Γιάννης Μποσταντζόγλου: "Με ανησυχεί ο ετσιθελισμός της παγκοσμιοποίησης και ο κυνισμός της"

Θα σας δούμε στο ρόλο ενός παππά  στις "Συννυφάδες" του Στέλιου Παπαδόπουλου. Τι σας γοήτευσε στο έργο  και αποφασίσατε να παίξετε;
Το ότι είναι μια σύγχρονη ελληνική, επιτέλους,  κωμωδία, ευφάνταστη με ευπρεπή αστεία και χιούμορ που σέβεται το κοινό και σαφώς, η καλή παρέα, εφόσον είμαστε όλοι γνωστοί, φίλοι και κυρίως καλά παιδιά, πράγμα στο οποίο εγώ δίνω μεγάλη σημασία.

Είναι καταλυτικός ο ρόλος σας στην παράσταση, ποιοι είναι οι συμπρωταγωνιστές σας;
Στο έργο δύο αδελφών γυναίκες, περιμένουν μάταια τους άντρες τους μια Τσικνοπέμπτη να γυρίσουν από τις βρομοδουλειές τους. Ένας γκάγκστερ θέλει να τις εξοντώσει, ένας αστυνομικός πάει να τις σώσει και ένας παππάς πάει να τις ευλογήσει. Τελικά επιστρέφει και ο ένας σύζυγος με όχι καλό σκοπό και αυτός. Οι ρόλοι είναι ισοβαρείς και σίγουρα αυτό είναι θετικό για την εξέλιξη του έργου, αφού δεν βασίζεται η πλοκή μόνο στα σολαρίσματα κάποιου πρωταγωνιστή αλλά αφορά ομαδική δουλειά όλου του θιάσου. Όσον αφορά   το ρόλο μου, σκιαγραφείται όπως και οι υπόλοιποι ρόλοι τονίζοντας τα κοινωνικά κακώς κείμενα. Με αστείο τρόπο σχολιάζονται εξουσιαστικά φαινόμενα και διαπλοκές, που όσο απαλά εμφανίζονται σε μία κωμωδία τόσο αποτελεσματικά και καίρια επισημαίνονται. Οι συμπρωταγωνιστές μου είναι ο από παλαιόθεν φίλος και σπουδαίος Σπύρος Πούλης, η επίσης αγαπημένη και ταλαντούχα Μαρία Φιλίππου, αλλά και οι νεότεροι Γιώργος Παράσχος, Αντώνης Καλομοιράκης και Εύη Κολιούλη που στο μέλλον, αρχής γενομένης από τώρα, είμαι σίγουρος ότι θα μας εκπλήξουν πολύ ευχάριστα και ουσιαστικά.
 

Ποια είναι η πιο έξυπνη ατάκα που ακούγεται στο έργο και ίσως περικλείει τη φιλοσοφία του συγγραφέα για τη ζωή;
Το "κι εμείς περιμέναμε να μας σώσει η αστυνομία!!!!". Ό νοών νοείτω!

Αν κάνετε τους άλλους να γελούν και να περνούν καλά, είναι μια ευγενική χειρονομία που επιστρέφει σε εσάς;
Σίγουρα ή ανταμοιβή ενός κωμικού ηθοποιού είναι η αποδοχή! Κατά τα άλλα θέλω να πιστεύω πως δεν πρέπει να γίνεται κατάχρηση της από την εξουσία μας πάνω  στο  σανίδι και  να συμπεριφερόμαστε ευγενικά σε  αυτούς που απευθυνόμαστε. Πρέπει να είμαστε πιστοί σε αυτό πού καλούμαστε να αποδώσουμε, πρέπει να έχουμε μέτρο και αισθητική και να μην παρασυρόμαστε από τις ευκολίες και από το τι θα ήθελε το κοινό, άλλα εμείς να το καθοδηγήσουν, να  του προσφέρουμε τη δόση σοβαρότητας ή αστείου που θα ήθελε ό δύσμοιρος συγγραφέας και που πολλές φορές τραβάει τα μαλλιά του από την ασυδοσία μας.

Συνεργαστήκατε με τον Γιάννη Κακλέα στον θρυλικό Τεχνοχώρο. Τι κρατάτε από την εποχή εκείνη;
Την ανιδιοτέλεια της προσπάθειάς μας, το ψάξιμο και τις άοκνες προσπάθειες της τότε ομάδας μας και την αδερφική μας φιλία με τον Γιάννη Κακλέα, που αγαπώ και θαυμάζω, από το 1972 πού γνωριστήκαμε και περάσαμε τόσα και τόσα. Τον ευχαριστώ γι’ αυτό το ανεπανάληπτο ταξίδι μας.

