Μια παράσταση «θεάτρου εν θεάτρω», που εκτυλίσσεται τόσο εντός όσο κι εκτός σκηνής, θα δούμε στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου. Υπάρχει μια ιδιαίτερη σύνδεση ανάμεσα σε εκείνον, στο Εθνικό και στον Πιραντέλο, καθώς τα περισσότερα ανεβάσματα έργων του Ιταλού νομπελίστα στην πρώτη σκηνή της χώρας φέρουν τη δική του υπογραφή.
Τώρα, στην έβδομη συνεργασία του με το Εθνικό, θα παρουσιάσει ένα έργο που εισέρχεται στον πυρήνα του θεάτρου, το «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» (από 17/11). Ο Πιραντέλο δεν αφήνει τίποτε όρθιο σε αυτό, σατιρίζει τους πάντες – τις σκηνοθετικές προθέσεις και τη νοοτροπία, τις υπερβολικές εξάρσεις των ηθοποιών αλλά και τη ναρκισσιστική διάθεσή τους να κυριαρχήσουν επί σκηνής.
Η υπόθεση είναι απλή: ένας θίασος, με επικεφαλής έναν φιλόδοξο διευθυντή/σκηνοθέτη, προσπαθεί να δημιουργήσει ένα θεατρικό με βάση τη νουβέλα του Πιραντέλο «Λεονόρα, αντίο!» (1910), εφαρμόζοντας ταυτόχρονα τις αντιλήψεις του περί θεάτρου. Οι ηθοποιοί όμως ταυτίζονται τόσο πολύ με τους ρόλους, ώστε στο τέλος, αγανακτισμένοι από τις παρεμβάσεις του σκηνοθέτη, τον διώχνουν και μένουν μόνοι, να «ζήσουν» τους ρόλους τους χωρίς μέτρο, με όλη την υπερβολή και την ζήλια που κάνει την εμφάνισή της.
Το έργο πρωτανέβηκε στη χώρα μας το 1961, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυράτ, με πρωταγωνιστές τον ίδιο και τη Βούλα Ζουμπουλάκη αλλά και την υποβλητική μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Αυτές τις αριστουργηματικές μελωδίες χρησιμοποιεί και ο Δημήτρης Μαυρίκιος στην παράστασή του, η οποία έχει ένα εξαιρετικό καστ που ενώνει την παλιά με τη νέα γενιά πρωταγωνιστών: Κωνσταντίνος Αρνόκουρος, Μαρία Βαρδάκα, Αλέξανδρος Βάρθης, Γιάννης Βογιατζής, Δημήτρης Κακαβούλας, Δημήτρης Μαυρίκιος, Γιώργος Μπένος, Ράνια Οικονομίδου, Εύα Οικονόμου-Βαμβακά, Στέφανος Παπατρέχας, Γιούλικα Σκαφιδά, Νεκτάριος Φαρμάκης και Λυδία Φωτοπούλου.
© φωτογραφιών: Patroklos Skafidas
Περισσότερες πληροφορίες
Απόψε αυτοσχεδιάζουμε
Mια παράσταση-ύμνος στο θέατρο και στους ανθρώπους του, που συνδυάζει τη δραματουργία του Πιραντέλο με την πρωτότυπη μουσική του Χατζιδάκι, αποτυπώνοντας την εκρηκτική σχέση ανάμεσα στον δημιουργό και στο δημιούργημά του.