Ποιος είναι ο τριαντάχρονος Γάλλος σκηνοθέτης που επισκέπτεται για τρίτη συνεχή χρονιά το Φεστιβάλ Αθηνών, αφότου οι προηγούμενες δύο παραστάσεις του δημιούργησαν –το λιγότερο– αίσθηση; Λίγο προτού παρουσιάσει το «1993», την παράσταση που επικυρώνει τη σχέση διαρκείας με τους Έλληνες θεατές, στο Μέγαρο Μουσικής (7-8/6), καταγράψαμε όσα πρέπει να ξέρουμε γι’ αυτόν.
Γεννημένος το 1987, πρωτοεμφανίστηκε στα θεατρικά πράγματα το 2013, μόλις στα 26 του χρόνια, όταν παρουσίασε στο Φεστιβάλ της Αβινιόν το πρωτόλειό του «Τα στοιχειώδη σωματίδια», μια σχεδόν πεντάωρη παράσταση βασισμένη στο μυθιστόρημα του Μισέλ Ουελμπέκ. Εκεί απέδειξε πως, παρά το νεαρό της ηλικίας του, μπορεί να χειριστεί με άνεση τη μεγάλη φόρμα και τα πολυεπίπεδα δραματικά σύμπαντα. Η παράσταση προκάλεσε ντελίριο και τον καθιέρωσε ως έναν από τους πλέον υποσχόμενους νέους σκηνοθέτες. Πρόκειται για έναν καλλιτέχνη που αναζητάει την πρόκληση σε έργα που φαίνονται αδύνατο να παρασταθούν, γεγονός που διασφαλίζει εγρήγορση και μακροχρόνια δέσμευση τόσο γι’ αυτόν όσο και για τα άλλα μέλη της κολεκτίβας με το παράδοξο όνομα Si vous pouviez lécher mon coeur (Αν μπορούσες να γλείψεις την καρδιά μου), που δημιούργησε το 2009 με έξι συμφοιτητές του από τη δραματική της Λιλ École du Nord.
Είναι λάτρης του αφηγηματικού θεάτρου, γι’ αυτό επιλέγει συνήθως λογοτεχνικά έργα, και τρομερός εικονοπλάστης, χρησιμοποιώντας στο έπακρον τα σύγχρονα μέσα (βίντεο, προβολές κ.λπ.) για να εκφράσει την πολυσυλλεκτική εποχή μας. Η συναισθηματική και πνευματική εμπλοκή των θεατών, που μπορεί να τους φέρει σε άβολη ή δυσάρεστη θέση, βρίσκεται επίσης σταθερά στις επιδιώξεις του. Οι επιλογές του φανερώνουν κατά βάση οντολογικές και κοινωνικές ανησυχίες και πραγματεύονται με τον τρόπο τους σύγχρονες μυθολογίες, όπως φανερώνουν οι δύο σημαντικότερες δουλειές του, τα «Στοιχειώδη σωματίδια», που συνθέτουν ένα εντυπωσιακό πανόραμα του δυτικού πολιτισμού από τον Μάη του ’68 κι έπειτα, και το «2066», η εντεκάωρης διάρκειας παράσταση που έκανε επίσης πρεμιέρα στο Φεστιβάλ της Αβινιόν το 2016, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Χιλιανού πεζογράφου Ρομπέρτο Μπολάνιο, από το οποίο αναδύονται μια κουρασμένη Ευρώπη του μέλλοντος και μια διεφθαρμένη Αμερική.
Στην Αθήνα έχουμε δει και τις δύο αυτές δουλειές και ήδη ο Γάλλος σκηνοθέτης έχει αποκτήσει φανατικούς θαυμαστές. Φέτος έρχεται με το «1993», μυθιστόρημα και πάλι, που γράφτηκε ειδικά γι’ αυτόν από τον ανερχόμενο συμπατριώτη του Ορελιάν Μπελανζέ. Το «1993» χαρακτηρίστηκε από τον Τύπο ως μια «ποιητική και πολιτική αφήγηση που επιστρέφει στον κόσμο είδωλα από τα κομμάτια ενός σπασμένου καθρέφτη», και χρησιμοποιεί ως δραματουργικό εύρημα δύο... ευρωπαϊκά τούνελ που θεωρήθηκαν τεχνολογικά επιτεύγματα, αλλά πλέον έχουν μετατραπεί σε οδυνηρά σύμβολα της προσφυγικής κρίσης και του κλονισμού του μύθου της ενωμένης Ευρώπης.
