7 + 7 ερμηνείες που θα θυμόμαστε από το 2017

Το 2017 ρίχνει αυλαία σε λίγες μέρες και το νέο έτος είναι έτοιμο να κάνει πρεμιέρα. Λαμπερή ή όχι αυτό μένει να φανεί…Λίγο πριν την εκπνοή της νέας χρονιάς κάνουμε έναν μικρό απολογισμό και θυμόμαστε κάποιες ερμηνείες που μας καθήλωσαν τη χρονιά που φεύγει…Εφτά γυναικείοι και εφτά ανδρικοί ρόλοι από το 2017.

Καρυοφυλλιά Καραμπέτη – Πλατεία Ηρώων και Πέρσες

Το κύκνειο άσμα του Αυστριακού Τόμας Μπέρνχαρντ, την «Πλατεία Ηρώων» σκηνοθέτησε εμπνευσμένα ο Δημήτρης Καραντζάς. Στο ρόλο της κυρίας Τσίτερ είχαμε την ευλογία να απολαύσουμε την σπουδαία Καρυοφυλλιά Καραμπέτη. Η ηθοποιός υποδύθηκε την αφοσιωμένη οικονόμο του καθηγητή Γιόζεφ Σούστερ που είχε αυτοκτονήσει. Μια ερμηνεία κομψοτέχνημα, προσεγμένη στην παραμικρή λεπτομέρεια. Η σχέση λατρείας με το κοστούμι, ο ψυχαναγκαστικός τρόπος που σιδερώνει τα πουκάμισα, αλλά και το βλέμμα της στο δεύτερο μέρος ήταν υποκριτικά διαμαντάκια. Νομίζω μία από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας της. Και εκεί που λες τα έχω δει όλα από αυτή την ηθοποιό έρχονται το καλοκαίρι οι εκπληκτικοί «Πέρσες» του Άρη Μπινιάρη που με την Αττόσα της και το δερβίσκο στροβίλισμα που κράτησε τουλάχιστον δέκα λεπτά(!) αλλά και τη μεστή και ουσιαστική παρουσία της σ΄ όλη την παράσταση σε καθηλώνει και πάλι. Για τον «Γλάρο» δεν θα γράφω τώρα εμπίπτεί σ’ αφιέρωμα άλλης χρονιάς..

Δέσποινα Μπεμπεδέλη – Φιλιώ Χαϊδεμένου

Η Δέσποινα Μπεμπεδέλη, δέκα χρόνια μετά το «Μάνα Κουράγιο» επέστρεψε στην Αθήνα για να μας θυμίσει πόσο σπουδαία ηθοποιός είναι και μας καθήλωσε με μια συγκλονιστική ερμηνεία. Αξίζει να παρακολουθήσει κανείς ακόμα και τα δάχτυλά της την ώρα που είναι στη σκηνή. Η ηθοποιός μέσα από ένα συναρπαστικό ταξίδι στο παρελθόν με όχημα τις ανεξίτηλες μνήμες της Φιλιώς μας συγκίνησε βαθύτατα και μας σύστησε μια γυναίκα-σύμβολο, που έζησε 108 χρόνια παρά τις απίστευτες δυσκολίες που αντιμετώπισε. Μια ζωή-νίκη στο παράλογο του πολέμου. Η Φιλιώ Χαϊδεμένου γεννήθηκε το 1899 στα Βουρλά της Μικράς Ασίας. Το 1922, με το διωγμό, έχασε αδέρφια και πατέρα, ενώ η ίδια μαζί με τη μητέρα της κατάφερε να φτάσει Ελλάδα, όπου πέρασε την υπόλοιπη ζωή της. Θα κουβαλάω για καιρό την ιστορία με τα σκουλαρίκια. Την παράσταση σκηνοθέτησε ο Βασίλης Ευταξόπουλος και έντυσε με τη μαγική φωνή του ο Ζαχαρίας Καρούνης.

Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου- Ήταν όλοι τους παιδιά μου

Στο κλασικό αριστούργημα «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» του Άρθουρ Μίλερ που σκηνοθέτησε εξαιρετικά ο Γιάννης Μόσχος, στο Θέατρο Εμπορικόν, η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου μας χαρίζει μια σπάνια ευαισθησίας ερμηνεία. Ως Κέιτ Κέλλερ είναι αφοπλιστική στη λιτότητά της, μετατρέπεται σε μια σπαρακτική μάνα που είναι αδύνατον να σε αφήσει ασυγκίνητο. Μέσα από τα μάτια της βλέπεις το όνειρο που είδε το προηγούμενο βράδυ και συμπάσχεις με τον εφιάλτη της.

