Μια μουσικοθεατρική παράσταση που με πραγματικό όχημα τη συγκίνηση αφηγείται το ταξίδι μας στη ζωή, το όνειρο, την προσμονή, την ελπίδα με όπλο την ποίηση των τραγουδιών μας. Μια πραγματική και ουσιώδης ανθολογία, ένα απόσταγμα τέχνης των στιγμών που ζήσαμε και ζούμε.
Η σκηνή είναι ένας σταθμός τρένου και η ζωή, ο χρόνος που τρέχει, τα γεγονότα που γράφουν την ιστορία, οι εικόνες που μας διαμορφώνουν είναι σαν να περνούν δίπλα μας και προβάλλονται στη γιγαντοοθόνη του Παντελή Βούλγαρη. Στο σταθμό όλοι περιμένουν το τρένο των 9:05, που όμως όλο και καθυστερεί. Έτσι, μια ορχήστρα μουζικάντηδων βρίσκει χρόνο να προβάρει για μια ακόμα φορά τα τραγούδια της και ένας πάντα νέος να γράψει μια εκμυστηρευτική και αληθινή επιστολή στον πατέρα του. Έτσι, καθώς τρέχουν τα τραγούδια το ένα μετά το άλλο και όπως κατατίθενται οι σκέψεις, αυτές που πάντα θέλουμε να πούμε στα αγαπημένα μας πρόσωπα, αλλά ποτέ δεν βρίσκουμε το χρόνο, χτίζεται ξανά η ιστορία μέσα μας και έξω και τα βιώματα διαφυλάττουν την προσωπική τους αξία καθώς γίνονται γενικά.
Εδώ η συγκίνηση είναι το βασικό όχημα αυτής της παράστασης – και όχι το τρένο των 9:05. Αυτό το όχημα δημιουργείται από τα κείμενα και την παρουσία του Οδυσσέα Ιωάννου, τις ερμηνείες του Βασίλη Παπακωνσταντίνου και του Χρήστου Θηβαίου –αλλά και όλης της μουσικής τους παρέας– τη σκηνική / οπτική τοποθέτηση και αφήγηση των πραγμάτων από τον Παντελή Βούλγαρη και, φυσικά, από την εξαιρετική ανθολογία τραγουδιών που παρουσιάζουν τα παιδιά αυτά τα βράδια στο θέατρο Διάνα. Μια ανθολογία που μπορούμε να τη θεωρήσουμε βασική για τον πολιτισμό που φέρουμε. Από τον Χατζιδάκι, τον Θεοδωράκη, τον Ξαρχάκο μέχρι τις μέρες μας, μέσα από τον Μικρούτσικο, τον Άσιμο, τον Brassens ή ό,τι άλλο πιάνουμε τον νου μας να σιγοσφυρίζει. Είναι τα τραγούδια που προσδιορίζουν όλη μας την ύπαρξη και φτιάχνουν μία μία τις σκηνές της ζωής μας, σαν στιγμιότυπα που πάνω τους χτίζεται όλη η μνήμη που φέρουμε, δηλαδή η ιστορία μας. Eίναι η θεατρική και μουσική απόδοση όσων ζήσαμε και ζούμε, όσων ονειρευτήκαμε και ονειρευόμαστε, όσων αγαπήσαμε και αγαπάμε...
To «9:05» μοιάζει ιδανικός τρόπος παρουσίασης μιας συναυλίας ή ενός τέλεια αναπτυγμένου θεατρικού / ποιητικού αποστάγματος. Θα μπορούσε να αποτελέσει μοντέλο και για άλλες ανάλογες παραστάσεις – όμως δεν έχουν όλοι το ταλέντο που δίνει στο γράψιμο ο Οδυσσέας, ούτε τη μίνιμαλ ουσία του συναισθήματος που βγάζουν με πραγματικό unplugged ερμηνευτικό τρόπο ο Βασίλης και ο Χρήστος. Είναι πράγματα που μας αγγίζουν μοναδικά, προκαλούν vibes που γεμίζουν το χώρο και εξακολουθούν να μας συντροφεύουν και αφού βγούμε έξω.
ΔΙΑΝΑ Ιπποκράτους 7, 2103626596. Διάρκεια: 150΄.
Περισσότερες πληροφορίες
9:05 (εννέα και πέντε)
Η Ρ. Αντωνοπούλου αντικαθιστά τον Χρ. Θηβαίο στο νέο κύκλο παραστάσεων, που με όχημα την ποίηση των τραγουδιών και τη συγκίνηση αφηγείται το ταξίδι μας στη ζωή, στο όνειρο, στην προσμονή, στην ελπίδα.
