Το Φεστιβάλ Νέων Καλλιτεχνών "Τα 12 Κουπέ" επιστρέφει στην Αμαξοστοιχία - Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ

Το Φεστιβάλ Νέων Καλλιτεχνών "Τα 12 Κουπέ", επιστρέφει φέτος για 13η συνεχή χρονιά από τις 18 Μαΐου έως την 1η Ιουνίου στην Αμαξοστοιχία - Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ. Με ελεύθερη είσοδο και με επίκεντρο τον άνθρωπο, το φετινό φεστιβάλ υπόσχεται 15 βράδια γεμάτα θέατρο, μουσική, χορό και εικαστικά, μέσα σε έναν χώρο που αποπνέει μαγεία, νοσταλγία και αντισυμβατικότητα.

Η καλλιτεχνική διευθύντρια της Αμαξοστοιχίας - Θεάτρου το Τρένο στο Ρουφ αλλά και του φεστιβάλ, Τατιάνα Λύγαρη, δεν κρύβει τη συγκίνησή της για την απήχηση του θεσμού, τόσο στους καλλιτέχνες όσο και στο κοινό. Όπως έχει πει, συμβαίνει κάτι μαγικό στα βαγόνια. Το φεστιβάλ, που ξεκίνησε το 2011, έχει ήδη φιλοξενήσει περισσότερους από 1.000 νέους δημιουργούς, λειτουργώντας ως εφαλτήριο για επαγγελματικές συνεργασίες με την Αμαξοστοιχία - Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ και αναδεικνύοντας νέες φωνές στο χώρο της Τέχνης εν γένει. 

Φέτος, 17 καλλιτεχνικές ομάδες και νέοι δημιουργοί του θεάτρου, του χορού, της μουσικής και των εικαστικών θα παρουσιάσουν performances διάρκειας 10 έως 30 λεπτών. Η θεματική της φετινής διοργάνωσης επικεντρώνεται στον 'Άνθρωπο, τη διαχρονική του πορεία, τις κρίσεις και τις εσωτερικές του μεταμορφώσεις. Σε έναν κόσμο που μεταβάλλεται διαρκώς, όπου η τεχνολογία εξελίσσεται ραγδαία, είναι πιο επείγον από ποτέ να επαναπροσδιορίσουμε την ανθρώπινη υπόσταση και να προστατεύσουμε ό,τι μας καθιστά ανθρώπινους – τα συναισθήματα, τη φαντασία, την ενσυναίσθηση. 'Όπως τονίζει η Τατιάνα Λύγαρη στο σημείωμά της: "Από τη γέννηση έως την ωριμότητα, ο 'Άνθρωπος διαγράφει μια μοναδική τροχιά αναζητώντας τον εαυτό του. Επαναπροσδιορίζει τα όνειρά του, χαράζει νέες διαδρομές, επιστρέφει και ξεκινά και πάλι από την αρχή σε μία αέναη εσωτερική πορεία προς τη γνώση του εαυτού και την αυτοβελτίωση. Με τη ματιά στραμμένη στην επόμενη μέρα, όπου η τεχνητή νοημοσύνη θα αυξάνει διαρκώς τα ποσοστά της, ο επαναπροσδιορισμός της ανθρώπινης υπόστασης είναι αναγκαίος και η διαφύλαξη όλων όσων την χαρακτηρίζουν, υπερ-επείγουσα". 

Η εμπειρία του θεατή στο "12 Κουπέ" είναι τόσο ιδιαίτερη όσο και οι χώροι όπου πραγματοποιούνται οι δράσεις: στα ιστορικά βαγόνια της αμαξοστοιχίας και στο υπαίθριο stage της αποβάθρας. Εκεί, η τέχνη συναντά το ταξίδι – κυριολεκτικά και μεταφορικά. 

Το "12 Κουπέ" δεν είναι απλώς ένα φεστιβάλ. Είναι μια γιορτή δημιουργικότητας, ένας σταθμός έμπνευσης και ταυτόχρονα ένα σημείο αναχώρησης για νέες ιδέες και καλλιτεχνικές διαδρομές. Και πάνω απ’ όλα, είναι μια πράξη πίστης στον Άνθρωπο – την αστείρευτη δύναμη του για αυτογνωσία, μεταμόρφωση και ελπίδα.