Μαρία Πρωτόπαππα – Αύγουστος

Ο «Αύγουστος» είναι μια παράσταση πρωταγωνιστών, όπου ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης με τη σκηνοθεσία του πέτυχε το πιο σημαντικό: οι πρωταγωνιστές να γίνουν και καλοί συμπαίκτες. Εδώ έγιναν σπουδαίοι. Τα μπαλάκια πάνε και έρχονται με μοναδικό ρυθμό! Έτσι στο έργο του Τρέισι Λετς απολαμβάνουμε ερμηνείες σε μια παράσταση συνόλου. Από τις γυναίκες ξεχώρισα την Μαρία Πρωτόπαπα. Άμα τη εμφανίσει με την ιστορία με τα παπαγαλάκια δίνει άλλο ρυθμό στην παράσταση. Ως πρωτότοκη κόρη της οικογένειας εντυπωσιάζει με τον τρόπο που διαχειρίζεται τις εναλλαγές του κωμικού και του δραματικού στοιχείου και αποδεικνύει για μια ακόμα φορά πόσο σπουδαία ηθοποιός είναι.

Ναταλία Τσαλίκη Φλόρενς Φόστερ Τζέκινς – Ενθύμιο

Στο «Ενθύμιο» η Ναταλία Τσαλίκη έκανε ένα μικρό υποκριτικό άθλο!Χαρίζοντας μας μια απολαυστική ερμηνεία σε μια παράσταση διαμάντι που σκηνοθέτησε ο Γιάννος Περλέγκας μετά τον υπέροχο «Αδαή και Παράφρονα». Ένα έργο -ύμνος στην ανθρώπινη θέληση. Η Ναταλία Τσαλίκη κατάφερε να με κάνει να ξεχάσω την σπουδαιότερη ηθοποιό του πλανήτη, την Μέριλ Στριπ, την οποία είχα παρακολουθήσει λίγους μήνες πριν στην ομώνυμη ταινία «Florence: Φάλτσο Σοπράνο» του Στίβεν Φρίαρς. Θα μου πείτε, τι συγκρίνεις; Φυσικά και δεν υπάρχει σύγκριση μεγάλης οθόνης και σκηνής, αλλά ήταν η πρώτη μου σκέψη και νομίζω τα λέει όλα… Συγχαρητήρια αξίζουν και στον μοναδικό της παρτενέρ στον Προμηθέα Αλειφερόπουλο.

Ιωάννα Μαυρέα -Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα

Μας τσάκισε η Ιωάννα Μαυρέα σ’ αυτή την πραγματικά συγκλονιστική παράσταση του Νίκου Μαστοράκη πάνω στο υπέροχο κείμενο του Ζοέλ Πομερά που οι ιστορίες του δεν μπορούν να μη σε συγκινήσουν γιατί μιλούν για την αγάπη! Η ηθοποιός είναι συναρπαστική ως γυναίκα που κάποτε αγαπήθηκε πολύ, αλλά τώρα πια είναι κλεισμένη σε ίδρυμα και δεν θυμάται τον σύζυγό της (Κλέων Γρηγοριάδη). Αυτή η ιστορία δίνει και το τίτλο της παράσταση και σε κάνει να βουρκώνεις, όχι μόνο όταν την παρακολουθείς, αλλά και στην ανάμνησή της.

Στην παράσταση τη βλέπουμε και σ’ άλλους ρόλους στις σπονδυλωτές σκηνές και σ’ όλες μας πείθει απόλυτα. Στο αφιέρωμα θα μπορούσε άνετα κανείς να προσθέσει όλες τις κυρίες που πρωταγωνίστησαν στην «Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα» τις αναφέρω ονομαστικά γιατί ήταν εκπληκτικές και οι περισσότερες συνεχίζουν στην «Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα (ΙΙ)» Κωνσταντίνα Τάκαλου, Κατερίνα Λυπηρίδου, Μαρία Καλλιμάνη (φέτος στη «Καινούργια Σελίδα»), Χριστίνα Παπατριανταφύλλου και Ανθή Σαββάκη (φέτος στο «Μαυροπούλι»).

Αγορίτσα Οικονόμου- Η Δύναμη του Σκότους

Η Ματριόνα της Αγορίτσας Οικονόμου στη «Δύναμη του σκότους» του Λέοντος Τολστόι που σκηνοθέτησε η Ελένη Σκότη έκλεψε την παράσταση. Ως μια αδίστακτη μάνα που έσπρωξε τον γιο της της Νικήτα (Γιώργο Παπαγεωργίου) στην αγκαλιά της Ανίσα (Πέγκυ Τρικαλιώτη) χωρίς καμία ηθική αναστολή. Τον οδήγησε ακόμα και στη δολοφονία του ίδιου της του εγγονού. Το χρήμα ήταν ο θεός της και αυτό ήταν το κυριότερο έγκλημά της, ότι στο βωμό του θυσίασε όλες τις αξίες της. Μια γυναίκα παντρεμένη με έναν άνθρωπο που δεν αγάπησε ποτέ, ήταν βαθύτατα ερωτευμένη με το γιο της, τον οποίο βύθισε στο σκοτάδι για να πετύχει τις φιλοδοξίες της, βλέποντάς τον πλούσιο.

