνη. Με γοήτευσε απίστευτα το πρόσωπο αυτό και το πόσα επίπεδα υπάρχουν σε αυτή την ιστορία: έρωτας, θάνατος, οικογένεια, γάμος, κοινωνία, ελευθερία.
Το έργο ολοκληρώθηκε και ήρθε μετά ο Λάζαρος Βαρτάνης, η Σύνθια Μπατσή και μαζί αρχίσαμε να κάνουμε όνειρα. Οι καταπληκτικές μουσικές της Σίσσυς Βλαχογιάννη, οι μαγικοί φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου, τα υπέροχα σκηνικά και κοστούμια της Έλλης Εμπεδοκλή και η πολύτιμη βοήθεια του Αλεξάνδρου Καναβού έκαναν αυτό το όνειρο πραγματικότητα. Είμαι ευτυχισμένος και ευγνώμων!
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου;
Με τρομάζει η μοναξιά. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που τους αρέσει να περνούν πολύ χρόνο μόνοι και αυτός είναι ο λόγος που το γράψιμο είναι δύσκολη διαδικασία, αφού απαιτεί πολλές ώρες μοναχικότητας. Επίσης με φοβίζει το ενδεχόμενο να μην έχω τα εφόδια και τις προδιαγραφές να εκπληρώσω τα όνειρά μου.
Ποιο έργο θα ήθελες να σκηνοθετήσεις και δεν το έχεις κάνει ακόμα;
Θα ήθελα πολύ να σκηνοθετήσω Ίψεν όπως και σύγχρονα κείμενα, αλλά και βιβλία που μου αρέσουν και πιστεύω πως θα ήταν πολύ ωραία σε μορφή παράστασης. Πιο πολύ, παρόλα αυτά, με κινητοποιούν οι άνθρωποι, οι συνεργάτες σε μία παράσταση.
Με ποια επίθετα θα χαρακτήριζες το ελληνικό θέατρο;
Είναι μία δύσκολη ερώτηση. Νομίζω ποικιλόμορφο. Με την καλή έννοια, όμως, γιατί παίζονται πολλές παραστάσεις κάθε χρόνο και υπάρχει η δυνατότητα να δει κανείς ό,τι θέλει. Με αυτήν την έννοια το ελληνικό θέατρο είναι, πιστεύω, ζωντανό, δε μένει στάσιμο, εξελίσσεται. Φυσικά, υπάρχει και πολύ κακό θέατρο, αλλά είναι φυσικό όταν υπάρχει ποσότητα να μην είναι όλα καλά. Ωστόσο όσο περισσότερες παραστάσεις παίζονται, τόσο πιο πιθανό είναι να δούμε κάτι καλό.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σου;
Τελειώνουν οι παραστάσεις με το «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μαυρίκιου, μία υπέροχη δουλειά από κάθε άποψη, την οποία απολαμβάνω! Ξεκινάει η «Φροσύνη» την οποία έγραψα και συν-σκηνοθετώ με τον Λάζαρο Βαρτάνη στο Θέατρο Άβατον για οκτώ Τετάρτες. Από 28/2 αρχίζουμε στο Faust κάθε Πέμπτη το «Έλα να παίξουμε» της Γεωργίας Πιερρουτσάκου, με την οποία παίζουμε μαζί και συν-σκηνοθετεί με τον Λάζαρο. Είναι μία γεμάτη χρονιά καλλιτεχνικά και η «Φροσύνη» αποτελεί ένα βασικό κομμάτι της, διότι είναι για μένα ένα προσωπικό στοίχημα. Με την πρώτη παράσταση κάνω μία αναδρομή από την πρώτη μου σημείωση, τις πρώτες συζητήσεις, τις πρώτες πρόβες μέχρι τώρα και νιώθω ενθουσιασμό και περηφάνια. Ελπίζω και η πορεία της παράστασης να είναι το ίδιο όμορφη.
Περισσότερες πληροφορίες
Απόψε αυτοσχεδιάζουμε
Mια παράσταση-ύμνος στο θέατρο και στους ανθρώπους του, που συνδυάζει τη δραματουργία του Πιραντέλο με την πρωτότυπη μουσική του Χατζιδάκι, αποτυπώνοντας την εκρηκτική σχέση ανάμεσα στον δημιουργό και στο δημιούργημά του.
Φροσύνη
Μια ηθοποιός καλείται, στο πλαίσιο ενός αυτοσχεδιασμού, να ετοιμάσει ένα μονόλογο πάνω στο ιστορικό πρόσωπο της κυρα-Φροσύνης.