'Όπως έχει δηλώσει σε συνέντευξή της στο "α" η Τατιάνα Λύγαρη: "Το Τρένο στο Ρουφ δημιουργήθηκε το 1997 από την αδιανόητη για την εποχή ιδέα να παρουσιάσω το θεατρικό έργο "Λαχτάρα για κεράσια" μέσα στον αυθεντικό χώρο που διαδραματίζεται η υπόθεση του έργου, δηλαδή σε ένα πραγματικό βαγόνι. Έτσι γεννήθηκε η πρώτη site specific παράσταση στην Ελλάδα με στόχο να διαρκέσει δύο μήνες. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι οι δύο μήνες θα γίνουν 27 χρόνια, το ένα βαγόνι θα γίνουν δέκα και η Αμαξοστοιχία - Θέατρο θα αποτελέσει ένα σπάνιο βιομηχανικό μνημείο του ελληνικού πολιτισμού και της ελληνικής ιστορίας και μια παγκόσμια πρωτοπορία".

'Όλες οι εκδηλώσεις και παραστάσεις του φεστιβάλ "Τα 12 κουπέ"

 

 

"Something borrowed, something blue”

Μια χορογραφική έρευνα του Κωνσταντίνου Αργυρίου Ευαγγελούδη πάνω στις έννοιες της μοναξιάς και της συντροφικότητας. Αναγνωρίζοντας το σώμα ως τον βασικότερο φορέα της ανθρώπινης ύπαρξης και συνείδησης, μέσα από πέντε θηλυκά σώματα και την αέναη κίνησή τους, ερευνάται ο διαχρονικός αγώνας για ισορροπία ανάμεσα στην αυτοδιάθεση και την έννοια του "ανήκειν". Ερμηνεύουν: Δανάη Γιαννακάκου, Ειρήνη Καλλιανιώτη, Μάρα Τσούρμα, Κωνσταντίνα Καλλιαντάση, Ιφιγένεια Παπαθανάση. (φωτό εξωφύλλου)

"We’ve got eyes, in our elbows”

Τι σημαίνει να βλέπουμε πραγματικά; Τι αντιλαμβανόμαστε από τον κόσμο γύρω μας και πώς μας αντιλαμβάνεται εκείνος; Τι βλέπουμε στ’ αλήθεια και τι φανταζόμαστε; Μπορούμε να κατανοήσουμε τι βλέπει κάποιος άλλος; Κι αν τα πράγματα γύρω μας μάς παρακολουθούν κρυφά; Πώς θα ήταν ο κόσμος αν είχαμε μάτια στους αγκώνες μας; 'Όλα αυτά τα ερωτήματα θέτει η χορευτική performance των Ισμήνης Σλέιπερ και Κατερίνας Αβραμοπούλου.

"Έφτιαχνα κόσμους - Μπουάτ Edition”

Σε μια μπουάτ-αισθητική, η φρέσκια τραγουδίστρια και τραγουδοποιός Ναταλία Ρουτσολιά προσφέρει μια μικρή γεύση από τη δισκογραφία της καθώς και άλλες αγαπημένες διασκευές. Προσεγμένος στίχος, λυρισμός και πλουραλισμός υφών με πινελιές από jazz εναρμονίσεις, νεορομαντική pop αισθητική, καθώς και αγάπη για πιο λαϊκότροπα και πιο παραδοσιακά ακούσματα δένουν με σεβασμό, στο σήμερα.

"Γιουγιαϊγιάκο”

Το 1999 ο αρχαιολόγος Γιόχαν Ράινχαρτ και η ομάδα του έκαναν μια σπουδαία ανακάλυψη στην κορυφή του ηφαιστείου Γιουγιαϊγιάκο, στα σύνορα Χιλής και Αργεντινής: τις Μούμιες του Γιουγιαϊγιάκο, τρία παιδιά που θυσιάστηκαν στους θεούς των 'Ίνκας πριν 500 χρόνια. Σήμερα αυτά τα παιδιά αποτελούν εκθέματα ενός μουσείου. Η θεατρική παράσταση της ομάδας Τρυφερότητα θεαματική διαστέλλει τη στιγμή του περάσματος από την ύπαρξη στην ανυπαρξία, ακολουθώντας τα ίχνη ζωής που αφήνει πίσω του ο Άνθρωπος.

"Fragments of eternity”

H μουσικοθεατρική performance του Τάσου Θεοφιλάτου είναι μια στοχαστική συμφωνία για την εμπειρία της ύπαρξης. Ένας άγνωστος ταξιδιώτης, χωρίς προορισμό, αναμετράται με τον χρόνο. Θραύσματα από την ποίηση του Τ. Σ. Έλιοτ και του Ουόλτ Ουίτμαν τον οδηγούν σε έναν σιωπηλό αναπροσδιορισμό. Εκεί, στο ακίνητο σημείο του κόσμου που γυρίζει, όπου το ρόδο και η φωτιά γίνονται ένα.

