Κατερίνα Τσατσάνη©
"Τζούλια"
Μια μεταγραφή του δράματος "Δεσποινίς Τζούλια" του Στρίντμπεργκ υπογράφει ο Τάσος Ιορδανίδης μεταφέροντάς το στη σύγχρονη Αθήνα. Η δράση διαδραματίζεται σε ένα ιστορικό θέατρο και τα πρόσωπα της ιστορίας μεταφέρουν με σύγχρονους όρους τους διαχρονικούς προβληματισμούς του έργου. Την παράσταση σκηνοθετεί ο συγγραφέας και ερμηνεύουν οι: Ευσταθία Τσαπαρέλη, Κυριάκος Σαλής, Δήμητρα Βήττα, Μαρία Καρτσαφλέκη (Άλφα-"Ληναίος-Φωτίου", από 11/3 σε avant premiere για τους αναγνώστες του "α")
"Οι Τσέντσι"
Το σπανίως παιζόμενο έργο του ρομαντικού ποιητή Πέρσι Σέλεϊ σκηνοθετεί η Μαριλίτα Λαμπροπούλου. Το υλικό του αντλείται από μια αληθινή ιστορία κακοποίησης και πατροκτονίας, με κεντρικό χαρακτήρα τον αδίστακτο Φραντσέσκο Τσέντσι, που προκαλεί τον θάνατο των γιων του και τον βιασμό της κόρης του. Ερμηνεύουν οι: Γιάννης Νταλιάνης, Ελίζα Σκολίδη, Χρήστος Παπαδόπουλος, Πανάγος Ιωακείμ κ.ά. (ΔΘΠ, από 9/3)
"Χαίρετε κι αντίο"
Το κοινωνικό δράμα του σημαντικού Νοτιοαφρικανού συγγραφέα Άθολ Φούγκαρντ, που διερευνά τα τραύματα των οικογενειακών σχέσεων και τις κοινωνικές ανισότητες, παρουσιάζει ο Κώστας Βασαρδάνης. Μαζί του επί σκηνής η Βίκυ Καλπάκα στους ρόλους δύο αδερφών που σμίγουν ύστερα από μακρόχρονο αποχωρισμό με αφορμή ένα κληρονομικό ζήτημα. (Φούρνος, από 7/3)
"Το σώμα της γυναίκας ως πεδίο μάχης"
Σε πανελλήνια πρεμιέρα σκηνοθετεί ο Στέλιος Πατσιάς το έργο του Ρουμάνου συγγραφέα, Ματέι Βίζνιεκ, που μιλάει για τα τραύματα του πολέμου. Πρωταγωνίστριες δύο γυναίκες, Δύο γυναίκες με διαφορετικό πολιτισμικό υπόβαθρο, που συναντιούνται στον απόηχο του εθνοτικού πολέμου της Βοσνίας, μια Αμερικανίδα ψυχολόγος και ένα θύμα γενοκτονικού βιασμού. (Χώρος, από 13/3)
"Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας"
Σε σκηνοθεσία του Αλκίνοου Δωρή, η νεανική ομάδα Loxodox παρουσιάζει την κλασική σαιξπηρική κωμωδία με φρέσκια ματιά. Δέκα ηθοποιοί και τέσσερις μουσικοί ζωντανεύουν τη μυθική ιστορία όπου μπλέκονται ερωτευμένα ζευγάρια, ξωτικά, ερασιτέχνες ηθοποιοί, βασιλιάδες και βασίλισσες, στη μέση ενός δάσους, κάπου στη μυθική Αθήνα. (ΠΛΥΦΑ, από 8/3)
"GOLFώ"
Μια κωμική διασκευή στο δραματικό ειδύλλιο του Σπυρίδωνος Περεσιάδη ανεβάζει ο Γρηγόρης Καραντινάκης. Ο έρωτας της Γκόλφως και του Τάσου και η απειλητική παρουσία της πλούσιας Σταυρούλας, που δελεάζει τον Τάσο με την προίκα της, βρίσκονται στο επίκεντρο ενός από τα πιο πολυπαιγμένα –και διασκευασμένα– έργα στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου. (104, από 9/3)
"Ουρανός κατακόκκινος: Χρόνος Πριν, Χρόνος Μετά"