Βασίλης Παπαβασιλείου -Relax Minotis

Ο φιλόσοφος του θεάτρου μας, Βασίλης Παπαβασιλείου, έγραψε και αυτοσκηνοθετήθηκε σ’ ένα ιδιοφυές, πυκνών νοημάτων κείμενο στο «Relax Mynotis», όπου παράλληλα κατάφερε να σαρώσει τη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης στη Φρυνίχου με μια ερμηνεία που ισορροπούσε μοναδικά στο πικρό γέλιο της κωμωδίας και στο δράμα της ίδιας της ζωής. Ο ίδιος στο ρόλο του Αλέξη Μινωτή ήταν καθηλωτικός. Δεν θα ξεχάσω τα βήματα από το τραπέζι μέχρι το ανάκλιντρο…Ζωντανά στα μάτια μου για καιρό. Δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο συμπαίκτη από τον Γιάννο Περλέγκα, η χημεία τους ήταν ζηλευτή.

Αργύρης Πανταζάρας – 1984 και Amors

Μ’ αυτό τον ρόλο επιβεβαιώνεται απόλυτα γιατί το επάγγελμα του ηθοποιού επιβάλλεται να ενταχθεί στα «βαρέα και ανθυγιεινά». Και τι δεν πέρασε ο Αργύρης Πανταζάρας στο «1984» που σκηνοθέτησε πέρσι η Κατερίνα Ευαγγελάτου;
Τη θέση αυτή όμως δεν την «κερδίζει» για τα βασανιστήρια που επιβλήθηκαν επί σκηνής αλλά για την ουσιαστική του ερμηνεία στο έργο του Τζωρτζ Όργουελ. Ο ηθοποιός ήταν 100% παρών στη σκηνή κάθε λεπτό, δόμησε έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα και διάνθισε την ερμηνεία του με λεπτομέρειες που δεν μπορούσες να μην προσέξεις…Πώς τα δάχτυλά του σφίγγουν το πλαστικό κουτάλι από αγωνία ή ζαρώνουν από φόβο τις πιτζάμες. Και μιας και μιλάμε για τον Αργύρη Πανταζάρα και το 2017 δεν μπορώ να μην κάνω μια μνεία στο «Amors» που μας παρουσίασε μαζί με τη Στεφανία Γουλιώτη στο Θέατρο του Λευτέρη Βογιατζή. Οι δύο τους κατάφεραν με τις μοναδικές τους ερμηνείες να μας θυμίσουν γιατί ο λόγος του Σαίξπηρ είναι πάντα διαχρονικός, ακόμα και σε κείμενα όπως τα σονέτα του.

Δημήτρης Καταλειφός – Ήταν όλοι τους παιδιά μου

Ο Δημήτρης Καταλειφός μας έχει συνηθίσει σε ερμηνείες επιπέδου. Έτσι και εδώ στην παράσταση του Γιάννη Μόσχου υποδύεται υπέροχα τον Τζο Κέλλερ, με απίστευτη εσωτερική ροή. Καταφέρνει όχι μόνο να απογειώσει το συγκλονιστικό μονόλογο του ήρωα, αλλά να κάνει ακόμα και τις καθημερινές στιγμές του να φαντάζουν απαράμιλλα γοητευτικές. Το δόσιμό του στον ήρωα του Μίλλερ ψυχή τε και σώματι καθιστά το συγκεκριμένο χαρακτήρα απίστευτα ρεαλιστικό και σου θυμίζει γιατί αγαπάς το θέατρο.

Αλέξανδρος Μυλωνάς - H Σονάτα του Κρόιτσερ

Τη σεζόν που μας πέρασε έπαιξε σε πέντε παραστάσεις ( «Αύγουστος», «Μαυροπούλι», «Μικρό Σχολείο Μετά την Επιστροφή της Ιφιγένειας», «Η Σονάτα του Κρόιτσερ» «Μήδεια» ) και μας χάρισε εξαιρετικές στιγμές.Εκεί, όμως, που πραγματικά μας εντυπωσίασε ήταν στη «Σονάτα του Κρόιτσερ» στη νουβέλα του Λέοντος Τολστόι που είδαμε στο Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία της Μαίρης Ξανθοπουλίδου.
Μέσα σ’ ένα βαγόνι τρένου, ο πρωταγωνιστής αναπολούσε το παρελθόν. «Εμένα η μουσική με κατέστρεψε… Είχαν ξεκινήσει όλα τόσο σωστά»…και πράγματι με την μουσική και τα φαντάσματα του παρελθόντος έπαιζε σ’ όλη την παράσταση ο Αλέξανδρος Μυλωνάς. Σαρωτικός στη σκηνή, δεν άφηνε λέξη να πέσει κάτω. Απίστευτες συναισθηματικές μεταπτώσεις, υψηλού επιπέδου κορυφώσεις, εκφραστικά μέσα σε εγρήγορση. Ο ηθοποιός σ’ ένα ρεσιτάλ ερμηνείας, θεατρικό δωράκι του 2017.

