Η Ιρλανδία, χώρα με μακρά δραματουργική παράδοση, έχει χαρίσει στον κόσμο θεατρικούς θησαυρούς, από τους κλασικούς Σω, Ουάιλντ και, βέβαια, Μπέκετ, μέχρι τους νεότερους και σύγχρονους: Μπράιαν Φρίελ, Μάρτιν ΜακΝτόνα, Φρανκ ΜακΓκίνες, Κόνορ ΜακΦέρσον, Ντέιβιντ ΄Άιρλαντ.
Σε μια πρώτη ανάγνωση, τα έργα τους φαίνεται να αναφέρονται αποκλειστικά στην ιρλανδική πραγματικότητα, αφού από αυτήν αντλούν την έμπνευσή τους, στην πραγματικότητα όμως έχουν παγκόσμια απήχηση. Όπως λέγεται χαρακτηριστικά, "ένας Ιρλανδός πρέπει να γράφει για ιρλανδικά θέματα και προβλήματα, δηλαδή για πράγματα που γνωρίζει καλά. Αν τα περιγράψει καλά, θα τον καταλάβουν σε όλον τον κόσμο".
Πράγματι, οι Ιρλανδοί συγγραφείς αποδεικνύονται εξαιρετικοί "παραμυθάδες", ικανότητες που ενισχύει, σύμφωνα με τον Κόνορ ΜακΦέρσον, η αυστηρότητα της καθολικής ανατροφής τους, η οποία τους ωθεί από μικρούς στη δημιουργία φανταστικών κόσμων.
Τα έργα τους διακρίνονται για τη βαθιά ανθρωπιά και τις ιστορίες πόνου, μοναξιάς και συνεχών ξεριζωμών, κυριολεκτικών και μεταφορικών. Συχνά αντλούν το υλικό τους από την ιστορία της Ιρλανδίας και από βιωματικές εμπειρίες, οι οποίες όμως ξεπερνούν τα όρια του τοπικισμού και αγγίζουν καθολικά θέματα.
Το διαπιστώνουμε φέτος στο "#Cancel" του Ντέιβιντ ΄Αιρλαντ, μια απολαυστική μαύρη κωμωδία για την κουλτούρα της ακύρωσης. Τη σκηνοθετεί ο Μανώλης Δούνιας, ενώ τους ρόλους των τριών καλλιτεχνών που συναντιούνται για να ανεβάσουν το έργο μίας Βορειοϊρλανδής, φεμινίστριας συγγραφέα αλλά καταλήγουν να συγκρουστούν μέχρι τελικής πτώσης, ερμηνεύουν οι Θανάσης Κουρλαμπάς, Αθηνά Μαξίμου και Αιμίλιος Χειλάκης (Θέατρο Αθηνών).
Του ίδιου συγγραφέα είναι και το "5ο Βήμα", ένα συγκινητικό έργο για την ανδρική ταυτότητα και φιλία, που ανεβάζει σε πανελλήνια πρώτη ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος. ο Θάνος Τοκάκης και ο Παντελής Δεντάκης πρωταγωνιστούν στην ιστορία ενός πρώην αλκοολικού που αναλαμβάνει το ρόλο του καθοδηγητή ενός άνδρα που βρίσκεται σε απεξάρτηση (Μικρό Χορν).
Η αγωνία για τις ιστορίες που αφήνουμε πίσω μας διατρέχει τον "Πουπουλένιο" του Μάρτιν ΜακΝτόνα, που σκηνοθετεί για δεύτερη σεζόν ο Νικορέστης Χανιωτάκης, με τις ερμηνείες των Δημήτρη Πιατά, Νίκου Πουρσανίδη, Αργύρη Αγγέλου και Γεράσιμου Σκαφίδα. ΄Ένας συγγραφέας παιδικών ιστοριών έχει συλληφθεί ως ύποπτος μιας σειράς δολοφονιών, σε μια δυστοπική όσο και συγκινητική ιστορία για την κακοποίηση, την εξουσία και τη διαχρονική ανάγκη του ανθρώπου να λέει ιστορίες (Σύγχρονο Θέατρο).
Ακόμη, ο Νίκος Δαφνής θα σκηνοθετήσει το έργο μνήμης και νοσταλγίας του Μπράιαν Φρίελ "Χορεύοντας στη Λούνασα", ένα ημιαυτοβιογραφικό flash back, με ευδιάκριτες τσεχοφικές αναφορές, στη ζωή της μητέρας του συγγραφέα στην ιρλανδική επαρχία των 30’s, (Θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα, Φεβρουάριος).
φωτό εξωφύλλου: #Cancel
Περισσότερες πληροφορίες
Ο Πουπουλένιος
Στο πολυβραβευμένο έργο του αγαπητού στο ελληνικό κοινό δραματουργού, το αστυνομικό θρίλερ συναντά τη μαύρη κωμωδία. Με φόντο ένα αυταρχικό καθεστώς ένας συγγραφέας ανακρίνεται λόγω του περιεχομένου των διηγημάτων του, που προσιδιάζουν με μια σειρά από ανεξιχνίαστες παιδοκτονίες που συμβαίνουν στην πόλη. Ο κόσμος της φαντασίας μπλέκεται με τον πραγματικό κόσμο, δημιουργώντας ένα σύμπαν όπου όλα είναι πιθανά.
#Cancel
Η πολυσυζητημένη και βαθιά πολιτική μαύρη κωμωδία φωτίζει με αιχμηρό χιούμορ την κατάχρηση εξουσίας στον καλλιτεχνικό χώρο, τα όρια της πολιτικής ορθότητας, την cancel culture και τις αντιφάσεις της «woke» κουλτούρας.
Το 5ο βήμα
Το συναρπαστικό έργο του βραβευμένου Ιρλανδού συγγραφέα πραγματεύεται τη σχέση ανάμεσα σε έναν αλκοολικό και έναν πρώην αλκοολικό που αναλαμβάνει το ρόλο του καθοδηγητή του στα δώδεκα στάδια απεξάρτησης. Στις συναντήσεις τους μιλούν για φιλίες, οικογένεια, σεξ, αλκοόλ, πνευματικές αφυπνίσεις, Θεό, εθισμούς και πάθη ώσπου φτάνουν στο 5ο βήμα των Ανώνυμων Αλκοολικών. Πόσο έτοιμοι είναι όμως προκειμένου να εμπιστευτούν ο ένας τον άλλον και να ομολογήσουν τις βαθύτερες αλήθειες τους; Το έργο μιλάει για τη καθοδήγηση, την απεξάρτηση και την νηφαλιότητα, αγγίζοντας με χιούμορ και καυστικότητα την ανάγκη των ανδρών να επιβεβαιώνουν συνεχώς την αρσενική τους ταυτότητα, τη γονεϊκή φροντίδα που συχνά μεταμορφώνεται σε θέση εξουσίας και ελέγχου καθώς και τους ρόλους που παίζουμε στη ζωή μας αντί να αντιμετωπίσουμε το ποιοι πραγματικά είμαστε.