"Πώς γίνεται να μην ακούς τα τρένα;”

Η θεατρική performance της Ομάδας 0.5, σε κείμενο Χρήστου Μπαλαγιάννη είναι μια αφήγηση για όσους έφυγαν και για εκείνους που μένουν πίσω, από το "δεν έχω λάβει γράμμα του" μέχρι το "στείλε όταν φτάσεις". Είμαστε όλοι επιβάτες στο ίδιο τρένο, γνωστός ο προορισμός, απευκταίος ο σκοπός. Εσύ δεν τα ακούς; Πώς γίνεται να μην τ΄ ακούς; Μια παράσταση για τη μνήμη, την απώλεια και τον τρόμο της αναμονής, εκεί όπου το ταξίδι δεν είναι επιλογή. Μια βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα μυθοπλασία. Τι; 'Όχι;

"Μέθοδος V”

Η ομάδα θεάτρου nunc μας καλωσορίζει στο τηλεοπτικό πλατό του ‘‘Bon Voyage!’’. Μπορείς να κερδίσεις το ταξίδι των ονείρων σου, αρκεί να απαντήσεις σωστά σε μερικές ερωτήσεις σχετικά με τη ζωή σου. Προσοχή όμως! Κάθε σου κίνηση μετράει. Κάθε σου σκέψη αξιολογείται. Κάθε σου απάντηση κρίνεται. Είναι εύκολο να αποδείξεις την αλήθεια; Θα καταφέρεις να φτάσεις στον τερματικό σταθμό; Παίξε με θάρρος και ανακάλυψε τη "Μέθοδο V". Μη φοβάσαι, εδώ μόνο κερδίζεις!

"Noi”

Κάλια Μαυροφτή και Παναγιώτης Τασούλης χορογραφούν και ερμηνεύουν ένα έργο για το φάσμα του αυτισμού. Μια αφορμή για την έναρξη μιας χορογραφικής τους έρευνας σχετικά με τους ποικίλους τρόπους επικοινωνίας. Κατά τη διάρκεια της performance, οι κινήσεις των χεριών ενός αυτιστικού παιδιού εμπνέουν την κινησιολογία των χορευτών, δημιουργώντας έναν διάλογο μεταξύ τους. Ένα σώμα τελικά επικοινωνεί όπως μπορεί ή όπως εκείνο θέλει;

"Μπαρτ & Πέγκυ Σο”

Ο Μπαρτ και η Πέγκυ Σου συναντιούνται τυχαία σ’ έναν σταθμό τρένου. Η απρόσμενη αυτή́ συνάντηση θα γίνει το μοιραίο ταξίδι ζωής για τους δύο ήρωες. Μέσα από το ερωτικό παιχνίδι σατιρίζουν τη γελοιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Απέναντι στον έρωτα στέκουν αμήχανοι, αδέξιοι και αστείοι αποδεικνύοντας πως όλοι οι ερωτοχτυπημένοι του κόσμου, για μια στιγμή́, είμαστε ίσοι. Η παράσταση του puppet theatre Pinakoti παρουσιάζεται από κούκλες φυσικού μεγέθους, τις οποίες οι ηθοποιοί́ - κουκλοπαίκτες φορούν στα σώματά τους και τις εμψυχώνουν. Σύλληψη, σκηνοθεσία, εμψύχωση Δανάη Ρούσσου, Nero J.

"Route 29”

H Ρημ Χατίμπ οραματίζεται τη ζωή ως μια συλλογή από διαδρομές. "Διαδρομές που καθορίζουν αυτό που είμαι και αυτό που ψάχνω να γίνω. Διανύοντας τα 29 μου και λίγο πριν μπω στα 30 επαναλαμβάνω διαδρομές που θυμάμαι και θυμάμαι διαδρομές που επαναλαμβάνω, σαν σκέψεις που κάνω δυνατά. Εκεί που νιώθω περισσότερο οικεία: en route".

"Ψάχνοντας το νόημα"

Μια rap μουσική performance από τους FES & Dj 2 Delta. Τα τραγούδια που αποτελούν την ενότητα "Ψάχνοντας το νόημα" είναι, στη μεγάλη εικόνα, μια ενδοσκόπηση του ανθρώπου στο βάθος της ύπαρξής του και αντηχούν την πάλη του με τον ίδιο του τον εαυτό. Τον θέτουν αντιμέτωπο με τη ζωή και την αλήθεια, αναγκάζοντάς τον να διαλέξει, να επανεξετάσει, να κατανοήσει, να δεχτεί και τελικά να ανακαλύψει τον εαυτό του και τη θέση του μέσα στο σύνολο.