Γιώργος Γάλλος – Μήδεια

Δεν είναι σ’ αυτή τη θέση γιατί ερμήνευσε γυναικείο ρόλο- όπως το έχει ξανακάνει στο παρελθόν με μεγάλη επιτυχία- είναι γιατί κατάφερε να δώσει στη Μήδεια του Ευριπίδη- Μίλερ- Παζολίνι αλα Καραντζά που παρακολουθήσα στη Μικρή Επίδαυρο -στη συνέχεια η παράσταση ανέβηκε και στο Πορεία -μια διάσταση καθολική.
Ο Γιώργος Γάλλος δεν ντύθηκε γυναίκα, με το ανάλογο κοστούμι, δε φώναξε, όπως έχεις στο μυαλό σου τη βάρβαρη Μήδεια, σου ψιθύρισε τον πόνο της και σε ανατρίχιασε. Η οργή συνήθως εκδηλώνεται με κραυγές, στην παράσταση του Δημήτρη Καραντζά τη θέση τους πήραν ενίοτε ακόμα και οι ψίθυροι. Το αποτέλεσμα καθηλωτικό, ευκαιρία μιας πολύπλευρης ερμηνείας της τραγωδία. Εξαιρετικοί και οι συμπρωταγωνιστές του Χρήστος Λούλης και ο Μιχάλης Σαράντης. Ακόμα ηχεί στα αυτιά μου το : «Θέλω τον κόσμο να κόψω στα δύο, να κατοικήσω στο κενό ανάμεσα εγώ, ούτε γυναίκα ούτε άνδρας…»

Σπύρος Παπαδόπουλος – Δείπνο Ηλιθίων

Ο Σπύρος Παπαδόπουλος επέλεξε τη γνωστή ιστορία του Γάλλου θεατρικού συγγραφέα Φρανσίς Βεμπέρ «Δείπνο ηλιθίων» («Le dîner de cons», 1998), διάσημη από τον κινηματογράφο, και σκηνοθέτησε μια απολαυστική παράσταση. Ο ίδιος σαρώνει τη σκηνή με τον ρόλο του αθώου Φρανσουά και δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του.
Αναδεικνύει ευφυέστατα τις κωμικοτραγικές καταστάσεις δημιουργώντας στο θεατή το αίσθημα της ταύτισης.
Παράλληλα, με την εμπειρία του στο είδος της κωμωδίας, δεν αφήνει ατάκα να πάει χαμένη – ακόμα και οι ηχογραφημένες που ακούγονται στα τηλεφωνήματα εκμαιεύουν το γέλιο της πλατείας. Όλα αυτά μπορεί να τα περιμένει κάποιος από μια δυνατή κωμωδία, αλλά αυτά που κάνουν, κατά την άποψή μου, τη συγκεκριμένη παράσταση να ξεχωρίζει είναι οι διαρκείς εναλλαγές, η σαφής ανάγνωση του κειμένου και μια υποβόσκουσα μελαγχολία που εξελίσσεται στο φινάλε σε μια από τις πιο συγκινητικές σκηνές που είδαμε λίγο πριν το φινάλε του έργου. «Ξέρω από πρώτο χέρι πώς είναι να πεθαίνει κανείς από έρωτα…» θα πει το θύμα στο θύτη του. Οι δυό τους είναι ένα απολαυστικό κωμικό ντουέτο, αφού και ο Πυγμαλίωνας Δαδακαρίδης έχει κάνει εκπληκτική δουλειά στον ρόλο του Πιέρ.

Φοίβος Ριμένας – Χαρτοπόλεμος

Στην παράσταση-έκπληξη της περσινής σεζόν στο «Χαρτοπόλεμο» του Βαγγέλη Ρωμνιού που σκηνοθέτησε μοναδικά ο Γιώργος Παλούμπης ανακαλύψαμε ένα από τα πιο λαμπερά και ταλαντούχα πρόσωπα της νέας γενιάς τον Φοίβο Ριμένα. Ο ηθοποιός κυριολεκτικά σάρωσε τη σκηνή ως πλασιέ, εντοπίσαμε μια γνήσια κωμική φλέβα και περιμένουμε πολλά στο μέλλον. Αίσθηση έκανε και το μικρό του πέρασμα από τη«Νίκη» που σκηνοθέτησε ο Σταμάτης Φασουλής στο «Θέατρον» του Νέου Ελληνικού Κόσμου.