Με έμπνευση το έργο "Ο ουρανός κατακόκκινος" της Λούλας Αναγνωστάκη, η Ελένη Παργινού προτείνει μια νέα ανάγνωση, με ευρεία χρήση των ψηφιακών μέσων, και φέρνει στο προσκήνιο την κεντρική ηρωίδα ως ένα πρόσωπο-σύμβολο μιας προσωπικής και συλλογικής πληγής που μένει ανοιχτή μέχρι σήμερα. (Bios, από 11/3)
"Το μποστάνι του Μποστ"
Μια επίκαιρη επιθεώρηση βασισμένη σε κείμενα του Μποστ και μουσική του Λουκιανού Κηλαηδόνη σκηνοθετεί ο Κωνσταντίνος Κυριακού, ενώ μοιράζεται τη σκηνή με πέντε ακόμη ηθοποιούς. Σάτιρα, χιούμορ, τραγούδι και χορός σε μια παράσταση που ενώνει γνωστά αλλά και άπαιχτα κείμενα του σπουδαίου Έλληνα σατιρικού συγγραφέα. (Μεταξουργείο, από 11/3)
Περισσότερες πληροφορίες
Τζούλια
Σ’ ένα ιστορικό θέατρο της Πατησίων, Μάρτιος 2024. Σε λίγες μέρες έχει πρεμιέρα ο «Άμλετ». Το θέατρο έχει μετατραπεί σε εργοτάξιο. Γίνονται ηλεκτρολογικές και κατασκευαστικές σκηνογραφικές εργασίες. Σκόνη και μπερδεμένα καλώδια παντού. Η σκηνογράφος,ο ηλεκτρολόγος και η υπεύθυνη του θεάτρου, ανάμεσά τους. Μετά από λίγο καταφθάνει η θιασάρχις, σκηνοθέτις και πρωταγωνίστρια (στο ρόλο του Άμλετ) της παράστασης. Απόψε θα έπρεπε να βρίσκεται στην τιμητική βραδιά για τον πατέρα της. Κι όμως, θα είναι στο θέατρο. Στο θέατρο που της ανήκει. Που ανήκει, τέλος πάντων, εδώ και χρόνια στην οικογένεια της. Η πάλη των κοινωνικών τάξεων - οι ομοιότητες και οι διαφορές τους-, το αδηφάγο πρόσωπο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, η έννοια της φιλίας, η τοξικότητα των ανθρώπινων εξαρτητικών σχέσεων, ο κοινωνικός ρατσισμός, η χρήση ουσιών, η προδοσία, ο έρωτας στη διάσταση του πόθου, η δυσκολία του ανθρώπου να αγαπήσει, η βαθιά του ανάγκη να αγαπηθεί, το ανικανοποίητο του είδους μας, όλα τα θέματα περιπλέκονται σε αυτό το έργο που βασίζεται στη «Δεσποινίδα Τζούλια» του Άουγκουστ Στρίντμπεργκ.
Το μποστάνι του Μποστ
Μια επίκαιρη σπονδυλωτή κωμωδία με επιθεωρησιακά κείμενα. Πολλά τα αναπάντητα ερωτήματα… Ποιος ήταν ο αληθινός λόγος που εξώθησε τη Μήδεια να κάνει το αποτρόπαιο έγκλημά της; Ποιο ήταν πραγματικά το τέλος τού Ρωμαίου και της Ιουλιέτας; Τι συνέβη και η Φαύστα απέκτησε εγγόνι, αφού την κόρη της την έφαγαν οι γάτες; Ήπιε ή δεν ήπιε το φαρμάκι η Γκόλφω όταν την παράτησε ο Τάσος; Ποιες είναι οι «ιστορικέ ιστορίε» που έχει να μας αφηγηθεί η Μαμά Ελλάς από τις περιπέτειες που πέρασε όλα αυτά τα χρόνια; Πώς έχασε η Ανεργίτσα το «βιβλιάριο απόρου κορασίς» της και τι λύση βρήκε ο Πειναλέων; Τελικά, επέστρεψαν ή όχι τα μάρμαρα του Παρθενώνα στην Ελλάδα; Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα απαντώνται στην ανατρεπτική παράσταση.