"Another land”

Επτά χορεύτριες της ομάδας Dance Athens ζωντανεύουν στη σκηνή ένα ταξίδι στον χρόνο και την ιστορία, ενώ αφηγούνται, με τα σώματά τους, προσωπικές και συλλογικές διαδρομές, σε χορογραφία και σκηνοθεσία του Ηλία Μπαγεώργου. Μέσα από συνεχείς μεταμορφώσεις, αναζητούν ισορροπία και ταυτότητα, διαμορφώνοντας έναν ζωντανό διάλογο μεταξύ του προσωπικού και του συλλογικού βιώματος. Η μουσική και τα κοστούμια καθοδηγούν την πορεία τους σε μια διαρκή εξέλιξη, γεμάτη μνήμες και μεταβολές που διαπνέουν την ανθρώπινη δράση. Χορεύουν: Ηλέκτρα Βόσου, Χριστίνα Γάκη, Ελένη Μάρκου, Γιούλη Μπανούση, Σοφία Πανούση, Ανδριάννα Σταύρου, Έλενα Τσικαλά.

"Νερό”

Η Νικολέτα Κίτσιου με την αυθεντικότητα της τέχνης του δρόμου απ’ όπου ξεκίνησε τα live της, την αμεσότητα, την ιδιαίτερη χροιά, το πάθος και την ελεύθερη έκφραση, έρχεται να μοιραστεί τα πρωτότυπα τραγούδια από την επίσημη δισκογραφία της, σε μια έντεχνη και ποπ διάθεση. Τραγούδια της υπογράφουν οι: Γιώργος Μαρκόπουλος, Ορέστης Ντάντος, Αντώνης Μπακαούκας, Κος Κ, Χαράλαμπος Κουρτάρας (Sillyboy’s ghost relatives), Γιάννης Χατζής και "Κίτρινα Ποδήλατα".

"Project Human”

Σε έναν κόσμο όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατώνται χωρίς λογική, σε μια μεταπανδημιακή εποχή όπου αποκαλύφθηκε η δύναμη του ισχυρού απέναντι στον άνθρωπο, το "Project Human” επιχειρεί με μοναδικό μέσο το σώμα να προσεγγίσει την ανθρώπινη ύπαρξη και να υπενθυμίσει την αξία της ζωής, την ανάγκη του αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο. Ένα σόλο σωματικής έκφρασης σε σκηνοθεσία, χορογραφία και ερμηνεία της Φαίδρας Σούτου, εμπνευσμένο από την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και τα γλυπτά του Ροντέν, επιθυμεί να τονίσει ότι δεν έχει σημασία ο τόπος γέννησης του ανθρώπου, η μητρική του γλώσσα ή ο τόπος που έχει επιλέξει να ζει. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι απέναντι στο πανανθρώπινο δικαίωμα της ζωής. Μιας ζωής ελεύθερης.

"Blame, μια ωδή στον φόνο”

Μία θεατρική performance από την ομάδα Mash, ένα anti-musical με μαύρο υπόκωφο χιούμορ που εμπνέεται από το διήγημα του Φραντς Κάφκα "Μια αδελφοκτονία". Ο φόνος δεν προκαλεί κανέναν αποτροπιασμό. Είναι μια πράξη προδιαγεγραμμένη που εκτελείται χωρίς ερωτήσεις, χωρίς εξηγήσεις. Ο θύτης φεύγει, η πράξη έχει συντελεστεί και η ζωή προχωρά. Παίζουν: Χρήστος Καπενής, Κατερίνα Αναστασίου.

"Πλέγματα”

Προφορική παρουσίαση πέντε πρωτότυπων ποιητικών κειμένων χωρίς συνοδεία μουσικής (slam), καθώς και με συνοδεία μουσικής (spoken word) σ΄ ένα εικαστικό περιβάλλον με σκίτσα της δημιουργού Γαρουφαλιάς Στέτου.

"Γυμνή στιγμή”

Το χαρακτηριστικό στην εικαστική έκθεση της Λευκής Καρποδίνη είναι η μονοκοντυλιά. Η κυρίαρχη τεχνική που χρησιμοποιεί η καλλιτέχνις στα έργα της έκθεσης – μια αδιάκοπη γραμμή – δίνει μορφή στον λευκό καμβά σε μία συμπυκνωμένη στιγμή έντασης. Άλλοτε, η ενέργεια φωλιάζει σιωπηλά, κυλά στο σώμα, χαράζεται στο πρόσωπο. Άλλοτε πάλι, σε απρόσμενες στιγμές, ξεσπά. Στροβιλίζεται σε καμπύλες, σπάει σε γωνίες, πάλλεται σε τρεμάμενες γραμμές. Με παλμό αργό ή πυρετώδη – σαν μουσικός σε αυτοσχεδιασμό στη σκηνή – η γραμμή διανύει τη διαδρομή της μέσα στον χρόνο, τον διασχίζει χωρίς δισταγμό, χωρίς σκέψη, χωρίς επιστροφή. Στο λευκό κενό μόνο ατόφιο, αφιλτράριστο, ανυπεράσπιστο το συναίσθημα. Μία γυμνή στιγμή.