«Τρωάς»
Συνεχίζοντας να εστιάζει στην ερευνητική διάσταση του πολιτικού θεάτρου ο Σάββας Στρούμπος, αμέσως μετά την «Αποστολή: ανάμνηση από μιαν επανάσταση» του Χάινερ Μίλερ, αναλαμβάνει να ανεβάσει το νέο άπαιχτο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη. Ο συγγραφέας, με σημείο εκκίνησης τον πόλεμο της Τροίας, καταπιάνεται με το θέμα του πολέμου και διαπιστώνει: «Ο πόλεμος ως ανθρώπινη αλήθεια θα μπορούσε να γίνει, όπως και η θνητότητά του, ένας καταλυτικός μηχανισμός στα χέρια τού ίδιου του ανθρώπου, προκειμένου να μάθει και να καταλάβει, αλλά και να αποδεχθεί, το ποιος όντως είναι». Παίζουν ο Δαυίδ Μαλτέζε και η Έλλη Ιγγλίζ, η οποία έχει γράψει και τη μουσική. (Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης», από 27/2)
«Αναζητώντας το χαμένο χρόνο»
Πώς μπορείς να δώσεις θεατρική υπόσταση στις 3.200 σελίδες αυτού του αριστουργήματος της παγκόσμιας λογοτεχνίας που έγραψε ο Μαρσέλ Προυστ; Ο έμπειρος Νίκος Διαμαντής το επιχειρεί σε μια παράσταση αυστηρώς ακατάλληλη για ανηλίκους που λειτουργεί ως μια παραβολή γύρω από αρχετυπικές σχέσεις. Η παράσταση, βασισμένη στη διασκευή του σπουδαίου Χάρολντ Πίντερ, δημιουργεί ένα κολάζ από αυτόνομες σκηνές-αναμνήσεις, με τους επτά ηθοποιούς να περιδινούνται ατέρμονα, άλλοτε σε ρυθμούς μανιασμένου αντάντε, άλλοτε σε τρυφερό αντάτζιο, μέσα στο χρόνο της ανθρώπινης ζωής. (Σημείο, από 25/2)
«Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω»
Ο Παντελής Δεντάκης σκηνοθετεί τη φάρσα του Ντάριο Φο, για την ακρίβεια την τελευταία εκδοχή της σπουδαίας κωμωδίας «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» (1974), στην οποία ο ίδιος ο συγγραφέας πρόσθεσε το 2010 τα νέα δεδομένα της οικονομικής κρίσης στην Ιταλία. Όπως παρατηρεί ο σκηνοθέτης, ο βάρδος του πολιτικού θεάτρου δεν διαπιστώνει στο έργο του πως «η οικονομική αγριότητα και αδικία στην Ιταλία του 21ου είναι πολύ μεγαλύτερη από εκείνη του 1974. Υπάρχει όμως μια βασική διαφορά. Τότε, υπήρχε ακόμα ζωντανή, για ανθρώπους σαν τον Φο, η ελπίδα της αριστεράς. Σήμερα φαίνεται πως αυτή έχει χαθεί». Παίζουν οι: Κάτια Γέρου, Γιώργος Μακρής, Ερατώ Πίσση, Χρήστος Μαλάκης, Πέτρος Σπυρόπουλος. (Τέχνης «Κάρολος Κουν», από 1/3)
«Τα όνειρα του Αϊνστάιν»
Πόσα είδη χρόνου υπάρχουν; Ο Αμερικανός φυσικός και συγγραφέας Άλαν Λάιτμαν διατυπώνει στη νουβέλα του την άποψη ότι κάποιοι άνθρωποι υπακούουν στο σωματικό και κάποιοι στο μηχανικό χρόνο και ότι παρόλο που ο κάθε χρόνος είναι αληθινός, οι αλήθειες τους δεν είναι οι ίδιες. Η ομάδα Όμορος δίνει θεατρική μορφή στο διεθνές μπεστ σέλερ και μας διηγείται την ιστορία ενός υπαλλήλου γραφείου ευρεσιτεχνιών, που προσπαθεί να ολοκληρώσει την έρευνά του για τη σχετικότητα και ταυτόχρονα ονειρεύεται κόσμους όπου ο χρόνος είναι κυκλικός, ακίνητος, που επιβραδύνεται ανάλογα με το υψόμετρο ή που παίρνει τη μορφή αηδονιού. (Θέατρο του Νέου Κόσμου, από 24/2)
Περισσότερες πληροφορίες
Ο παπαγάλλος μου
Το κείμενο της αδερφής του Χαρίλαου Τρικούπη εκφράζει τόσο λεπτά αισθήματα για το χαμό ενός μικρού πλάσματος, ενώ ταυτόχρονα αναμειγνύει εικόνες από την πολιτική ζωή του 19ου αιώνα.
Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο
Από τα σημαντικότερα έργα του 20ού αιώνα, ένας στοχασμός πάνω στις κοινωνιολογικές, ψυχολογικές και φιλοσοφικές αναζητήσεις του σύγχρονου ανθρώπου.
Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω
Χρησιμοποιώντας κωμικοτραγικά γεγονότα, πρόσωπα και καταστάσεις, η παράσταση χλευάζει τις πρακτικές της εξουσίας, την αγριότητα του καπιταλισμού αλλά και την εγκληματική συνέργεια της θρησκείας
Τα όνειρα του Αϊνστάιν
Ένας έξυπνος στοχασμός πάνω στην έννοια του χρόνου, τον προκαθορισμένο και τον ρευστό, τον μηχανικό και τον σωματικό...