Οι Τσέντσι
Το έργο του Σέλλεϋ, αυτού του σημαντικού ποιητή, εκπροσώπου του βρετανικού ρομαντισμού του 19ου αιώνα, είναι ένα έργο σπάνιο. Μένει ανεξίτηλα στη μνήμη. Η ποιητική γραφή του, μεστή νοημάτων, το λεπτό ψυχογράφημα των ηρώων, η φιλοσοφική αναζήτηση εννοιών όπως η δικαιοσύνη και η ελευθερία, τα όρια της ηθικής, μέσα από μια δυναμική πλοκή, κάνουν το έργο μοναδικό. Το υλικό του μια αληθινή ιστορία κακοποίησης και πατροκτονίας, που έλαβε χώρα σε μια γνωστή αρχοντική οικογένεια της Ρώμης του 1600, την οικογένεια Τσέντσι. Ο αδίστακτος Φραντσέσκο Τσέντσι βγάζει από τον δρόμο του όποιο εμπόδιο μπει ανάμεσα σ΄αυτόν και τα σχέδιά του. Το έγκλημα δεν είναι πρόβλημα γι’ αυτόν και η άφεση αμαρτιών που εξαγοράζει από την παπική εξουσία με τον πλούτο του, του εξασφαλίζει και την επίγεια ατιμωρησία. Όταν φτάνει στα άκρα, προκαλώντας τον θάνατο των γιων του και τον βιασμό της κόρης του Μπεατρίτσε, η υποστήριξή του από την εξουσία μεταστρέφεται, και συγχρόνως η κόρη του αποφασίζει την πατροκτονία. Μία δίκη θα λάβει χώρα, όπου δε δικάζονται μόνο άνθρωποι και πράξεις, αλλά και τα σύμβολα του καλού και του κακού, του δίκαιου και του άδικου.
Χαίρετε κι αντίο
Η τριανταπεντάχρονη Έστερ Σμιτ επιστρέφει μετά από χρόνια απουσίας στο πατρικό της σπίτι στο Πορτ Ελίζαμπεθ της Νότιας Αφρικής για να διεκδικήσει το μερίδιο από την κληρονομιά της οικογενειακής περιουσίας. Εκεί συναντά τον αδερφό της Τζόνυ και μέσα σε μια νύχτα, ξεδιπλώνεται όλο το τραυματικό παρελθόν των δύο προσώπων, το οποίο έχει οδηγήσει σε ένα εξίσου αδιέξοδο παρόν. Η διεισδυτική ματιά του συγγραφέα μιλά με έναν ευρύ τρόπο για τον άνθρωπο, για την αγάπη και συνάμα την εχθρότητα μεταξύ των μελών μιας οικογένειας, τις ματαιωμένες επιθυμίες, τα ανεπούλωτα τραύματα. Τα πρόσωπα, κατά το μεγαλύτερο μέρος του έργου, συνδιαλέγονται, αλλά σε σοφά επιλεγμένες στιγμές ο «τέταρτος τοίχος» πέφτει, αυτή η σχεδόν νατουραλιστική, διαλογική γραφή διακόπτεται και τη θέση της παίρνει μια πιο συμπυκνωμένη, μπεκετικής απόχρωσης θα μπορούσε κανείς να πει, μονολογική γραφή. Ο συγγραφέας του έργου τιμήθηκε με το Bραβείο Tony το 2011 για το σύνολο της προσφοράς του.
Ουρανός κατακόκκινος: Χρόνος πριν, χρόνος μετά
Η παράσταση αντλεί έμπνευση από το συγγραφικό σύμπαν της Λούλας Αναγνωστάκη και με τη χρήση νέων μέσων επικεντρώνεται στην ιστορία της Σοφίας Αποστόλου. Η Σοφία Αποστόλου, ηρωίδα του έργου της Αναγνωστάκη “Ουρανός κατακόκκινος”, είναι μια γυναίκα που ισορροπεί αριστοτεχνικά στα μεταιχμιακά δίπολα της συγγραφέως. Είναι ένα πρόσωπο σύμβολο μιας προσωπικής αλλά και συλλογικής πληγής που προσπαθεί να βρει την ακολουθία της σ’ ένα ασαφές σήμερα. Απορρίπτοντας έναν κόσμο που την έχει πρώτος απορρίψει, η Σοφία Αποστόλου, μέσα από την ιστορία κοινωνικής παρέκκλισης του γιου της, σηκώνει τη σημαία ενός παραστρατημένου που θέτει τον εαυτό του εκτός της «υγιούς» και «καλοκαρδισμένης» κοινωνίας. Σ’ αυτό το «εκτός», η ηρωίδα θα αναγνωρίσει την δική της φύση, την δική της «ροπή προς το κακό» και αυτό το «εκτός» θα γίνει τελικά η φωνή της δικής της επανάστασης. Η μνημονική διαδικασία της ηρωίδας στην παράσταση αποκτά την λειτουργία σπασμένου καθρέφτη που αντανακλά ανεστραμμένα και θραυσματικά την δική της ιστορία.
Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας
Η ομάδα, μετά από τη «Φαλακρή τραγουδίστρια» του Ευγένιου Ιονέσκο στο House οf Smiths, επεκτείνει την έρευνα της πάνω στα κλασικά έργα ασχολούμενη με Σαίξπηρ. Σε αυτό το έργο του, ο πραγματικός κόσμος της Αθήνας συμπλέει με τον ονειρικό κόσμο του δάσους και ο ορατός κόσμος των νέων ανθρώπων -που ο έρωτας γεμίζει όλη την ύπαρξη τους- με τον αόρατο κόσμο των πνευμάτων και των ξωτικών. Γραμμένο μεταξύ 1595 και 1596, πρόκειται ίσως για την πιο σπουδαία κωμωδία του σύγχρονου θεάτρου, ενώ παράλληλα είναι το έργο του Σαίξπηρ που έχει παιχτεί τις περισσότερες φορές. Το μεγαλειώδες και ευφρόσυνο ονειρόδραμα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ φέρνει αντιμέτωπο τον θεατή με το ζήτημα της πίστης στο αδύνατο, τα μουσικά ηχοτοπία της φύσης, τον ονειρικό κόσμο της καθημερινής ζωής και την ποίηση που γεμίζει έρωτα τη ζωή ανθρώπων.
Golfώ
Μια κωμική διασκευή του βουκολικού δράματος «Γκόλφω» του Σπυρίδωνος Περεσιάδη. Πρωταγωνιστές του η πιστή Γκόλφω, ο αγαπημένος της ο Τάσος αλλά και η αδίστακτη Σταυρούλα η οποία δελεάζει τον Τάσο με την μεγάλη προίκα της προκειμένου να παντρευτεί εκείνη αντί της Γκόλφως (κοινώς, να την παρατήσει στα κρύα του λουτρού!). Τα γίδια, τα προξενιά και οι μαχαιριές του έρωτα είναι τα βασικά στοιχεία που συνθέτουν αυτήν την παράσταση.
Το σώμα της γυναίκας ως πεδίο μάχης
Δύο γυναίκες με διαφορετικό πολιτισμικό υπόβαθρο συναντιούνται στον απόηχο του εθνοτικού πολέμου της Βοσνίας. Η Κέιτ, μια Αμερικανίδα ψυχολόγος γνωρίζει τη Ντόρα, θύμα γενοκτονικού βιασμού. Μέσα από ένα κολάζ πραγματικών και φανταστικών εικόνων και καταστάσεων ξετυλίγεται η ιστορία των δύο αυτών γυναικών και ο αγώνας τους να ξεπεράσουν τη φρίκη, τα τραύματα του πολέμου καθώς και τα προσωπικά τους αδιέξοδα. Η κεντρική θεματολογία του έργου είναι ο πόλεμος, κάτι που δυστυχώς παραμένει τραγικά επίκαιρο. Παράλληλα, μέσα από το έργο αναδύονται θέματα όπως η εθνικιστική τρέλα, η μισαλλοδοξία, ο βιασμός ως πολεμικό όπλο, ο ρατσισμός, η μετανάστευση, η βία αλλά και η αλληλεγγύη, η πίστη στον άνθρωπο και το θαύμα της ζωής που δεν είναι άλλο από τη γέννηση. Μέσα από τις δύο αυτές γυναίκες -που μπορεί να σώθηκαν από τον πόλεμο σωματικά αλλά παλεύουν να σωθούν και ψυχικά- αντιλαμβανόμαστε ότι στο πλαίσιο μιας βίαιης σύγκρουσης υπάρχει και ένας τύπος βίας εκτός της δολοφονικής, που δεν στοχεύει να επιτύχει τον θάνατο ενός εχθρού ως κύριο σκοπό, αλλά στοχεύει στο να καταστρέψει τον ίδιο τον πυρήνα του ανθρώπινου όντος ενώ κρατά το σώμα ζωντανό.