Από τον πατέρα σας, τον αείμνηστο Μποστ, πρωτομάθατε πως κάποια κείμενα μπορεί να είναι καρφί στο σώμα της κοινωνίας;
Όλα αυτά τα αξιακά που ανέφερα πιο πάνω αναμφίβολα τα έμαθα από τον πατέρα μου και είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτόν. Μού τα ενέπνευσε χωρίς  φανφάρες, γιατί ήταν απλός και ταπεινός καλλιτέχνης και έδινε πάντα τον αγώνα του μέτρου και της απλότητας. Για να επανέλθω όμως στο ερώτημα σας  σαφώς και η αντίληψη, το όραμα και υποχρέωση του κάθε καλλιτέχνη είναι βέλος σχολιαστικό, που κατευθύνεται καλοπροαίρετα ή και πιο βίαια κάποιες φορές στην εκάστοτε εξουσία που ξεπερνάει τα πρέποντα και τα όρια.

Τα κείμενα ή οι συναντήσεις με άλλους καλλιτέχνες έχουν επηρεάσει τη θεατρική σας αισθητική;
Αλλοίμονο αν δεν ακολουθούσαμε τις προσπάθειες των προηγούμενων που στρώσανε τον δρόμο μας. Κείμενα και συναντήσεις με άλλους είναι οι αποσκευές και ο θησαυρός μας και εμείς, ελπίζουμε να εξελίξουμε έστω κατά ένα μικρό μέρος αυτήν την περιουσία. Αρκεί να είμαστε μετριόφρονες και να μην υιοθετούμε την ύβρη της έπαρσης και της αλαζονείας.

Ποια ήταν η πιο ευτυχισμένη και η πιο δύσκολη στιγμή στην μέχρι σήμερα θεατρική σας πορεία;
Οι πιο ευτυχισμένες μου θεατρικές στιγμές ήταν με την Ομάδα Θέαμα του Γιάννη  Κακλέα, σε εποχές ηρωικές. Τώρα, που απαλλαγμένος από βαρίδια δουλεύω με φίλους χωρίς να βαραίνουν άλλα πράγματα, ταμεία, άσχετοι θεατρώνες, κακοί συνάδελφοι, κατευθυνόμενα έργα, κ.λ.π. Όσο για τις πιο κακές μου αναμνήσεις, είναι στις αρχές μας γιατί τότε τα πράγματα ήταν πιο πρωτόγονα και άγρια. 

Για τη νεότερη γενιά ηθοποιών, τα social media και το YouTube φαίνεται να είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο. Άραγε αυτό ισχύει για τη δική σας γενιά και για εσάς προσωπικά;
Γενικά με τα νέα μέσα δεν τα πηγαίνω καθόλου καλά,  αλλά βεβαίως η νέα γενιά έχει άλλη γνώμη και καλά κάνει. Επειδή όμως είμαι πιο παραδοσιακός μάλλον μένω πίσω από τις εξελίξεις, αλλά δεν με  νοιάζει και τόσο πολύ. Η τέχνη δεν έχει ανάγκη αυτά τα τερτίπια, το εμπόριο τα έχει, αλλά έμενα δεν με άφορά.

Υπάρχει κάτι που σας ανησυχεί για το μέλλον;
Με ανησυχεί η ακρίβεια, η  έξαρση της συντήρησης και του Νεοναζισμού, οι ξεσπιτωμένοι, οι πρόσφυγες, οι νεόπτωχοι, οι απειλές πολέμου, από την γείτονα χώρα, η κατάντια της αισθητικής, η αμάθεια πού γιγαντώνεται χωρίς αντίλογο, αλλά κυρίως ο  ετσιθελισμός της παγκοσμιοποίησης και ο κυνισμός της.

Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σας σχέδια δεδομένου ότι παράλληλα με την υποκριτική ασχολείστε με τη σκηνοθεσία και τη συγγραφή;
Δεν βάζω στόχους τέτοιους και ποτέ δεν έβαζα. Έτσι κι αλλιώς μόνο οι αχόρταγοι τα κάνουν κάτι τέτοια. Πόσα να προλάβεις να παίξεις, πόσα βιβλία να διαβάσεις, πόσα προβλήματα να λύσεις που μάς βάζουν κάθε μέρα κι από δέκα καινούργια; Ας μην χάνουμε την ανθρωπιά μας, ας μην είμαστε φαταούλες κι ό,τι φτάσει ό καθένας μας! Δεν είναι ντροπή να είμαστε υποδεέστεροι από άλλους, αρκεί να μην σταματάμε την προσπάθεια και να μην ξεχνάμε την αλληλεγγύη.