Να αναμετρηθεί με το έργο του Μάνου Χατζιδάκι επιχειρεί ο ταλαντούχος Κωνσταντίνος Ρήγος ως διευθυντής του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Από τις 9/11 και για πέντε παραστάσεις θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε τις εμπνευσμένες του δημιουργίες σε μουσική διεύθυνση Λουκά Καρυτινού. Απόλυτα ειλικρινής, ο Ρήγος σημειώνει γι’ αυτήν του τη δουλειά: «Το να δημιουργήσω μια παράσταση χορού πάνω στη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι ήταν το μεγαλύτερό μου όνειρο».
«Η ευαισθησία, η λογική και ο πολιτικός λόγος του Μάνου υπήρξαν πάντα τα στοιχεία που με προκαλούσαν να χορογραφήσω ένα έργο του. Τώρα πια ο φόβος έχει φύγει, αλλά το δέος παραμένει».
Και συνεχίζει: «Τι είναι ο “Χορός με τη σκιά μου”; Ένας χορός με τον εαυτό μου. Μια εξομολόγηση επί σκηνής όλων αυτών που έχω ζήσει και κουβαλάω για πάντα μέσα μου. Από την εφηβική μου ηλικία, η μουσική και ο λόγος του Μάνου με επηρέασαν βαθιά. Δεν τον γνώρισα ποτέ – τον πλησίασα κάποιες φορές, αλλά πάντα υπήρχε μια απόσταση. Η απόσταση στην οποία σε κρατάει ο φόβος τη στιγμή που βρίσκεσαι απέναντι σε κάτι σπουδαίο. Η ευαισθησία, η λογική και ο πολιτικός λόγος του Μάνου υπήρξαν πάντα τα στοιχεία που με προκαλούσαν να χορογραφήσω ένα έργο του. Τώρα πια ο φόβος έχει φύγει, αλλά το δέος παραμένει. Καθώς πια αισθάνομαι το έργο του ως ένα κομμάτι του ίδιου μου του εαυτού, νιώθω πιο τολμηρός να το αγγίζω, να το κάνω δική μου χορογραφία. Στο “Χορός με τη σκιά μου”, την πρώτη μου “αναμέτρηση” με τον Μάνο αλλά και τον έφηβο εαυτό μου, δημιουργώ τέσσερα διαφορετικά δωμάτια –ένα για κάθε έργο–, με μάτια-παράθυρα στον κόσμο στον οποίο ζούμε ή σε αυτόν που ζει μέσα στη φαντασία μας. Τέσσερις χώροι για να φτιάξει κάθε θεατής την προσωπική του μυθολογία».
Τέσσερα δωμάτια, τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Ο «Κύκλος του C.N.S.» (1954) –έργο για βαρύτονο και πιάνο σε ποίηση, το οποίο γράφτηκε για το θάνατο του νεαρού Ετιέν Ρέριχ Μόριτς– συμβολίζει τον Βορρά, το αφαιρετικό τοπίο της «ερημικής παραλίας», την έρημη χώρα του θανάτου. Ο «Καπετάν Μιχάλης» (1966), η μουσική για τη θεατρική διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος του Νίκου Καζαντζάκη, συμβολίζει τον Νότο, με το μεσογειακό, άνυδρο τοπίο, τον άνεμο που πέφτει ερωτικά πάνω στα σώματα, τη μορφή του καζαντζακικού άντρα που έχει μέγεθος μεγαλύτερο από το πραγματικό. Το «Καταραμένο φίδι» (1949), η σουίτα μπαλέτου για δύο πιάνα που ο συνθέτης έγραψε για το Ελληνικό Χορόδραμα, είναι η Ανατολή, μια χώρα των σκιών και του παραμυθιού, όπου το παλιό και το καινούργιο συνυπάρχουν αλληλοσπαρασσόμενα. Το «Χαμόγελο της Τζοκόντας» (1965), το έργο-ορόσημο για τη μεταπολεμική ελληνική δημιουργία, είναι η Δύση, μια σπουδή του συνθέτη πάνω στην ιστορία της δυτικής μουσικής, αλλά και μια άσκηση προσωπικής συνθετικής πειθαρχίας.
Ο Κωνσταντίνος Ρήγος, εκτός από τη χορογραφία, υπογράφει και το σκηνικό της παράστασης, με τη συνεργασία της Μαίρης Τσαγκάρη. Τα κοστούμια σχεδιάζουν οι Deux Hommes, τους φωτισμούς ο Χρήστος Τζιόγκας και το βίντεο ο Βασίλης Κεχαγιάς. Συμμετέχουν οι πρώτοι χορευτές, οι σολίστ, οι κορυφαίοι και το corps de ballet της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Την παράσταση διευθύνει ο διακεκριμένος αρχιμουσικός της ΕΛΣ Λουκάς Καρυτινός. Συμμετέχουν οι πιανίστες Θοδωρής Τζοβανάκης και Λευτέρης Μιχαλόπουλος, ο βαρύτονος της ΕΛΣ Διονύσης Σούρμπης και μουσικό σύνολο.
Περισσότερες πληροφορίες
Χορός με τη σκιά μου
Τέσσερα από τα πιο εμβληματικά έργα του Μάνου Χατζιδάκι, «Ο κύκλος του C.N.S.», «Ο καπετάν Μιχάλης», «Το καταραμένο φίδι», «Το χαμόγελο της Τζοκόντας», παρουσιάζονται σε ενιαία παράσταση.
